ben hep öyleyim canım. nazla dışarı çıkmak ölüm bana. bak bizde bugün kadıköye gittik gidene kadar kucağımdaydı. bi oturmak istiyo bi kalkmak bi camdan bakmak istiyo bi aşağı inmek bi vitese dokunmak bi aynayı tutmak vs. saniyesinde ama kucağımda kıpır kıpır kıpır anında yapmazsam istediğin bide bağrıyo mızmızlanıyo fena yani. nazla yolculuk etmek kabus gibidir... kadıköyde kendime bi kot aldım valla daha hala ne aldığmın farkında değilim ağlayıp durdu sürekli beni istedi işte baban tutuyo kucağında yok ben tutucam.. ordan da bişiler yiyelim dedik. oturttuk mama sandalyesine iki dakka durdu sonra kucağımda e onla da bişi yenmiyo herşeyi mıncıklamak istiyo yoksa ağlıyo.. ama benimki gelirken yolun yarısında uyudu sonunda... ben kayınvalidem istese de bırakmam bakamaz o. kimbilir ne yedirir ne içirir kızıma.. evde oturmaya razıyım ben..
oturmak demişken işin yoksa gelsene yarın ya..
geçmiş olsun sevgi.. naz da geçen hafta öyleydi. ilaçlarını içir düzenli 3. gün bişi kalmaz. havalar tuhaf geçiş dönemi oluyo işte.. yıkamasanda olurdu bi yıkadın diye değildir o.
(((
klava: şaka bi yanan engin benim tavrımdan okadar çekinirki asla benden habersiz ben evdeysem çağarmaz ablalarını yada annesini. çünkü biliyo lanetim.. surat asarım laf sokarım onlar gidincede enginle kavga eder hayatı zindan ederim 
