- 3 Ekim 2008
- 1.628
- 8
son haftalar hepinizin bildiği gibi çok zor geçiyor hamilelikte. ne zaman olacak, nasıl olacak, zor mu kolay mı insan kendi kendini yiyp bitiriyor. ben de kasım ayına bu düşüncelerle girdim. 39 haftalık olmuştuk ama hala hiç bir belirti yoktu. burdan doğum yapanların öykülerini okuyup karnıma bakıp kızım sende amma tembel çıktın diyordum.
bu şekilde 39 haftayı da bitirdim. 7 kasım cuma günü 40 haftam doldu. kzımdan hala ses yok. ya da ben öyle zannediyorum.sabah hastaneye rutin kontrole gitiim.doğum iznimi uzatmayı planlayarak. doktor ultrasona yattığımda karnıma dokundu ve sen doğum sancısı cekiyosun hiç bişe hissetmiyomusun dedi. hayır dedim. gerçektenbişey hissetmiyordum. hemen NST ye girdim. sancılar ağrılar baya cıktı nst de bense hala bişey hissetmiyorum. sonra vajinal muayene. ve 2cm açılma olduğunu öğrendim. muayeneden sonra kanamada başladı. artık kaçışım yokru sancı su gelmesi nişan hiç bişe olmadan hastaneye yatış yapıldı. ağlayarak eşimi annemi aradım. sabah saat 10du.
devlet hastanesiydi hastanem. direk sancı odasına aldılar beni manzarayı ve ordaki psikolojimi anlatamam. saatler ilerledi doktorlar açılmayı kontrol ettiler sürekli. akşam saat 6 oldu bende açılma hala 3cmdi. adet ağrısı gibi bişeler hissetmeye başlamıştım. doktor ilk doğum olduğu için doğumun cok zor ilerlediğini söyledi.
neyse 6 da suni sancı verilmeye başlandı. akşam 9 oldu. açılmam suni sancıyla 4cme ulaştı. ben de yavaş yavaş hissetmeye başlamıştım. sancı odasında herkes doğurup gitti. yenileri geldi onlarda doğurup gitti. ben hala yatıyordum bu pisikolojiyi anlatamam.
gece 10, 11 derken 12 de 7cm acılma vardı ve ben artık dayanamıyordum. ne dediğimi ne
yaptığımı hiç hatırlamıyorum. 12den sonra saati takip edemedim en son açılma tam dediklerini hatırlıyorum ve sancıların cok şiddetli olduğunu. doğum odasına giderken gece saat 3 olmuştu. bebğin başının çıkışını falan hep hatırlıyorum. ondan sonra bir kez daha ıkındım ve çıktı zaten kızım. . tüm acılar bir anda kesildi. ama baya fazla dikiş atıldı bebeğimi ilk gördüğümde benim için dünyanın yeniden yaratıldığını düşündüm. simsiyah saçları vardı. hemşire kızın oldu dedi, bana gösterdi ve hemen yanımda kızımı temizlemeye başladı. 3. 530 gram dedi. sonra. çok şükür dedim.hayatımda böyle bir mutluluk yaşamadım Allah herkese nasip etsin.
hemşireler beni odama götürürken bebeğimde kucağımdaydı.onu kokladım uzun süre ağladım. odamda annem beni bekliyordu. birazda onunla ağlaştık. annemin sesi söyledikleri beni çok rahatlattı. :teselli:
bebeğimizi giydirdik, sonra ben kendim giyindim. güneş doğmaya başlamıştı. 8 kasım 2008. hayatımda hiç bir sabah güneşin doğusundan bu kadar etkilendiğimi hatırlamıyorum. yeni hayatımın ilk günüydü çünkü.
devlet hastanesi olduğu için babamızla ancak sabah sekizde buluşabildik. birazda o gelince ağlaştık. kızını kucağına aldığındaki yüz ifdesini ve mutluluğu daha önce eşimin yüzünde hiç görmemiştim.sonra misafirler ziyaretçiler...
bugün tam 1 haftalık oldu zehra. dünyaya uyum sağlamaya çalışıyo hala. benim için zordu ama biliyorum ki kızım hala doğmuş olmanın, yaşamanın mücadelesini veriyor. nefes almak için uğraşıyor, kakasını çişini yapmaya çalışıyor, emmek,ağlamak hepsi çok yeni ve öğrenilecek şeyler kızım için. birazcık da sarılık olmuş, inşallah emerek geçireceğiz.
neyse kızlar... daha fazla uzatmayayım. aslında amacım kimseyi korkutmak değil. ama yaşadıklarımı paylaşmak istedim sadece. her insanın yapısı bünyesi çok farklı kiminde çok kolay kiminde çok zor oluyor doğum olyı bana da zor olanı denk geldi.bu kadar acıya rağmen normal doğum yapabildiğim için çok mutluyum. benimki kadar zor olmadan hemencecik doğum yapar inşallah bebek bekleyen anneler. sonuçta her şeye değer, bir evlat sahibi oluyorsun.
Rabbim isteyen herkese nasip etsin inşallah.. bebişim uyanıyor ona bi bakayım artık. hepinizi çoook öpüyorum.a.s.a.s.
bu şekilde 39 haftayı da bitirdim. 7 kasım cuma günü 40 haftam doldu. kzımdan hala ses yok. ya da ben öyle zannediyorum.sabah hastaneye rutin kontrole gitiim.doğum iznimi uzatmayı planlayarak. doktor ultrasona yattığımda karnıma dokundu ve sen doğum sancısı cekiyosun hiç bişe hissetmiyomusun dedi. hayır dedim. gerçektenbişey hissetmiyordum. hemen NST ye girdim. sancılar ağrılar baya cıktı nst de bense hala bişey hissetmiyorum. sonra vajinal muayene. ve 2cm açılma olduğunu öğrendim. muayeneden sonra kanamada başladı. artık kaçışım yokru sancı su gelmesi nişan hiç bişe olmadan hastaneye yatış yapıldı. ağlayarak eşimi annemi aradım. sabah saat 10du.
devlet hastanesiydi hastanem. direk sancı odasına aldılar beni manzarayı ve ordaki psikolojimi anlatamam. saatler ilerledi doktorlar açılmayı kontrol ettiler sürekli. akşam saat 6 oldu bende açılma hala 3cmdi. adet ağrısı gibi bişeler hissetmeye başlamıştım. doktor ilk doğum olduğu için doğumun cok zor ilerlediğini söyledi.
neyse 6 da suni sancı verilmeye başlandı. akşam 9 oldu. açılmam suni sancıyla 4cme ulaştı. ben de yavaş yavaş hissetmeye başlamıştım. sancı odasında herkes doğurup gitti. yenileri geldi onlarda doğurup gitti. ben hala yatıyordum bu pisikolojiyi anlatamam.
gece 10, 11 derken 12 de 7cm acılma vardı ve ben artık dayanamıyordum. ne dediğimi ne
yaptığımı hiç hatırlamıyorum. 12den sonra saati takip edemedim en son açılma tam dediklerini hatırlıyorum ve sancıların cok şiddetli olduğunu. doğum odasına giderken gece saat 3 olmuştu. bebğin başının çıkışını falan hep hatırlıyorum. ondan sonra bir kez daha ıkındım ve çıktı zaten kızım. . tüm acılar bir anda kesildi. ama baya fazla dikiş atıldı bebeğimi ilk gördüğümde benim için dünyanın yeniden yaratıldığını düşündüm. simsiyah saçları vardı. hemşire kızın oldu dedi, bana gösterdi ve hemen yanımda kızımı temizlemeye başladı. 3. 530 gram dedi. sonra. çok şükür dedim.hayatımda böyle bir mutluluk yaşamadım Allah herkese nasip etsin.
hemşireler beni odama götürürken bebeğimde kucağımdaydı.onu kokladım uzun süre ağladım. odamda annem beni bekliyordu. birazda onunla ağlaştık. annemin sesi söyledikleri beni çok rahatlattı. :teselli:
bebeğimizi giydirdik, sonra ben kendim giyindim. güneş doğmaya başlamıştı. 8 kasım 2008. hayatımda hiç bir sabah güneşin doğusundan bu kadar etkilendiğimi hatırlamıyorum. yeni hayatımın ilk günüydü çünkü.
devlet hastanesi olduğu için babamızla ancak sabah sekizde buluşabildik. birazda o gelince ağlaştık. kızını kucağına aldığındaki yüz ifdesini ve mutluluğu daha önce eşimin yüzünde hiç görmemiştim.sonra misafirler ziyaretçiler...
bugün tam 1 haftalık oldu zehra. dünyaya uyum sağlamaya çalışıyo hala. benim için zordu ama biliyorum ki kızım hala doğmuş olmanın, yaşamanın mücadelesini veriyor. nefes almak için uğraşıyor, kakasını çişini yapmaya çalışıyor, emmek,ağlamak hepsi çok yeni ve öğrenilecek şeyler kızım için. birazcık da sarılık olmuş, inşallah emerek geçireceğiz.
neyse kızlar... daha fazla uzatmayayım. aslında amacım kimseyi korkutmak değil. ama yaşadıklarımı paylaşmak istedim sadece. her insanın yapısı bünyesi çok farklı kiminde çok kolay kiminde çok zor oluyor doğum olyı bana da zor olanı denk geldi.bu kadar acıya rağmen normal doğum yapabildiğim için çok mutluyum. benimki kadar zor olmadan hemencecik doğum yapar inşallah bebek bekleyen anneler. sonuçta her şeye değer, bir evlat sahibi oluyorsun.
Rabbim isteyen herkese nasip etsin inşallah.. bebişim uyanıyor ona bi bakayım artık. hepinizi çoook öpüyorum.a.s.a.s.
