- 3 Ekim 2017
- 2.364
- 1.659
Selam,
Fikir sormak farklı bakış açılarıyla kendimi sarsmak istiyorum.
Hanımlar, bir süredir biriyle konuşuyorum. Kendisiyle 2020de tanışmıştık. Arkadaşımın arkadaşı ama selamlaşma ve ortak sohbetler dışında bi muhabbetimiz yoktu. Tanıştığımızda aynı şehirdeydik. Aradan yıllar geçti bu sene kendimi baya kötü hissettiğim bi dönem konuşmaya/mesajlaşmaya başladık ama başlarda asla flörtleşme gibi bi şey yoktu. Kendisi benle konuşmaya başlamadan önce 1 yıldır bir hastalıkla mücadele ediyormuş. Sürekli hastane-ev arasında dolanıyormuş. Hatta biz konuşmaya başladığımız dönem hastanedeydi. Bu hastalık yüzünden çalışamıyor. Sürekli ve aniden hastalık başa sardığı için işten çıkmak durumunda kalmış. Sosyal hayatı pert olmuş. Ailesiyle ilişkileri kötüleşmiş. Hastanelere para yetiştiremediği için çevresine borçlanmış baya. Şu an hastalık dışındaki konuşmalarda çok iyiyiz, çoğu konuda anlaşıyoruz ve çoğu şeyde benziyoruz. Davranışları samimi ve içten geliyor.
Ama hastayken nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum. Saçma sapan tepkiler veriyorum. O da her dediğime takılıyor ve iğrenç hissediyorum. Yanında olamıyorum, destek olamıyorum gibi hissediyorum ki o da öyle hissettiriyor. Söylediğim her şeye fazla tepkiler veriyor. (Hastayken insan tahammülü azalır bir de sürekli tekrarladığı için tahammülü bitik durumda) Ama ben ne yapacağımı şaşırdım hastayken sürekli laf düzeltmeye çalışıp tartışıyoruz. Kendimi inanılmaz yetersiz hissediyorum.
Napacağım? Konuşmayı kessem hem hoşlandığım için kesmek istemiyorum hem de hastayken bir başına bırakmış olacağım vicdan yapıyorum. Ama çok belli ki ona da iyi gelmiyorum. Her konuşmaya başladığımızda anlayışlı biri olmaya çalışıyorum, yaptığım espriye vs takılıyor bu sefer de. Az önce yine tartıştık sonra konuşalım diyip kestirip attı. Böyle her seferinde ben zaten hasta iyi değil diye ben geri adım atıyorum. Ama bir yandan da 2,5-3 aydır konuştuğum biri için kendimi bu kadar yok saymak doğru gelmiyor.
Fikir sormak farklı bakış açılarıyla kendimi sarsmak istiyorum.
Hanımlar, bir süredir biriyle konuşuyorum. Kendisiyle 2020de tanışmıştık. Arkadaşımın arkadaşı ama selamlaşma ve ortak sohbetler dışında bi muhabbetimiz yoktu. Tanıştığımızda aynı şehirdeydik. Aradan yıllar geçti bu sene kendimi baya kötü hissettiğim bi dönem konuşmaya/mesajlaşmaya başladık ama başlarda asla flörtleşme gibi bi şey yoktu. Kendisi benle konuşmaya başlamadan önce 1 yıldır bir hastalıkla mücadele ediyormuş. Sürekli hastane-ev arasında dolanıyormuş. Hatta biz konuşmaya başladığımız dönem hastanedeydi. Bu hastalık yüzünden çalışamıyor. Sürekli ve aniden hastalık başa sardığı için işten çıkmak durumunda kalmış. Sosyal hayatı pert olmuş. Ailesiyle ilişkileri kötüleşmiş. Hastanelere para yetiştiremediği için çevresine borçlanmış baya. Şu an hastalık dışındaki konuşmalarda çok iyiyiz, çoğu konuda anlaşıyoruz ve çoğu şeyde benziyoruz. Davranışları samimi ve içten geliyor.
Ama hastayken nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum. Saçma sapan tepkiler veriyorum. O da her dediğime takılıyor ve iğrenç hissediyorum. Yanında olamıyorum, destek olamıyorum gibi hissediyorum ki o da öyle hissettiriyor. Söylediğim her şeye fazla tepkiler veriyor. (Hastayken insan tahammülü azalır bir de sürekli tekrarladığı için tahammülü bitik durumda) Ama ben ne yapacağımı şaşırdım hastayken sürekli laf düzeltmeye çalışıp tartışıyoruz. Kendimi inanılmaz yetersiz hissediyorum.
Napacağım? Konuşmayı kessem hem hoşlandığım için kesmek istemiyorum hem de hastayken bir başına bırakmış olacağım vicdan yapıyorum. Ama çok belli ki ona da iyi gelmiyorum. Her konuşmaya başladığımızda anlayışlı biri olmaya çalışıyorum, yaptığım espriye vs takılıyor bu sefer de. Az önce yine tartıştık sonra konuşalım diyip kestirip attı. Böyle her seferinde ben zaten hasta iyi değil diye ben geri adım atıyorum. Ama bir yandan da 2,5-3 aydır konuştuğum biri için kendimi bu kadar yok saymak doğru gelmiyor.
