yine boğuluyorum bu sorunlardan. çıkmazdayım

ImTheDevil .!.:

Başka bir akrabanız var mı ? Fırsatınız olsa eğer babanızı bırakabilir misiniz ?

Genişletmek için tıkla...

gul2016 .!.:

Çok üzüldüm. Kendimi ifşa etmek istemiyorum zira bu forumda çok konum var ama kendimle ilgili anlatmadığım da çok şey var. Ben de annemi 19 yaşımda kaybettim. babam 70 yaşındaydı evi anlattığınız gibi çöp eve çevirdi. Hiçbir şeyi atmıyor, attırmıyordu. Evde kırılmış mobilyalar, bir oda dolusu pet şişe vardı, ağzına kadar doluydu oda. market poşetlerini odalarda ve mutfak kapısı arkasında biriktirirdi, kapı açılmazdı. Bulaşıklık paslanmış, pazardan mesela aynısını alır yerine koyardım, eskisini çöpten çıkartır yerine koyardı. O tozu, kasveti ve karanlığı bilirim. Ben akrabalardan destek almaya çalıştım, eve temizlikçi getirdiler, kaç kere babam küfürler ve hakaretler eşliğinde kovdu hep temizlikçileri. Sonra bir gün kalçasını kırdı o hastanede yatarken ben bir yardımcı ile birlikte evde ne çöp varsa attım. Bir TIR dolusu ve 7 varil çöp çıktı evden. Babam tabi ki çok kızdı. Beni de atsaydın dedi, ama olan olmuştu, yapabileceği bir şey yoktu.
Destek alabileceğiniz, uzaktan da olsa bir akrabanız yok mu? Babanız tedavi altına alınsa iyi olur. Vasilik için mahkemeye başvurabilirsiniz. Bunlar çok zor süreçler, neler hissettiğinizi çok iyi anlıyorum. Bir akraba, aile dostu, komşu veya arkadaş desteği çok faydalı olur bu süreçte. Başta evdeki kirli kedi kumlarını, babanızın kendi el yazısı olmayan, çöp vasfındaki kağıtları vs o görmeden atın mesela. O farkederse "Komşular belediyeyi ararsa daha kötü olur" deyin. En fazla bağırıp çağırıp sizi evden kovar, ama başka yapabileceği bir şey yok, ben bunları hep yaşadım. Yemek konusuna gelince, yapın yemeğinizi, zor değil öğrenirsiniz; internette tarifler var, baka baka yaparsınız canınızın çektiği yemeği; babanız da yer. Mümkünse gündüzleri çok evde kalmayın, yakınlarınızda bir kütüphane vb varsa gidin orada ders çalışın. Derslerinize sıkı sarılın, iyi (veya kötü) bir üniversite kazanıp, yurda geçin, mesleğinizi elinize alın, kurtarın hayatınızı.

Genişletmek için tıkla...

Nergizolsun .!.:

Ahh canım benim Ya inşallah ileride pırıl pırıl çok güzel bir hayat seni bekliyordur.Ya bunu söylemek doğru mu bilmiyorum ama devletin sevgi evlerine filan mı baksan?Senin iyi bir ortamda ders çalışman gerek.

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

yok maalesef yani teyzemler falan var ama onların evinde de rahat edemiyorum illa ki misafir gibi oluyorum

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

merhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

ImTheDevil .!.:

Haklısın peki sorması ayıptır ama geliriniz nereden ? Nasıl geçim sağlıyorsunuz

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

annemden bana kalan maaş var. onu babam alıyor ama bana harçlık veriyor işte tatsızlık çıkmaması için dava falan açıp üstüme almak istemedim maaşı. yediğime içtiğime çok karışmıyor. kendi maaşı falan da var tabi

Genişletmek için tıkla...

ImTheDevil .!.:

Uygun bir apart falan ya da bir öğrenci evine 3.-4. Olamaz mısınız

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

merhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

maricinmaricin .!.:

sanırım bu yıl olmaz. babam izin vermez yani. ama seneye mutlaka bunu yapacağım

Genişletmek için tıkla...

Buyuk_umutlar .!.:

Canim ya. Evet zor durum yine de güçlü kalmaya çaliş. Derslerini iyi oku ki kendi elin kendi ekmeyine yetişsin ve kendine hoş bir dunya kurasin. Inan çoğu insan az çok zor bir gençlik yaşar. Belki anne babalari yanlarindadir belki dedigin gibi işiklidir evleri ama herkesin bir zorluğu var. Zor donemlerde hemen intihari dusunmek hiç sağlikli değil. Intihar etsen sanki çok guzel yerde mi ağirliycaklar seni? Evini toparlamaya, guzel yemekler yapmaya çaliş. Babanin sakladigi şeyleri habersizce at gitsin. Umarim ama sorun çikarmaz. Kedinizi bahçeli evi olan birine versen iyi olur. Çunki bakimini dogru duzgun yapamiyorsunuz anladigim kadariyla. Kumlari falan evde diyorsunuz. Kendinize bir alan yaratin. Madem iletisim kurmuyor siz de yalniz yaşiyormuş gibi davranin. Hayata tutunun. Gun dogmadan neler dogar. Bakarsin guzel bir aşk, guzel bir meslekle hayatin tamamen iyi yonde değişir. Pes etme

Genişletmek için tıkla...

ImTheDevil .!.:

Sizi gerçekten asla kırıp üzmek istemiyorum en yumuşatılmış haliyle yazıyorum size zaten babanızın akli dengesi çok normal değil izin beklemeden hayata atılamaz mısınız

Genişletmek için tıkla...

destina_04 .!.:

Babam, korkum, kabusum. Hayatımı yeniden inşa ediyorum hasta ruhum iyileşiyor.

İyi geceler herkese. Benim derdim babam. Hayatla mücadelem, savaşım babam. Konum çok uzun rahatlamak için yazdım. Okumak zorunda değilsiniz. Herhangi bir fikir yada yardımda istemiyorum. Eşinden şiddet gören ama bir türlü boşanamayan veya boşanmayan hanımlar belki siz okumak istersiniz...

www.kadinlarkulubu.com

Keşke hersey güzel olsa maalesef yarının ne getireceğini bilemeyiz....çok derinden etkilendim...umarım hayatınız bundan sonra güzel olur,kimsenin sizi değersiz hissettirmesine musade etmeyin...bizler burdayız kk üyeleri olarak yanlizda değilsiniz sen çok değerli birisin bizler için hepimiz senin yanındayız başaracağına inanıyoruz sende inan hayatına güzel anılar biriktir...herkese ve herseye rağmen...
Yukarıdaki linkteki yazıyı okumanızı tavsiye ediyorum...hayat çoğumuz için zorlukları var ama mücadele edeceğiz....

Genişletmek için tıkla...