10 yıldır ne onunla olabiliyorum ne de onsuz yapabiliyorum

ykme .!.:

ben...

Genişletmek için tıkla...

Zerosima .!.:

Bir yerde okumuştum aşk yaşamak istiyorsan çok kavga ettiğini evlenmek istiyorsan en iyi anlaştığını seç diye..

Burda gördüğüm evet bir aşk var ama ilerisi yok sizinki aşkı da aşmış artık bence onu hatırlatacak herşeyden uzak dur insanlar 10 yıllık eşlerinden ayrılıp yeniden hayat kuruyor sen neden yapamayasın kendine uğraşlar bul yeni çevre edin yaş kaçtı bu arada ?

Genişletmek için tıkla...

Elifnana .!.:

Aynı durumu yaşadım 4 sene sürdü ilişkimiz sonra gerçekten kırıldığım gün eşimi tanıdım 5 haftada evlendim gün geçtikçe eşimi daha çk sevdim ne onunla oldu nede onsuz derken 6 yıllık evliym ve eşime aşığım belki sizde de byle olr ama bazen canı acıyor insanın...

Genişletmek için tıkla...

streshanim .!.:

Benim yaşım 28 onunkisi 32. En son evlenmek için yalvardi resmen. Ama ilişki bile goturemedigim bi adamla evlenme riskini göze alamadım. Bosanacakmisim gibi geliyor. Ama unutamiyorum da.

Genişletmek için tıkla...

streshanim .!.:

Artık gerçekten kafayı yiyeceğim. Kaderim midir yoksa ben takıntılı bır manyak miyim bunu da bilmiyorum. belki birileri bi akil verir diye buraya yazayim dedim. 10 sene önce başlayan bır ilişkim oldu. hayatımda gerçekten aşık olduğum tek adam. çok güzel deli dolu bır aşk yaşadik. Birbirimizi her zaman çok sevdik. Birbirimiz için kimsenin yapmayacağı fedakarlıklar yaptık. O da beni her zaman çok sevdi bunu ailem dahil herkes çok iyi biliyor. Fakat karakterlerimiz uyusmadigi için bır türlü adam gibi ilişki götüremedik. Defalarca ayrıldık araya bazen aylar yillar girdi. İkimizin de hayatına başka insanlar girdi yeni hayatlar kurmaya çalıştık. Başkalarıyla evlenmeyi düşündük. Yine dönüp dolaşıp birbirimize her defasında döndük. Ama dönünce hep yine ayrıldık. Çünkü karakter catismasi ego catismasi yaşıyoruz. İkimiz de çok gururluyuz. Bır kavgada ya o çekip gidiyor ya da ben çekip gidiyorum. Ama her ayrılıkta inanılmaz bır özlem var. Ne yaparsam yapayım başkalarını sevsem bile ona olan sevgim hiç bitmiyor hep özlüyorum. Belki de onunla birlikte büyüdüğüm için bu böyle. Belki de vaktinde bana maddi manevi çok destek olduğu için minnet duygumdan ötürü bilmiyorum. Ailemden biri gibi oldu artik. Insan annesini babasini atabilir mi? Onun gibi bir sey oldu sanki benim icin. Paylaşımımiz çok olduğu için her yer her şey onu hatırlatıyor sanki. Nasıl hastalıklı bır aşk bilmiyorum. Evlenmeyi 2 3 kere ciddi düşündük. Yüzük taktik. Ama karakter uyumsuzlugundan ona da cesaret edemiyorum artık. Bır kavgada o da çekiyor gidiyor çünkü ve aylarca yillarca kayboluyor. Eskiden o kadar üzdü ki bu durum beni artık ailem de onu istemiyor. Ne kadar sevdigini bilseler de sağlıkli bır psikolojide görmüyorlar onu. Hem sevip hem anlasamamak nasıl bır şey ben bilmiyorum. Bazı huylari asamiyoruz. Kendime yeni bır hayat çizmeye baskasiyla mutlu olmaya çok çalıştım. Ama onu bır kere görmem bile 10 yıl öncesine dönmeme sebep olabiliyor. En son birbirimizin hayatından kaybolma kararı aldık. Birbirimizi engelledik olur da dayanamayip ararsak diye. Ama içim acıyor emeklerime ve sevgime. Ailem de istemediği için ve karakter catismasi yüzünden olmayacağını biliyorum. Şeytan diyor çabala aşk değil mi... ama olmuyor... ben bu adamı nasıl unutacagim? Buna benzer hastalıkli ilişkisi olan var mı?

Genişletmek için tıkla...

streshanim .!.:

Artık gerçekten kafayı yiyeceğim. Kaderim midir yoksa ben takıntılı bır manyak miyim bunu da bilmiyorum. belki birileri bi akil verir diye buraya yazayim dedim. 10 sene önce başlayan bır ilişkim oldu. hayatımda gerçekten aşık olduğum tek adam. çok güzel deli dolu bır aşk yaşadik. Birbirimizi her zaman çok sevdik. Birbirimiz için kimsenin yapmayacağı fedakarlıklar yaptık. O da beni her zaman çok sevdi bunu ailem dahil herkes çok iyi biliyor. Fakat karakterlerimiz uyusmadigi için bır türlü adam gibi ilişki götüremedik. Defalarca ayrıldık araya bazen aylar yillar girdi. İkimizin de hayatına başka insanlar girdi yeni hayatlar kurmaya çalıştık. Başkalarıyla evlenmeyi düşündük. Yine dönüp dolaşıp birbirimize her defasında döndük. Ama dönünce hep yine ayrıldık. Çünkü karakter catismasi ego catismasi yaşıyoruz. İkimiz de çok gururluyuz. Bır kavgada ya o çekip gidiyor ya da ben çekip gidiyorum. Ama her ayrılıkta inanılmaz bır özlem var. Ne yaparsam yapayım başkalarını sevsem bile ona olan sevgim hiç bitmiyor hep özlüyorum. Belki de onunla birlikte büyüdüğüm için bu böyle. Belki de vaktinde bana maddi manevi çok destek olduğu için minnet duygumdan ötürü bilmiyorum. Ailemden biri gibi oldu artik. Insan annesini babasini atabilir mi? Onun gibi bir sey oldu sanki benim icin. Paylaşımımiz çok olduğu için her yer her şey onu hatırlatıyor sanki. Nasıl hastalıklı bır aşk bilmiyorum. Evlenmeyi 2 3 kere ciddi düşündük. Yüzük taktik. Ama karakter uyumsuzlugundan ona da cesaret edemiyorum artık. Bır kavgada o da çekiyor gidiyor çünkü ve aylarca yillarca kayboluyor. Eskiden o kadar üzdü ki bu durum beni artık ailem de onu istemiyor. Ne kadar sevdigini bilseler de sağlıkli bır psikolojide görmüyorlar onu. Hem sevip hem anlasamamak nasıl bır şey ben bilmiyorum. Bazı huylari asamiyoruz. Kendime yeni bır hayat çizmeye baskasiyla mutlu olmaya çok çalıştım. Ama onu bır kere görmem bile 10 yıl öncesine dönmeme sebep olabiliyor. En son birbirimizin hayatından kaybolma kararı aldık. Birbirimizi engelledik olur da dayanamayip ararsak diye. Ama içim acıyor emeklerime ve sevgime. Ailem de istemediği için ve karakter catismasi yüzünden olmayacağını biliyorum. Şeytan diyor çabala aşk değil mi... ama olmuyor... ben bu adamı nasıl unutacagim? Buna benzer hastalıkli ilişkisi olan var mı?

Genişletmek için tıkla...

bestlove .!.:

Bundan önceki ilişkim 3 yıl sürdü. Bitti ilişkimiz aldatmasıyla. Çektiğim acıyı bir ben bir Allah bilir. Başka bi kızla ilişkiye başladı. Fotoğraflarına baktığımda ölücek gibi hissettim. Gururumu hiçe sayıp mesaj attım kaç defa. Engelledi beni. Sevgilisiyle kavga edip içince aradı beni. Unutamıyorum seni denedim olmadı dedi. Ertesi gün yine engellenmiştim. 10 kilo verdim nerdeyse bu süreçte.1 yıl her gün acı çektim. Hiç kimse onun gibi olmicak dedim. Onun gibi bakmicak onun gibi hissettirmicek. Herkesle ilişkimi kestim. Ağlama krizlerine girdim durduk yere. Suratım uyuşana kadar ağladım sinir krizleri bitmedi bi türlü. Sonra karşıma biri çıktı. İyi ki çıktı. Dediklerimin hepsini unutturdu. Acılarımın hepsini sardı. Ve inan eski sevgilime hissettiklerimin çok daha fazlasını hissettirdi. Suratına bakarken gözlerim doldu o derece aşık oldum. Ve eski sevgilimin beni terketmesine aldatmasına sevindim. Yani diyorum ki elbet karşına başka biri çıkıcak. Sakın gururunu yok sayıp arama onu. Her şeyiyle seni tamamlicak biri elbette çıkıcak ve mutlu olucaksın.

Genişletmek için tıkla...

streshanim .!.:

Artık gerçekten kafayı yiyeceğim. Kaderim midir yoksa ben takıntılı bır manyak miyim bunu da bilmiyorum. belki birileri bi akil verir diye buraya yazayim dedim. 10 sene önce başlayan bır ilişkim oldu. hayatımda gerçekten aşık olduğum tek adam. çok güzel deli dolu bır aşk yaşadik. Birbirimizi her zaman çok sevdik. Birbirimiz için kimsenin yapmayacağı fedakarlıklar yaptık. O da beni her zaman çok sevdi bunu ailem dahil herkes çok iyi biliyor. Fakat karakterlerimiz uyusmadigi için bır türlü adam gibi ilişki götüremedik. Defalarca ayrıldık araya bazen aylar yillar girdi. İkimizin de hayatına başka insanlar girdi yeni hayatlar kurmaya çalıştık. Başkalarıyla evlenmeyi düşündük. Yine dönüp dolaşıp birbirimize her defasında döndük. Ama dönünce hep yine ayrıldık. Çünkü karakter catismasi ego catismasi yaşıyoruz. İkimiz de çok gururluyuz. Bır kavgada ya o çekip gidiyor ya da ben çekip gidiyorum. Ama her ayrılıkta inanılmaz bır özlem var. Ne yaparsam yapayım başkalarını sevsem bile ona olan sevgim hiç bitmiyor hep özlüyorum. Belki de onunla birlikte büyüdüğüm için bu böyle. Belki de vaktinde bana maddi manevi çok destek olduğu için minnet duygumdan ötürü bilmiyorum. Ailemden biri gibi oldu artik. Insan annesini babasini atabilir mi? Onun gibi bir sey oldu sanki benim icin. Paylaşımımiz çok olduğu için her yer her şey onu hatırlatıyor sanki. Nasıl hastalıklı bır aşk bilmiyorum. Evlenmeyi 2 3 kere ciddi düşündük. Yüzük taktik. Ama karakter uyumsuzlugundan ona da cesaret edemiyorum artık. Bır kavgada o da çekiyor gidiyor çünkü ve aylarca yillarca kayboluyor. Eskiden o kadar üzdü ki bu durum beni artık ailem de onu istemiyor. Ne kadar sevdigini bilseler de sağlıkli bır psikolojide görmüyorlar onu. Hem sevip hem anlasamamak nasıl bır şey ben bilmiyorum. Bazı huylari asamiyoruz. Kendime yeni bır hayat çizmeye baskasiyla mutlu olmaya çok çalıştım. Ama onu bır kere görmem bile 10 yıl öncesine dönmeme sebep olabiliyor. En son birbirimizin hayatından kaybolma kararı aldık. Birbirimizi engelledik olur da dayanamayip ararsak diye. Ama içim acıyor emeklerime ve sevgime. Ailem de istemediği için ve karakter catismasi yüzünden olmayacağını biliyorum. Şeytan diyor çabala aşk değil mi... ama olmuyor... ben bu adamı nasıl unutacagim? Buna benzer hastalıkli ilişkisi olan var mı?

Genişletmek için tıkla...