Merhaba arkadaşlar, benim mucizem şansım 21 Eylül 2011de gelmişti bana. 9 ay beklemiştim onu. hatta hamile olduğumu öğrendiğimizde 6 haftalık olmuştu bile. adetim 10 gün geçmesine rağmen hiç tahmin etmedim. sonra adet oldum sandim. 2 gün sürdü kanama. meğer yerleşme kanamasıymış. doktora gittiğimizde içerde hala kanama var dikket et dedi. dikkat ediyordum ama 15 gün sonra tekrar kanama başladı. iğne,progestan kullandım 3 ayın sonuna kadar tabi her hafta kontroller. doktorum şu 3 ayı atlatalım sonra rahatlarız diyordu. 12 haftam bitmişti. 2 testimizi yaptırdık. herşey normaldi bebeğim kıpır kıpırdı. artık korkmuyordum 3 ay geçmişti ya. nerden bilecektim bebeğimin benle fazla kalmayacağını. bi sonraki randevuda cinsiyetini öğrenecektik. günleri sayıyordum onu görmek için. yılbaşına 1 hafta kala yine kanamam başladı. doktorumu aradım. çok fazla değilse ve ağrın yoksa bişey olmaz yarın gel dedi. fazla değildi ama korkuyordum. ertesi gün gittik çok iyiydi bebeğim. yine içim rahatlamıştı. bir haftayıda hafif hafif lekelenmelerle geçirdik. yılbaşı gecesi arkadaşlarla geçirdik. birinin bebeği 3 aylıktı,birininde 1 yaşındaydı, seneye 3 tane olacaklar diyoduk. kardeş gelecekti onlara. hepimiz liseden arkadaştık ben tektim aralarında benimde bebeğim olunca tam olacaktı. onların bebekleri yanındaydı ama benimde karnımdaydı. eşimde çok mutluydu. sonunda hayellerimiz gerçek olacaktı herşeyimiz bebeğimiz gelince tam olacaktı.çok güzel geçmişti gecemiz. yeni yıla bebeğimizle girmiştik. sabaha karşı 4 gibi eve geldik. öğlene doğru iyice dinlenmiş olarak uyandık. karnımda hafif bi gerginlik ve ağrı vardı. kahvaltıdan sonra uzandım. geçer diye geçmedi. kramp mı kasılmamı ne olduğunu da anlamıyordum ki. gerçi normaldi bu aylarda başlıyordu böyle şeyler. bütün gün yattım hafiflemişti ama geçmedi. ertesi gün uyandığımda daha iyidim. işe gittim. öğlen arasında da doktora gidecektim yine ne olur ne olmaz diye. ama daha işteyden yoğun bi kanama başladı. hemen yine doktora gittim. bebeğe bakalım dedi. dün olanlarıda anlattım. bebeğin çok iyi bişey olmaz dedi. ama sana yinede rapor yazıcam 10 gün dinlen ama 5.aya kadar dikkatli olman lazım dedi. çıkışta iğne verdi onu yaptırdım.yine içim rahattı. bebeğim iyidi. onu görmüştüm. hatta kızmıştım ona niye böyle yapıyosun annem diye. eşimde gelmişti yanıma beni annemlere götürdü. orda kalalım iyice dinlen dedi. hiçbirşey yapmayacaktım yeterki ona birşey olmasın diyordum. o gün yine yattım. gayet iyidim. kanamada hafif hafif devam ediyodu. o gece sabaha karşı uyandım. tuvalete gitmek için birden birşey boşaldı içimden bacaklarımdan süzüldü. tuvalete gittim pembemsi bi sıvı. meğer suyum gelmiş. tabi hala anlamıyorum ben ne olduğunu. doktoru aradım inşallah suyun gelmemiştir deyince anladım kötü bişey olduğunu. doğru hastaneye. doktorum ultrasonla baktı. yüzü değişti. ama bebeğim oynuyordu ne olmuştu ki. bana hiç suyun kalmamış ne yazık ki yapacak bişey yok dedi. nasıl yani ne olmuştu bebeğime . ondan nasıl ayrılacaktım. ağlıyordum sadece o daha küçücüktü benimle kalmalıydı. suni sancı vermeye başladılar. o gün hiç ağrı olmadı bende tepki vermiyordu vücudum sancıya. o gece hastanede yattım. bütün gece diğer odalardaki yeni doğmuş bebek seslerini dinledim. bense bebeğimden tamamen ayrılmak için bekliyordum. kabustu bu heralde uyanacaktım ve bitecekti. ama öyle olmadı. sabah yine başladılar sancı vermeye giderek arttırarak. başlamıştı yavaş yavaş ağrılar. giderek artıyordu dayanamıyordum artık 4 saat geçmişti. heryerim uyuşmuştu. kollarımı bacaklarımı hissetmiyordum resmen. yarı baygın gibiydim. herkes ağlıyordu yanımda bir an önce kurtulmam için. ama ben ondan ayrılmak istemiyordum ki. iyice açılma olmadan doğumhaneye almayalım demişti ebe. odadaydım o yüzden birden bişey geldiğini hissettim. ebeyi çağırdık pıhtı dedi. az kalmıştı bebeğimde geliyordu. beni bırakıyordu. 5 dk sonra oda geldi. doğumhaneye çıktık. kordonunu kestiler eşinide aldılar. tamamen bomboştum artık. 1 defa bile bakamadım yavruma. şimdi pişmanım baksaydım keşke. aklımdan hiç çıkmasaydı ne olurdu. o benden bir parçaydı sonuçta. erkekti. böylemi öğrenecektik. ama alın yazımız buymuş. günlerce ağladım. gizli gizli çünkü herkes kendine yapıyorsun diyordu yavrum gitmişti. bağıra bağıra ağlamak geliyordu içimden sadece. şimdi üzerinden 2 ay geçti. herkes iyi olduğumu sanıyo çünkü onlar beni sadece iyiken görüyo. onlarda çok üzüldü bide benim için üzülmesinler diyorum. eşime bunu yapamam diyorum. ama içimde ne fırtınalar kopuyo sadece ben biliyorum. rabbimden bol bol sabır diliyorum bana ve benim gibi evlat acısı yaşanlara.
