- 22 Mart 2019
- 705
- 1.458
- 113
Öyle bunaldım öyle daraldım ki yazmak istedim sadece yazma anlatır gibi yazmak derdimin çaresi ne onu bile bilmiyorum bir fanusun içinde sıkıştım çıkmam çözüm belkide ama çıkamayacak olmayı bilmem peki
Annem hasta yaklaşık iki senedir onla bizde bir mücadelenin içindeyiz tek derdim onu biraz olsun mutlu edebilmekti babamın yapması gereken her şeyi üstlendim ama ben yaptığım için annemde o etkiyi asla veremedim.Benim yaşadığım hayatı kıskandı istediği belkide benim hayatımda ama o hayata sahip olamaması benim suçum mu benim suçum gibi davrandı.Ne yaptımsa yaranamadım.Hastalandı koştum geldim istifamı verdim aylarca baktım bana gelmeseydin gel mi dedim dedi.Yıkıldım paramparça oldum döndüm yine hastadır mutlu olsun istedim.
Yaptığım hiç bir şey görülmedi.Saçma sapan geçmişe takık asla ama asla mutlu değil benide dibe çekiyor.Farkındayım ama hasta diye her gün arıyorum ve bana dizi saatinde arama diyor saat farkı var onunla konuşabilmek için uykusuz kalıyorum halbuki umru bile değil en basit örnek bu.Ben onun çöplüğü gibiyim her gün bana babamla olan dertlerini anlatıp içini döküyor beni şişiriyor artık kendimde hastayım tonla sorunum var bugun yine konuşurken babam geldi ikinci kez biyopsi olacağım ve babamda sordu ne zaman diye o sırada annemde saçma sapan babama salata yapma mevzusunu anlatıyordu.Babam sordu annemde bir şey anlatıyorum ne bölüyorsun dedi.Ben okadar umrunda değilim ki salata yapma mevzusu benden önemliydi ve bana dank etti ya birden değersizliğim bir daha yüzüme çarptı.Zaten kız olduğum için değersiz olduğum bir çoğrafyada büyüdüm küçükken ikiside çalıştığı için hep tektim dedem büyüttü oda hep dayakla erkek kardeşime bir fiske vurmadı ama her şeyin suçlusu hep bendim.
Geçmişim boşa yaşanmış hiç yıllar şimdide geleceğimi elimden almak istiyorlar.Konuşma diyeceksiniz belki ama yapamıyorum hasta diye aklım hep onda ama artık gitmiyorum zaten çok maliyetli oraya gitmem o konuda bi tık akıllandım.Ama beni hiç etmeleri içime öyle dokunuyor ki ben ne yaptım ki hep başarılı oldum asla aileye bir laf götürmedim namusumlada evlendim evlendim ve evden çıktım diye zaten yeterince mutlular ama şimdi hastalık olduğu için istiyorlar ki gideyim bakayım ama o hatayı bir daha yapmam.
Vel hasıl kelam bilmiyorum işte konuyu nasıl bitireceğimi bile bilmiyorum öyle içimi döktüm kim ne der bilmiyorum bildiğin tek şey hayatının böyle olmasını ben istemedim ki hala çözebileceği şeyler varken hep başkalarını suçlamaya devam ediyor ne desem kendi asla suçlu değil ve öyle bir davranıyor ki sanki o hayatı ben yaşamadım ve farkında değilim hiç bir şeyin
Annem hasta yaklaşık iki senedir onla bizde bir mücadelenin içindeyiz tek derdim onu biraz olsun mutlu edebilmekti babamın yapması gereken her şeyi üstlendim ama ben yaptığım için annemde o etkiyi asla veremedim.Benim yaşadığım hayatı kıskandı istediği belkide benim hayatımda ama o hayata sahip olamaması benim suçum mu benim suçum gibi davrandı.Ne yaptımsa yaranamadım.Hastalandı koştum geldim istifamı verdim aylarca baktım bana gelmeseydin gel mi dedim dedi.Yıkıldım paramparça oldum döndüm yine hastadır mutlu olsun istedim.
Yaptığım hiç bir şey görülmedi.Saçma sapan geçmişe takık asla ama asla mutlu değil benide dibe çekiyor.Farkındayım ama hasta diye her gün arıyorum ve bana dizi saatinde arama diyor saat farkı var onunla konuşabilmek için uykusuz kalıyorum halbuki umru bile değil en basit örnek bu.Ben onun çöplüğü gibiyim her gün bana babamla olan dertlerini anlatıp içini döküyor beni şişiriyor artık kendimde hastayım tonla sorunum var bugun yine konuşurken babam geldi ikinci kez biyopsi olacağım ve babamda sordu ne zaman diye o sırada annemde saçma sapan babama salata yapma mevzusunu anlatıyordu.Babam sordu annemde bir şey anlatıyorum ne bölüyorsun dedi.Ben okadar umrunda değilim ki salata yapma mevzusu benden önemliydi ve bana dank etti ya birden değersizliğim bir daha yüzüme çarptı.Zaten kız olduğum için değersiz olduğum bir çoğrafyada büyüdüm küçükken ikiside çalıştığı için hep tektim dedem büyüttü oda hep dayakla erkek kardeşime bir fiske vurmadı ama her şeyin suçlusu hep bendim.
Geçmişim boşa yaşanmış hiç yıllar şimdide geleceğimi elimden almak istiyorlar.Konuşma diyeceksiniz belki ama yapamıyorum hasta diye aklım hep onda ama artık gitmiyorum zaten çok maliyetli oraya gitmem o konuda bi tık akıllandım.Ama beni hiç etmeleri içime öyle dokunuyor ki ben ne yaptım ki hep başarılı oldum asla aileye bir laf götürmedim namusumlada evlendim evlendim ve evden çıktım diye zaten yeterince mutlular ama şimdi hastalık olduğu için istiyorlar ki gideyim bakayım ama o hatayı bir daha yapmam.
Vel hasıl kelam bilmiyorum işte konuyu nasıl bitireceğimi bile bilmiyorum öyle içimi döktüm kim ne der bilmiyorum bildiğin tek şey hayatının böyle olmasını ben istemedim ki hala çözebileceği şeyler varken hep başkalarını suçlamaya devam ediyor ne desem kendi asla suçlu değil ve öyle bir davranıyor ki sanki o hayatı ben yaşamadım ve farkında değilim hiç bir şeyin
