12-13 yaş sorunu, Psikoloğa gitmeli miyiz?

Şımarık büyütülmüş.
2006 ağustos doğumlu 15 yaşında bir kardeşim var, zaman zaman evde terör estirse de kalkıp bize "sen şunu yapamazsın, sen bunu yapamazsın" diyemez, bakın demez demiyorum diyemez. Annemin terbiyesizliğe tahammülü olmadığını çok iyi bilir, böyle yetiştirildi. Aileniz küçük diye el bebek gül bebek büyütmüş, o kadar yanlış ki. Çocuğun her istediği alınmamalı, her dediği yapılmamalı, yapılsa bile biraz çabalaması için uğraşılmalı. Sonra böyle doyumsuz, saygısız çocuklar oluyorlar. Bizimkinin 2 kötü huyu var saçlarını boyaması, akşamları 10'a kadar dışarıda oynaması. Başka da yok. Psikolog yerine pedagoga götürmeniz daha sağlıklı olur, bir de bol bol konuşun, dinleyin kardeşinizi. Belki işe yarar. Çocuk büyütmek çok zor gerçekten, bu çocukları gördükçe çocuk yapmaktan soğuyorum.

Benimde 10 yaşında kızım var .Bizim de evde net olan su saygısız konusamazsin .Konuşursa sonuçlarına katlanır net ama kurallar net .Saygısızlık farklı kendini tanıyıp ozgurlesmeye çalışması çok farklı .Şöyle söyleyim terslesmeden kuralların olduğunu bildirin .Bu evde böyle konusamazsin .Bunun zkusagi olmakla alakası yok insan olmakla alakası var .

Ergenlik geçici bir dönemdir. Bu sancılı dönemi atlatmasına yardımcı olun. Kontrol edin ama kontrolcü olmayın. Evet malesef bu dönem ergenleri bir değişik yetişemiyoruz. Psikoloğa götürürseniz. Farkındalık oluşturur bu şekilde destek olabilir. Daha çok aile içinde de çözebileceğiniz bir durum. Ben şahsım psikologum ve 6 yıl kız ergenlerle çalıştım dezavantajlı gruplar ( aile bakanlığı) genelde onların seviyesine ve kafa yapısına inerek, ceza vermeden, empati kurarak yaklaşıyordum. Sırlarını , sorunlarını bana anlatabilecekleri bir güven ortamı oluşturuyordum. Çünkü burda önemli olan verilen öğüt ve yönlendirmelerden çok tabiri caizse ne haltlar karıştırdıklarını öğrenebilmek. Size karşı gelmesi bağırması çağırması bunlar hep geçici yaşamayan yoktur. Geçmesini bekleyeceksiniz. Siz kuşak olarak daha yakınsanız siz empati oluşturacaksınız kendisi ile iletişim aracı siz olacaksınız evde

Sosyal medyanın etkisinde kalmış belli.
Evde Z kuşağı M kuşağı işlemez anlaması lazım

Ailecek çocuğa karşı ne yapacağınızı bilemiyor gibisiniz, psikolog/pedagog yardımı iyi olabilir

benim de kardeşim 2005 doğumlu dediklerinizin aynılarını birkaç sene önce biz de yaşadık. kardeşiniz kız mı bilemem ama bizimki kendini prenses zannediyordu; külkedisi olduğunu empoze edince normale döndü. kardeşim yaka silkilecek derecede kötü hale gelmişti: bana ve en ufak kardeşimize küfürler, evdekilere sizden nefret ediyorum deyip bağırıp çağırmalar, bilgisayar vs kapat denilince yine aynı şekilde hakaret vs etmeler, annemle babamın arkasından gizli gizli hakaretvari ve küfürvari konuşmaları vardı. zora geldiği zaman ben kendimi öldüreceğim vs diyordu hatta bir keresinde intihar mektubu yazmış. küçük kardeşim de bulmuş ve arkasına cevaben 'kendini öldürürsen bize ne günahı sana. iki gün ağlar geçeriz.' yazmıştı . bu hareketleriyle ilgili defalarca konuştuk düzgünce ancak baktık ki anlamıyor sert olmaya mecbur kaldık. yapacağınız şey çok basit. elinde ne kadar teknolojik alet varsa alın. kitap okumayı seviyorsa kitap okumayı yasaklayın, dışarı çıkmayı seviyorsa izin vermeyin, bir hobisi varsa ona da izin vermeyin. çünkü ancak bu şekilde terbiye edilir. bizim insanımız maalesef yabancı ülkelerde gördüğümüz gibi psikologa gitmekle sorunu çözülecek insanlar değil. kardeşiniz davranışlarını düzelttikçe yasaklanan şeylerden bazılarını geri alır. böylece nasıl davranması gerektiğini bilir. kardeşiniz sanırım sizinle arasında olan 10+ yaş farkından dolayı biraz daha el bebek gül bebek ve sorumsuz gibi. ev işlerine yardım etsin, sorumluluk alsın biraz.

Periannem .!.:

Herkese iyi geceler, kız kardeşim 2008 Kasım doğumlu. Ergenliğe girme döneminde. Ailem çok baskıcı aile değil ne var ki annem ve babam şu anki nesli benim neslim gibi zannediyor. Ben kardeşimin yaşlarındayken otur denilince oturur, kalk denilince kalkar, ders çalış denilince ders çalışırdım. Kardeşim kesinlikle böyle değil. Bir de tutturdu şimdi ben Z kuşağım, Ben böyleyim, bana karisamazsiniz demelere. Evde terör estiriyor cidden. En son yatarken babama bağırdı çağırdı, adamcağızı kaldırdı yerinden. Acaba geçici bir dönem mi? Yoksa psikologa gitmeli miyiz bilemedik. Ailede kardeşime en yakın benim, yaş olarak onun şimdi neler hissettiğini de anlayabiliyorum ama o kadar farklı ki benim zamanımdan. İnanılmaz kırıcı konuşuyor, arkadaşlariyla bir küsüp bir barışıyor. Özellikle bize karşı inanılmaz nefreti var. Benim üzüldüğüm bir konu veya durum olduğunda beni oradan vuruyor. Kilo vermeye çalışıyorum kaç zamandır. Bana dediği şey, sen zaten kilo veremezsin, bu kadar yemeği yedin yine kilo almışsındır. Daha neler neler. Derslerinde bir problem yok, yani öyle sınıfın, okulun en başarılısı değil ama ödevlerini falan hiç aksatmaz. Demem o ki, psikoloğa gitsek acaba kendisinin bir problemi olduğunu veya farklı olduğunu düşünür mü? Kesinlikle psikoloğa gitmek kötü veya garip bir şey değil bunu biliyoruz. En yakın arkadaşlarım gidiyor çok memnunlar. Ama kardeşim şu an ben Z kuşağım, ben farklıyım, Beni anlamıyorsunuz modunda. Psikoloğa gitmek onu daha da uzaklaştırır mı bizden? Acaba bize önerebileceğiniz kitaplar veya seminerler, videolar var mı?

Genişletmek için tıkla...

Aslında bu senin dönemin benim dönemim olayı değil. Kişiye has bir durum. Şu an 40 yaşındayım Z kuşağı falan değilim ama ben de korkunç bir ergenlik yaşadım . Çok asi çok ezer geçer , söz dinlemez bir dönemdi benim için ergenlik. Ailemden nefret ederdim . Ama şimdi o kadar üzülüyorum ki onlara ettiğim hakaretler , yaptıklarım ... Fazlasıyla tolere etmişler de, o zaman göremiyordum tabi ,en büyük düşmanlarımdı. Bir ergenin ailesinden tek bir beklentisi vardır aslında o da yetişkin gibi hissetmek. Onun yaşını küçük gördüğünüzde , herhangi bir davranışını eleştirdiğinizde ,ona herhangi bir konuda izin vermediğinizde kendisine yeterince güvenilmediğini ve çocuk yerine konulduğunu, sevilmediğini, önemsenmediğini , küçük görüldüğünü ,kendisine saygı gösterilmediğini düşünür. Kendisine bu duyguları hissettiren insanları, kendisi de sevip saymaz haliyle.

Yardıma ihtiyacı olduğunu düşünmüyorum kardeşinizin. Mümkün oldukça sevgi ile yaklaşmanızı, korumacı tavırdansa saygılı bir tavır takınmanızı öneririm ona karşı. İzin verilmeyen her şeyi yapacak ama yalan söyleyerek buna emin olun. Ben kendimden biliyorum :) Neye hayır dedilerse yaptım ruhları bile duymadı. Bir ergenle çatışan yetişkin asla kazanan taraf olmaz eğer sizin tabirinizle otur deyince oturan kalk deyince kalkan bir yapıya sahip değilse. Bence siz en azından ebeveyn rolunu yuklenmeyin sizi yakın görsün, sizinle paylaşsın bu güvende olması için çok önemli. Benim şansım varmış, başıma bir iş getirmedim , olabilirdi de ve ailem yalanlarım yuzunden benı bulamazlardı bıle. Ergen ve aile iletişimi ile ilgili Üstün DöKMEN videolarına Youtube üzerinden ulaşabilirsiniz.

Hareketli olması yaşı gereği normal ama büyüklerine bağırıp çağırması, alay etmesi, laf sokması yetistirilirken eksik bırakılan birtakım unsurlarla alakali. Lisede öğretmenim ve 15-18 yaş arası gençlerle muhatap oluyorum. Ailesine kök söktüren de var ailesinin hayatı zehrettigi cocuklar da var. 17 gibi genelde sorunlar bitiyor ama o zamana kadar sabır ve anlayış yanı sıra otorite şart. Otorite boşluğu bulan cocuk azitir iki kere iki dört.

Bence yaz tatilinde onu bir kuaför yanına vs verin , çalışsın . İşe yaradığını ve para kazandığını gördükçe kendini yetişkin gibi hisseder . Hem üç beş beceri edinir . Akşamları da yorulunca ve tüm gün evini özleyince daha sakin olur . Benim bir öğrencimi oto yıkamacının yanına vermişti ailesi , çocuk ne yaşadıysa artık okulda kendini en çok geliştiren çocuğum olmuştu . Şimdi de oto galeride çalışacakmış yaz tatilimde.

Aynısı bizde de var. Geçico diye düşunüyorum. Biz ilgi alanı değişsin diye enstrüman kursuna yazdırdık iyi geldi. Oyalanacağı birşeyler sağlayın. Müdahale etmemeye çalışın. Ergenlik buraz da çocuklukta hasar gören duygusal boşlukların telafisidir.

Periannem .!.:

Kesinlikle katılıyorum. Şimdi yazdım yazdım sildim. O kadar doldum ki. Aileme de anlatmaya çalışıyorum. Kötü ben oluyorum sonra.

Genişletmek için tıkla...

bu dusunce tarzi dogru degil. her cocuk ayni degil cunku. ayrica her davranis problemi olan cocuk simartilmis demek degi. birisine kizarsin pisar oturur. digerine kizarsin daha da cok azar. biraz da karakterle alakali.

her seyin basi iletisim. tabi ki sorumluluklari olacak ama sinirlarini da bilecek. bir anda tum duzeni degistirirseniz o da tepki gosterir. kucuk degisimlerle baslayin ve yavas yavas davranislarini degistirmesine yardimci olun. psikolog olmadan olmaz. bir hafta o psikologa gitsin bir hafta ailecek gorusun.

Aranızda yaş farkı varmış o yüzden ona böyle yaklaşmanı, endişelenmeni anlayabiliyorum ama bütün bunlar için çözüm üretmeye çalışacak kişi sen değilsin. Annesi değilsin, bırak ebeveynleri düşünsün. Kendini bu kadar sorumlu hissetme, o çocuğu yetiştirmek senin görevin değil. Senin müdahale edeceğin acil veya çok sıradışı bir durum da yok bana kalırsa. Şımartılmış bir ergen sadece.

Hepsini okumadım henüz ama. Yok yetiştirme tarzı yok şımartılma vs. Çok yanlış ithamlar gibi geliyor. Yapı ile de alakalı, ergenliğin verdiği hormonlar da cabası, biz de sorun yaşıyoruz, psikiyatriye de götürdüm. Çok güzel yetişmiş nasıl davranıyorsan öyle devam et dedi bişiyi yok bunlar normal dedi, rahat bi ohh çektim, bir problem olmasından endişeliydim çünkü.
Dengeli davranın.
İtiraz etmeler, yanlış olan bir şeyi savunma, sorumluluklarını yerine getirmeme oflama poflama internet, e tabi pandemiye de denk geldi. Combo yaptılar. Elbette hepsi böyle değil, ama çoğu böyle.