Canım Alina çok mutlu ve huzurlu bir bebek ancak ben sürekli vicdan azabıyla yaşıyorum. Mesela benim kızım 19.30-20.00 civarı uyur, bazen ben eve geldiğimde uyumuş oluyor. Neyse ki sabah erken uyanıyor, işe gitmeden biraz vakit geçiriyoruz. Eskiden günde 10-12 saat arası çalışırdım, artık işim bitince çıkıyorum, ekstra yoğunluğum olduğu günler de oluyor tabii ama süt iznim olduğu için erken çıkmaya gayret ediyorum. Proje arkadaşım sağolsun zaten çok destek oluyor. Annem baktığı için içim rahat ama hep bir şeyleri kaçırıyorum. İlk adımlarını görmek çok isterim mesela ya da ilk anne demesini. Baba demeye başladığında annem haber vermek için aramış ancak yoğunluktan telefona cevap verememiştim. Eve giderken aradığımda annem baba dedi diyince bütün yol ağladım. Zor, çok zor, o yüzden şu aşamada hiç çocuk sahibi olmak istememiştim, haksızlık yapıyorum gibi geliyor kızıma. İşin ilginç tarafı annem tam bir işkolikti, ben annem gibi olmayacağım nidalarıyla büyüdüm, şu an annemden bir farkım kalmadı, bunu fark etmek çok acı. Her şeye rağmen Alina beni tanıyor, beni görünce herkesi unutuyor, mutlu oluyorum açıkçası :) Annesi olduğumu anlamayacak gibi geliyordu başlarda. Kariyerim için de çok çabaladım hatta kızımdan önce bütün hayatım kariyerimdi, o yüzden silip atamıyorum ama çocuk da kariyer de yapmak ancak reklamlarda oluyormuş onu anladım :)