Ben de yeni evliyim, eşime nişanlılık döneminde sık sık söylerdim, "benden sakın hizmet bekleme, hizmetçin olmayacağım" diye, evlendik neyse, ilk günler kendimi paralıyordum çamaşırı yıka, as katla, dolabına kaldır, evi süpür, mutfağı topla vs. Bir baktım benim paşazade elini hiçbir şeye sürmez olmuş. Bir an farkına vardım böyle devam ederse her şey hızla kötüye gidecek, şimdi bir iş olduğunda doğrudan söylüyorum, yapmasını beklemiyorum, yorgunsam çamaşırı falan ellemiyorum, giyecek bir şeyi kalmayınca o zaten hemen çalıştırıyor makineyi, mutfak dağınık kalıyor bazen yorgunluktan uyuyakalıyorum sabah bir bakıyorum toplamış pırıl pırıl etmiş beyefendi.
Neden uzatıyorum? Şunu demek istiyorum, kendiliğinden 1 asır da geçse değişmez bazı insanlar, hele ki bazı erkekler. Bazı şeyleri ellemeyiverin, bırakın 2 gün kokmayla batmaz bir ev, nasılsa farkına varacaktır, bazı şeyleri doğrudan siz ona söyleyin, "çamaşırı makinaya atıver", ya da "tozları sen alıver" gibi. Nasıl başlarsa öyle gider, ne kadar alttan alırsanız o kadar tepenize çıkılır inanın bana.
Yok eğer düzelmezse, "bu boşanma sebebi değil" diyen arkadaşlara hiç katılmıyorum, erkeğin kadını hizmetçi bellemesi boşanma sebebinin dik alâsıdır, hiçbirimiz bu hayata bir başkasının arkasını toplamaya, birilerinin keyfinin kahyası olmaya gelmedik.
Eşimle 4 yıl beraberlikten sonra evlendik. Sevgiliyken bencil olduğunu biliyordum ama düzelir dedim. Şimdi işler daha farklı. Aynı evde iki yabancı gibiyiz. Yemeği hazır olacak, yemek yedikten sonra TV yi açıp onu izleyecek. 1,5 yıl içinde ev alışverişleri hariç dışarı 2 kere ancak çıktık. Ev işlerine asla yardımcı değil. Ütüsü, temizliği, yemeği eksiksiz olacak. Ve ben artık çok bunaldım. Ben ne olacağım, ömrüm böyle mi sürecek? Yardım lütfen.
