Bu tam üç sene beklenen, özlenen evladın bize geliş hikayesi.. Öyle çok arzu etmiştik ki onu. Bir gün geleceğini bilerek dualar etmiştik.Ve bir gün onun geleceğini müjdeliyor bir gebelik testi.Sonrasında doktorum doğruluyor bu güzel haberi.
Muayenehaneden ayrılırken aptal bir tebessüm yüzümde.İnsanlar niye sırıtıyor bu dermiş gibi bakıyorlar..Olsun.Umrumda değiller.
Böylesi var mı mutluluğun?Hangi amaca kavuşmak bu denli mutlu eder ki insanı.9 ay boyunca azıcık stresli ancak rahat bir hamilelik dönemi geçirdikten sonra oğlumu dünyaya gelmeye hazırlayan yalancı sancılar 16 Şubatta başlıyor.Beş dakikada bir sayıp paniğe kapıldığım sancılar dolayısıyla gecenin üçünde hastanede alıyoruz nefesi.Doktor açılmamın olmadığını ancak bebeğin suyunun az olduğunu söylüyor ve yatışımın yapılmasını istiyor.
Ama Ben yatacak kadar kötü hissetmiyorum kendimi.Eve gitmek istediğimi söylüyorum.Sancılar artsa da evde çekmek daha rahat olacak.Çünkü alttan yapılan muayene beni geriyor.İstemdışı kasıyorum kendimi.Kimbilir sabaha kadar kaç muayene yapılacak.Evimin yakın olduğunu söylüyorum doktora çok rahatsızlanırsam gelirim..Kabul ediyor ancak bebeğin hareketlerine dikkat etmemi şart koşuyor.
Eve dönüyoruz sabaha kadar mışıl mışıl uyuyabiliyorum.Ertesi gün sancımdan eser kalmıyor.Erkenden Kendi doktoruma görünüyorum,açılmamın olmadığında hemfikir ancak bebeğin suyu ona göre gayet iyi.Normal doğum yapmam için beklemem gerektiğini söylüyor.Arada bir yoklayan sancılarla beklemeye devam ediyorum.Ta ki 19 Şubata kadar.Sabah uykudan garip bir ağrı uyandırıyor beni.Canımın acısıyla inliyorum Eşim sancın mı var diye soruyor Evet diyorum.Doktora gitmeyi öneriyor, geçer diyorum, gitmiyorum.Sancı sıklığım düzenli olarak 9 dakikada bir.Akşamüzeri saat 4’te 8 dakikaya düşüyor.Eşimi arayıp sigortalı hasta kabul saati bitmeden doktora görünelim diyorum.Muayenede yine önemli bir açılmam yok.Ayağa kalkar kalkmaz nişanım geliyor.Doktor normal doğum istiyorsam beklemem gerektiğini yineliyor.Bitmeyecek mi bu bekleyiş ?Eve dönüyorum.Sancılar sıklaşıyor.Saat 12 civarı 5 dakikada bire düşüyor.Eşim ve annem panikliyor.Apar topar hastanenin yolunu tutuyoruz yine.Oysa hastaneye gitmeyi istemiyorum.Alttan muayene yapılacak,istemiyorum bunu,rahatsızlık veriyor,geriyor beni.Zaten kasılıp muayeneyi de zorlaştırıyorum doktorlar için.Elimde değil ki,bunun normal doğum için olumsuz olduğunu beni muayene eden bütün doktorlar ve ebe olan ablam da söylemişti.Bebeği boğabilirdim doğum sırasında kendimi kasarsam.Söylenen bu şeyler beni korkutuyor ancak cesaretimi tamamen yok etmeye yetmiyor.Bebeğimi doğal yolla doğurabilirim.Hastanede yapılan muayenede 2 santim açılmam olduğu söyleniyor ve yatışım yapılıyor. 2 santim…Az kaldı oğlumun gelmesine…Sancı odasında sürekli yapılan kontroller…Saatler ilerliyor,acım artıyor.Açılma 2 santim.Rabbim kurtar beni diyorum,canım çok yanıyor.Sık sık en nefret ettiğim şey, alttan muayene yapılıyor.Canım daha çok yanıyor.Açılma 2 santim.Kalkıp yürümeliyim.Yine geliyor ebe. Açılma 2 santim.Artık dayanılmaz oluyor sancılarım.Gözlerim dönüyor.Herkesinki bu kadar zor mu olur Allah’ım ne açılmaz şeymiş.Yürümeliyim açılma olur yürürsem.Ayaktayken sık sık sancı vuruyor.Duvardan destek alıyorum iki büklüm olarak sancının geçmesini bekliyorum.Geçiyor,yürümeye devam ediyorum.Midem bulanıyor.Kendimi tuvalete zor atıyorum.Bir süre sonra yine geliyor ebe.Yine açılma iki santim.Çok yoruldum Allah’ım kurtar beni.Vücudumda ödem artıyor ,nabzım artıyor.Oksijen veriyor ebe.Ezan okunuyor.Kurtar beni Allah’ım .Canım çok yanıyor.Ellerim kocaman olmuş kıpırdatamıyorum.Ayaklarım patlayacak gibi.Ben kendi kilomun 3 katı halinde gözüküyorum.Oğluma kavuşmama az kaldı dayanmalıyım.Sık sık yokluyor beni ebe. Değişme yok.Nöbet değiştiriyor hemşireler.Durumum izah ediliyor.Kendimi sıkmam bir hastalıkmış meğer…Yoğun ödem var nabız yüksek vs.vs.Neden dillerinden tam anlamıyorum Allahım.Bebeğim iyimi acaba?Halim yok,soramıyorum.Başka bir ebe yine muayene ediyor.Yine iki santim.Ne açılmaz şeymiş meret.Pes ediyorum.Artık sezeryanı düşünmeliyim.Doktorumun gelmesini bekliyorum.Saat sekiz buçuk,doktorum geliyor.Durumum ona da izah ediliyor.Tam eldivenlere uzanacak,bir muayene edelim diyor.İstemiyorum diyorum.Beni sezeryana alın.Dayanamıyorum Allahım.Oysa ne kadar istiyorum onu doğum yapar yapmaz kollarıma almayı.Ama gücüm yetmiyor.Önceki gün saat altıdan beri sancı çekiyorum.Açılma iki santim.Bu hızla gidersem 6 gün sonra doğurabilirim.Hastayı ameliyata hazırlayın diyor.Bekliyorum gelen giden yok.Saat dokuz,dokuz buçuk.Ölüyorum Allahım nerde kaldılar.Anestezisyen teşrif etmemişler.Bu seferde onu bekliyorum.Sondam takılıyor.Bir şeyler oluyor hatırlamıyorum.Hasta bakıcılar beni sedyeye koyuyorlar.El sallıyorum eşim ve anneme.Ayrılmadan son bir gülümsemeye yetiyor gücüm.Ve ekliyorum ‘’Görüşürüz ben oğlumu getirmeye gidiyorum’’Ameliyathaneye giriyoruz.Soğuk olduğunu duymuştum,değilmiş.Beni yerleştiriyorlar,hazırlıyorlar.Tam da bu sırada sancım geliyor.Karnıma bakıyorum,oğlum hala çok yukarıda.Midemin yanı başında top gibi olmuş duruyor.Doktorum geliyor.Bununla ameliyat edeceğim yeri temizleyeceğim korkma sadece biraz soğuk diyor elindeki şişeyi göstererek.Kafa sallıyorum.Soluma dönüyorum.Üç tane narkoz iğnesi takılmış.Birincisi enjekte ediliyor.Bir şeyim yok.Ve ikincisi.İkincisinin yarısında bakmayı kesiyorum, başımı çeviriyorum.Genzimde bir ferahlık hissediyorum.Gözümü kırparsam uyuyacağım.Üçüncüsünü beklesem mi diyorum.Aklıma ya narkoz tutmazsa diye bir düşünce musallat oluyor.Yumuyorum gözleri.Sonra bir acı ve soğukluk karnımda.Hala ameliyat ediyorlar beni diyorum.Basıyorum çığlığı.
Meğer son pansuman yapılıyor.Oğlum diyorum,gözlerim kapanıyor.Odama getirip yatağıma yatırıyorlar beni.Gözümü açabildikçe oğlum diyorum ailem iyi diyorlar.Ben sormaya devam ediyorum.Hemşire giriyor odama.Siluetini fark ediyorum hemen ona soruyorum cevap vermesini beklemeden üst üste .Oğlum nerde iyimi?Oğlum iyi mi?Ne zaman gelecek?Oğlum…Hemşire cevap veriyor.Evet iyi,kirpikleri çok güzel.İçten içe inanılmaz bir rahatlık hissediyorum.Çok şükür Allahım.Gözlerim kapanıyor.Oğlum gelecek diye açmaya çalışıyorum.Ve geliyor…Yanıma koyuyorlar oğlumu.Bu nasıl bir güzellik Allah’ım.Bu benim mi diye sormama gerek bile yok.Aynı bize benziyor.Eğebildiğim kadar başımı eğiyorum kokusunu içime çekiyorum.Bir daha asla unutmam bu yüzü,bu kokuyu.Bütün görüntüler siliniyor,odada olan herkes yokoluyor .Bir tek biz varız sanki.Oğlum ve ben.Adeta bizim için durdu dünya.Selam veriyorum oğlumun kulağına doğru eğilerek.Hoşgeldin bebeğim diyorum.Daha ötesi yok mutluluğun.Bu yaşadığım hazzın doruğu olmalı.Eşim yaklaşıyor yanıma.İçerdeyken kakasını yapmış diyor.Tüylerim diken diken oluyor,ürperiyorum.Birilerine sövmeye takatim yok.Sadece oğluma sağ salim kavuşturana hamdediyorum.Emziriyorum küçüğümü. Şaşkınım. Bir tek oğlumun yüzü net.Kalan her şey silinmiş.Anı yaşamamız için bu da Allahın bir lütfu olmalı.Bir süre sonra hemşireler yine götürüyorlar oğlumu.Özlüyorum.Getirdiklerinde gözlerim onu yatırdıkları plastik kutudan ayrılmak istemiyor.Bir süre sonra karnıma koyulan kum torbasından kurtuluyorum.Ve birkaç saat sonra da yürümem için hemşirelerin yardımıyla ayağa kalkmaya çalışıyorum.Önce başaramıyorum,sonra bir hışımla kendimi yukarı çekip tek başıma yataktan iniyorum.Eşim yardımcı oluyor elimden tutarak, kapıya kadar yürüyorum.Sonra elini bırakıyorum kendim yürümeye başlıyorum.Amacım oğluma yaklaşmak.Onu yakından görebiliyorum sonunda.Keşke kucağıma alabilsem.O kadar kuvvetim yok henüz.Yatağa girip biraz dinleniyorum.Sonra tekrar kalkıp yürüyorum.Sabaha kadar aynı şeyi tekrarlıyorum sık sık.Evimize gitmeliyiz çabucak.Normal hayatımıza dönmeliyiz.Uykum yok,aç da değilim.Nerden geldi bu enerji bilmiyorum.Neredeyse Tüm geceyi dolaşarak geçirdikten sonra ertesi gün doktoruma ne zaman gideceğimi soruyorum.Yanındaki hemşireye durumumu soruyor.Genel olarak iki kriter tamamlanmış taburcu edilmem için sadece bir tek şart kaldı.Kayısı suyu içmeliyim.Bol bol su ve kayısı suyu içiyorum.Getirilen yemekleri yiyemiyorum ancak kompostoyu içiyorum.Ve sonunda üçüncü şartta tamam.Nöbet değiştiren hemşirelere şakayla karışık beni taburcu etmeye mi geldiniz diyorum.Tuvalete çıkıp çıkamadığımı soruyor biri.Savaş kazanmış edasıyla çıktım diyorum göğsümü gere gere.Ve son kez doktorum yanıma geliyor oğlum kucağımda onu gezdiriyorum bu kez.Maaşallah diyor.Çıkmam için işlemlerim başlatılıyor.Bu sırada toparlanıyorum.Ve sonunda evime geliyorum.Hızla gelişen iyileşme sürecim sonunda 39 hafta 4 günlükken 3140 gram olarak dünyaya getirdiğim oğlumla 13.günümüzü yaşıyoruz.Gecelerimiz uykusuz.Bu beni yoruyor ama asla gocundurmuyor.Biliyorum ki bu anlar bir daha geri gelmeyecek.Hızla gelişen oğlumun her anına tanık olabilmem için bu da Allahın bir lütfu.
Oğlum Muhammed Tuğra ve ben 9 ay boyunca her şeyi paylaştığımız Şubat annelerine teşekkür ediyoruz , bebekleriyle sağlıklı ve mutlu ömürler diliyoruz.a.s.
Muayenehaneden ayrılırken aptal bir tebessüm yüzümde.İnsanlar niye sırıtıyor bu dermiş gibi bakıyorlar..Olsun.Umrumda değiller.
Böylesi var mı mutluluğun?Hangi amaca kavuşmak bu denli mutlu eder ki insanı.9 ay boyunca azıcık stresli ancak rahat bir hamilelik dönemi geçirdikten sonra oğlumu dünyaya gelmeye hazırlayan yalancı sancılar 16 Şubatta başlıyor.Beş dakikada bir sayıp paniğe kapıldığım sancılar dolayısıyla gecenin üçünde hastanede alıyoruz nefesi.Doktor açılmamın olmadığını ancak bebeğin suyunun az olduğunu söylüyor ve yatışımın yapılmasını istiyor.
Ama Ben yatacak kadar kötü hissetmiyorum kendimi.Eve gitmek istediğimi söylüyorum.Sancılar artsa da evde çekmek daha rahat olacak.Çünkü alttan yapılan muayene beni geriyor.İstemdışı kasıyorum kendimi.Kimbilir sabaha kadar kaç muayene yapılacak.Evimin yakın olduğunu söylüyorum doktora çok rahatsızlanırsam gelirim..Kabul ediyor ancak bebeğin hareketlerine dikkat etmemi şart koşuyor.
Eve dönüyoruz sabaha kadar mışıl mışıl uyuyabiliyorum.Ertesi gün sancımdan eser kalmıyor.Erkenden Kendi doktoruma görünüyorum,açılmamın olmadığında hemfikir ancak bebeğin suyu ona göre gayet iyi.Normal doğum yapmam için beklemem gerektiğini söylüyor.Arada bir yoklayan sancılarla beklemeye devam ediyorum.Ta ki 19 Şubata kadar.Sabah uykudan garip bir ağrı uyandırıyor beni.Canımın acısıyla inliyorum Eşim sancın mı var diye soruyor Evet diyorum.Doktora gitmeyi öneriyor, geçer diyorum, gitmiyorum.Sancı sıklığım düzenli olarak 9 dakikada bir.Akşamüzeri saat 4’te 8 dakikaya düşüyor.Eşimi arayıp sigortalı hasta kabul saati bitmeden doktora görünelim diyorum.Muayenede yine önemli bir açılmam yok.Ayağa kalkar kalkmaz nişanım geliyor.Doktor normal doğum istiyorsam beklemem gerektiğini yineliyor.Bitmeyecek mi bu bekleyiş ?Eve dönüyorum.Sancılar sıklaşıyor.Saat 12 civarı 5 dakikada bire düşüyor.Eşim ve annem panikliyor.Apar topar hastanenin yolunu tutuyoruz yine.Oysa hastaneye gitmeyi istemiyorum.Alttan muayene yapılacak,istemiyorum bunu,rahatsızlık veriyor,geriyor beni.Zaten kasılıp muayeneyi de zorlaştırıyorum doktorlar için.Elimde değil ki,bunun normal doğum için olumsuz olduğunu beni muayene eden bütün doktorlar ve ebe olan ablam da söylemişti.Bebeği boğabilirdim doğum sırasında kendimi kasarsam.Söylenen bu şeyler beni korkutuyor ancak cesaretimi tamamen yok etmeye yetmiyor.Bebeğimi doğal yolla doğurabilirim.Hastanede yapılan muayenede 2 santim açılmam olduğu söyleniyor ve yatışım yapılıyor. 2 santim…Az kaldı oğlumun gelmesine…Sancı odasında sürekli yapılan kontroller…Saatler ilerliyor,acım artıyor.Açılma 2 santim.Rabbim kurtar beni diyorum,canım çok yanıyor.Sık sık en nefret ettiğim şey, alttan muayene yapılıyor.Canım daha çok yanıyor.Açılma 2 santim.Kalkıp yürümeliyim.Yine geliyor ebe. Açılma 2 santim.Artık dayanılmaz oluyor sancılarım.Gözlerim dönüyor.Herkesinki bu kadar zor mu olur Allah’ım ne açılmaz şeymiş.Yürümeliyim açılma olur yürürsem.Ayaktayken sık sık sancı vuruyor.Duvardan destek alıyorum iki büklüm olarak sancının geçmesini bekliyorum.Geçiyor,yürümeye devam ediyorum.Midem bulanıyor.Kendimi tuvalete zor atıyorum.Bir süre sonra yine geliyor ebe.Yine açılma iki santim.Çok yoruldum Allah’ım kurtar beni.Vücudumda ödem artıyor ,nabzım artıyor.Oksijen veriyor ebe.Ezan okunuyor.Kurtar beni Allah’ım .Canım çok yanıyor.Ellerim kocaman olmuş kıpırdatamıyorum.Ayaklarım patlayacak gibi.Ben kendi kilomun 3 katı halinde gözüküyorum.Oğluma kavuşmama az kaldı dayanmalıyım.Sık sık yokluyor beni ebe. Değişme yok.Nöbet değiştiriyor hemşireler.Durumum izah ediliyor.Kendimi sıkmam bir hastalıkmış meğer…Yoğun ödem var nabız yüksek vs.vs.Neden dillerinden tam anlamıyorum Allahım.Bebeğim iyimi acaba?Halim yok,soramıyorum.Başka bir ebe yine muayene ediyor.Yine iki santim.Ne açılmaz şeymiş meret.Pes ediyorum.Artık sezeryanı düşünmeliyim.Doktorumun gelmesini bekliyorum.Saat sekiz buçuk,doktorum geliyor.Durumum ona da izah ediliyor.Tam eldivenlere uzanacak,bir muayene edelim diyor.İstemiyorum diyorum.Beni sezeryana alın.Dayanamıyorum Allahım.Oysa ne kadar istiyorum onu doğum yapar yapmaz kollarıma almayı.Ama gücüm yetmiyor.Önceki gün saat altıdan beri sancı çekiyorum.Açılma iki santim.Bu hızla gidersem 6 gün sonra doğurabilirim.Hastayı ameliyata hazırlayın diyor.Bekliyorum gelen giden yok.Saat dokuz,dokuz buçuk.Ölüyorum Allahım nerde kaldılar.Anestezisyen teşrif etmemişler.Bu seferde onu bekliyorum.Sondam takılıyor.Bir şeyler oluyor hatırlamıyorum.Hasta bakıcılar beni sedyeye koyuyorlar.El sallıyorum eşim ve anneme.Ayrılmadan son bir gülümsemeye yetiyor gücüm.Ve ekliyorum ‘’Görüşürüz ben oğlumu getirmeye gidiyorum’’Ameliyathaneye giriyoruz.Soğuk olduğunu duymuştum,değilmiş.Beni yerleştiriyorlar,hazırlıyorlar.Tam da bu sırada sancım geliyor.Karnıma bakıyorum,oğlum hala çok yukarıda.Midemin yanı başında top gibi olmuş duruyor.Doktorum geliyor.Bununla ameliyat edeceğim yeri temizleyeceğim korkma sadece biraz soğuk diyor elindeki şişeyi göstererek.Kafa sallıyorum.Soluma dönüyorum.Üç tane narkoz iğnesi takılmış.Birincisi enjekte ediliyor.Bir şeyim yok.Ve ikincisi.İkincisinin yarısında bakmayı kesiyorum, başımı çeviriyorum.Genzimde bir ferahlık hissediyorum.Gözümü kırparsam uyuyacağım.Üçüncüsünü beklesem mi diyorum.Aklıma ya narkoz tutmazsa diye bir düşünce musallat oluyor.Yumuyorum gözleri.Sonra bir acı ve soğukluk karnımda.Hala ameliyat ediyorlar beni diyorum.Basıyorum çığlığı.
Meğer son pansuman yapılıyor.Oğlum diyorum,gözlerim kapanıyor.Odama getirip yatağıma yatırıyorlar beni.Gözümü açabildikçe oğlum diyorum ailem iyi diyorlar.Ben sormaya devam ediyorum.Hemşire giriyor odama.Siluetini fark ediyorum hemen ona soruyorum cevap vermesini beklemeden üst üste .Oğlum nerde iyimi?Oğlum iyi mi?Ne zaman gelecek?Oğlum…Hemşire cevap veriyor.Evet iyi,kirpikleri çok güzel.İçten içe inanılmaz bir rahatlık hissediyorum.Çok şükür Allahım.Gözlerim kapanıyor.Oğlum gelecek diye açmaya çalışıyorum.Ve geliyor…Yanıma koyuyorlar oğlumu.Bu nasıl bir güzellik Allah’ım.Bu benim mi diye sormama gerek bile yok.Aynı bize benziyor.Eğebildiğim kadar başımı eğiyorum kokusunu içime çekiyorum.Bir daha asla unutmam bu yüzü,bu kokuyu.Bütün görüntüler siliniyor,odada olan herkes yokoluyor .Bir tek biz varız sanki.Oğlum ve ben.Adeta bizim için durdu dünya.Selam veriyorum oğlumun kulağına doğru eğilerek.Hoşgeldin bebeğim diyorum.Daha ötesi yok mutluluğun.Bu yaşadığım hazzın doruğu olmalı.Eşim yaklaşıyor yanıma.İçerdeyken kakasını yapmış diyor.Tüylerim diken diken oluyor,ürperiyorum.Birilerine sövmeye takatim yok.Sadece oğluma sağ salim kavuşturana hamdediyorum.Emziriyorum küçüğümü. Şaşkınım. Bir tek oğlumun yüzü net.Kalan her şey silinmiş.Anı yaşamamız için bu da Allahın bir lütfu olmalı.Bir süre sonra hemşireler yine götürüyorlar oğlumu.Özlüyorum.Getirdiklerinde gözlerim onu yatırdıkları plastik kutudan ayrılmak istemiyor.Bir süre sonra karnıma koyulan kum torbasından kurtuluyorum.Ve birkaç saat sonra da yürümem için hemşirelerin yardımıyla ayağa kalkmaya çalışıyorum.Önce başaramıyorum,sonra bir hışımla kendimi yukarı çekip tek başıma yataktan iniyorum.Eşim yardımcı oluyor elimden tutarak, kapıya kadar yürüyorum.Sonra elini bırakıyorum kendim yürümeye başlıyorum.Amacım oğluma yaklaşmak.Onu yakından görebiliyorum sonunda.Keşke kucağıma alabilsem.O kadar kuvvetim yok henüz.Yatağa girip biraz dinleniyorum.Sonra tekrar kalkıp yürüyorum.Sabaha kadar aynı şeyi tekrarlıyorum sık sık.Evimize gitmeliyiz çabucak.Normal hayatımıza dönmeliyiz.Uykum yok,aç da değilim.Nerden geldi bu enerji bilmiyorum.Neredeyse Tüm geceyi dolaşarak geçirdikten sonra ertesi gün doktoruma ne zaman gideceğimi soruyorum.Yanındaki hemşireye durumumu soruyor.Genel olarak iki kriter tamamlanmış taburcu edilmem için sadece bir tek şart kaldı.Kayısı suyu içmeliyim.Bol bol su ve kayısı suyu içiyorum.Getirilen yemekleri yiyemiyorum ancak kompostoyu içiyorum.Ve sonunda üçüncü şartta tamam.Nöbet değiştiren hemşirelere şakayla karışık beni taburcu etmeye mi geldiniz diyorum.Tuvalete çıkıp çıkamadığımı soruyor biri.Savaş kazanmış edasıyla çıktım diyorum göğsümü gere gere.Ve son kez doktorum yanıma geliyor oğlum kucağımda onu gezdiriyorum bu kez.Maaşallah diyor.Çıkmam için işlemlerim başlatılıyor.Bu sırada toparlanıyorum.Ve sonunda evime geliyorum.Hızla gelişen iyileşme sürecim sonunda 39 hafta 4 günlükken 3140 gram olarak dünyaya getirdiğim oğlumla 13.günümüzü yaşıyoruz.Gecelerimiz uykusuz.Bu beni yoruyor ama asla gocundurmuyor.Biliyorum ki bu anlar bir daha geri gelmeyecek.Hızla gelişen oğlumun her anına tanık olabilmem için bu da Allahın bir lütfu.
Oğlum Muhammed Tuğra ve ben 9 ay boyunca her şeyi paylaştığımız Şubat annelerine teşekkür ediyoruz , bebekleriyle sağlıklı ve mutlu ömürler diliyoruz.a.s.
