- 7 Mayıs 2017
- 677
- 1.287
- 63
sizi anliyorum. Bu durumda hisseden insan da cok. Her birinizin aklindan bu hikaye boyunca gececekrir de biliyorum. Bu yuzden aslinda bir doktorum demisti ki bana “iyi düşünmek lazım, psikoloji cok saglam olmalı ve gercekten aılenıze katılacak bu ucuncu kısıyı cok ıstemenız lazım.” Yabancı ülkelerde muhakkak psikolojik testler yapılıyor bu şslemlerden önce.Merhaba, yazdıklarınızı okuyunca cevap vermek istedim çünkü sizi ve tedirginliğinizi çok iyi anlıyorum. Ben donasyon tedavisine başlarken bunları hiç önemsemedim herşeyi göze alarak bu yola girmiştim.Çok şükür Şimdi ikiz oğullarım var önümüzdeki ay 2 yaşına girecekler.onların benim yumurtamdan olmadığını düşünmediğim 1 günüm bile geçmedi.çocuklarım bana hiç benzemiyor eşimede az benziyorlar.inanın biri çıkıp ayaklarını bana benzetse dünyalar benim oluyor.bazen babalarına daha düşkün oluyorlar çok üzülüyorum acaba hissediyorlarmı beni sevmiyorlarmı diyorum. Aslında sadece insanları kandırdık benim hala bir çocuğum yok diye ağlıyorum geceleri. Bu arada eşimlede ilişkimiz değişti, çocuksuzken daha çok seviyorduk birbirimizi.şimdi uzaklaştık. Boşanmayı bile düşündüğümüz oluyor.Ama herşeye rağmen yinede binlerce şükrediyorum iyiki anne oldum.En başa dönsem yine uğraşırım. size tavsiyemde aynı durumları umarım yaşamazsınız ama yaşayacak bile olsanız deneyin vazgeçmeyin.anne olmak dünyadaki en büyük mutluluk
Esınızle ılıskınız konusuna gelınce sahsı fıkrım gordugum malesef donor, donor degıl tüm ilişkilerde çocuk sonrası major sorunlar vuku buluyor. Bu inanın size mahsus degıl hatta tam 4 arkadasım belki tesaduf ama ozellıkle ıkıncı cocuktan sonra şak diye bosandılar. Evde kı kedı kopek yuzunden bule bırbırımıze gırıyoruz esımle. Annemle babama bakıyorum tartısıyorlarsa sebep ılla kı cocuklar yuzunden... Dolayısı ile kendınıze yuklenmeyın ama size tavsıyem bır doktor olarak lütfen gidin icinizi bir yabancıya dokun. İcinizde atmayın. Muhakkak destek alın. 2 guzel, tatlı insanın dunyaya gelme sebebısınız. Sız dogurdunuz ve nefes verdınız. Zor sorumluluk aldınız herkes yapamaz ama siz basardınız. Anne olmak cok guzel bır duygu olmalı ve muthıs bır fedakarlık. Bence cok gencken daha kolay anne olmak yas ılerledıkce ınsan daha endıselı, korkuları oluyor. İtiraf etmeliyim ki kavga esnasında esıme “neden hayatımı bozuyorum kı mıs gıbı hayatım var kendı hucremden de olmayacak cocuk neden bu sorumlulugu alıp hayatımı mahvedeyım. Cocuksuz hayat mukemmel” demıslıgım var. Sonra bırgun otururken bana dedı kı “evet su an boyle hıssedıyorsun ama ılerıde uzulebılırsin. Keske evlat edinme gibi bir cocugum olsa ıdı dıyebılırsın” dedi. Evlat edınmekte cok ıstedık bız cunku ama malesef cok daha zor bır process... Yanı bence bu ınıs cıkıslar hep olacak.
Cocukların benzeyıp benzemesınden zıyade bence obemlı olarak huyunuzun benzemesı. Karakterı sız yaratıyorsunuz. 7 yasına kadar cocuklar kımden ne gorurse onu alıyorlar.
Sevgı sevılme babalarına yakın hıssetme bence bılıncaltınızın sıze oynadıgı oyunlar. Aklınızda yer ettıgı ve bunu bıldıgınız ıcın malesef bıluncaltınız sızı zorluyor. Nefes terapısı olabılır, psıkoterapı olabılır muhakkak gıdın ve ıkı kucuk mınnosun hayatınızda halkanızda olmasını kutlayın.
Sızı hıssedıyorum . Ayrıca binlerce tesekkur edıyorum bu duygularınızı paylastıgınız ıcın. Daha fazlasını da paylasın, paylasalım.
Benım amh ım yasıma gore yuksek, bayagı her ay yumurtam cıkıyor ve dr ların yuzde 90 u tekrar dene dene deyıp durdu misal ama ben bu yolu bır denemek ıstedım. Belkı rabbım boyle de vermez ama verırse onun da bıldıgı vardır. Artık hayırlısı olsun.
Son düzenleme: