- 4 Temmuz 2016
- 3.335
- 10.503
- 208
- Konu Sahibi Coconutoil
- #1
Merhaba herkese, iyisinizdir umarım.
Derdim öyle büyük değil ama sık sık beni huzursuz eden, nasıl idare edeceğimi bilmediğim bir durum.
Ben iletişimi kuvvetli olan bir aileden geliyorum. Örneğin annemle günde en az 2 defa konuşurum. Abimle de öyle. Kim nerede ne yapıyor, hayatında neler olup bitiyor herkesin haberi olur.
Eşim bunun tam tersi. Anne babasını aramaz sormaz, kardeşiyle yılda 1, bilemedin 2 kez konuşur.
Hem benim ailem, hem de kendi ailesiyle olan iletişimsizliği, dayanışma gerektiren durumlardaki pasifliği ve ilgisizliği beni sinir ediyor. Yol yordam bilmeyen 35 yaşındaki bir adam düşünün. Biri mi öldü, başsağlığı dilenir. Hastalık mı oldu, geçmiş olsun de! Ama yok, her zaman hatırlatmak lazım çocuk gibi. Ben hiç sevmiyorum bu durumu, sanki zorluyormuşum gibi oluyor.
Konunun aslı da şu, bugün zaten çok uzun zamandır bitkisel hayatta olan anneannemi kaybettim. Nur içinde yatsın benim güzelim. Eşimin kendi anne babasına haber vermesi, onların da annemi aramaları gerekir. Annem bunu bekleyecek tipte bir kadın. Yani herkes bekler herhalde ama annem 10 katı bekler. Aranmadığı her saat kafasında bu konunun yer edeceğine eminim.
Bu tip konularda kendi ailem ve eşimin arasında köprü vazifesi görmekten bıktım
Zaten moralim bozuk, üstüne bir de bunu düşünmek zorunda kalıyorum. Bazen umursamayayım diyorum, bazen kavga edesim geliyor. Siz bu durumu nasıl idare ediyorsunuz? Objektif bakış açısı lazım bana
Sevgiler..
Derdim öyle büyük değil ama sık sık beni huzursuz eden, nasıl idare edeceğimi bilmediğim bir durum.
Ben iletişimi kuvvetli olan bir aileden geliyorum. Örneğin annemle günde en az 2 defa konuşurum. Abimle de öyle. Kim nerede ne yapıyor, hayatında neler olup bitiyor herkesin haberi olur.
Eşim bunun tam tersi. Anne babasını aramaz sormaz, kardeşiyle yılda 1, bilemedin 2 kez konuşur.
Hem benim ailem, hem de kendi ailesiyle olan iletişimsizliği, dayanışma gerektiren durumlardaki pasifliği ve ilgisizliği beni sinir ediyor. Yol yordam bilmeyen 35 yaşındaki bir adam düşünün. Biri mi öldü, başsağlığı dilenir. Hastalık mı oldu, geçmiş olsun de! Ama yok, her zaman hatırlatmak lazım çocuk gibi. Ben hiç sevmiyorum bu durumu, sanki zorluyormuşum gibi oluyor.
Konunun aslı da şu, bugün zaten çok uzun zamandır bitkisel hayatta olan anneannemi kaybettim. Nur içinde yatsın benim güzelim. Eşimin kendi anne babasına haber vermesi, onların da annemi aramaları gerekir. Annem bunu bekleyecek tipte bir kadın. Yani herkes bekler herhalde ama annem 10 katı bekler. Aranmadığı her saat kafasında bu konunun yer edeceğine eminim.
Bu tip konularda kendi ailem ve eşimin arasında köprü vazifesi görmekten bıktım
Zaten moralim bozuk, üstüne bir de bunu düşünmek zorunda kalıyorum. Bazen umursamayayım diyorum, bazen kavga edesim geliyor. Siz bu durumu nasıl idare ediyorsunuz? Objektif bakış açısı lazım bana Sevgiler..
