Nacizane fikrim evdekiler kendi bakış açısıyla yaklasmıs bize dokunmayan bin yaşasın diyorlar yani sizin kendinizi kullandıran sessiz halinizi istiyorlar Peki SİZ NE İSTİYORSUNUZ İÇİNİZ NE DİYOMerhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.
Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.
Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.
Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dedilerO ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.
İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.
Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.
Bak, ailen bile kendini düşünüyor yazmışsınızSen o kadar sene sırtında taşı, iki nazını sesini çekemesinler. Neymiş, geçmişi deşme imiş. Hadi ordan. Deşeceksin. Deştikçe kan irin çıkacak, rahatlayacaksın. Bu senin kendini savunma mekanizman. Ödeyeceklermiş, e bi zahmet artık. Yarım ağız demedilerse ne olayım. Alışmışlar sessiz sakin, yükle Osman abi diyen sana; şimdi zorlarına gidiyor. Bak, ailen bile kendini düşünüyor, sen de kendini düşün terapiyi sakın bırakma.
Sen o kadar sene sırtında taşı, iki nazını sesini çekemesinler. Neymiş, geçmişi deşme imiş. Hadi ordan. Deşeceksin. Deştikçe kan irin çıkacak, rahatlayacaksın. Bu senin kendini savunma mekanizman. Ödeyeceklermiş, e bi zahmet artık. Yarım ağız demedilerse ne olayım. Alışmışlar sessiz sakin, yükle Osman abi diyen sana; şimdi zorlarına gidiyor. Bak, ailen bile kendini düşünüyor, sen de kendini düşün terapiyi sakın bırakma.
Terapiyi bazen anneme anlatoyorum, detayları biliyor hatta bir kere kötü olduğumda dertleşmiştik, ağlamıştım. O zaman da üzüldüğü için bana eskiyi çok düşündürüyor sana bu terapiler, eski eskide kaldı bu kadar düşünme gibi trselli etmişti annem. Şu an da öfke nöbetlerimi terapiye bağlıyorÖfke patlaması yaşamanızın terapiyle bir ilgisi yok. İnsan olmakla ilgisi var. Onca sene borç öde, tam bitti, oh be sonunda biraz olsun rahat edeceğim derken hobaa yeni bir borç. Kim olsa patlar. Ailenizdir tabi yardım edrrsiniz ama bu defa tüm yükü sırtlanmayın. Biz öderiz demişler zaten. Bırak ödesinler. Borcu onlar ödesin. Sıkışırlarsa siz eve maddi destek yapın sadece. Alışveriş falan. Ama bu kex kendi borçlarının sorumluluğunu onlar alsın. Alsınlar ki borç ederken iki kere düşünsünler.
Çok yazdım biliyorum ama kusura bakma, seni kendime çok yakın hissettim, ne olursa olsun biz çok güçlüyüz, duygusal yanımız vicdanımız yüzünden aşırı fedakarlık yaptık ve bizi zamanla öfkeli yaptı
Herşeyi başardığımıza göre, bunun da hakkından geleceğiz, hayattayız nefes alıyoruz, ailemize destek olduk vicadınımız sonuna kadar rahat
Bundan sonra en çok kendimizi sevelim
De ki '' Alıp başımı gidip bir başıma daha iyi bir hayat yaşamak, belki kenara birşeyler atıp birşeylerin sahibi olmak varken kaldım yanınızda pislik temizliyorum ; bu yaşa gelmişim. İki nazımı da çekiverin bi zahmet. ''Tek tek alıntı yapmak telefondan zor olduherkese çok teşekkür ederim, mesajlarınız o kadar iyi geldi ki... İyi ki yazmışım dedirtti.. Kendimi, davranışlarımı aşırı sorguluyorum sürekli bir kendimi suçlama eğilimi var maalesef. Durum bu, bana bunlar yapıldı da öfkeleniuorum demek yerine nasıl öfkrkenirim diye kendime yükleniyorum. Bunda evdekilerin de payı var tabi. Kulağımı tıkayıp terapilere düzenli devam edicem.
Yook burada durun bence ! Siz ki,dağ gibi bir borcun altına girip (hem de Babanıza ait bir borç)..ödeyip emekli etmişsiniz babanızı,Siz çok özgüvenli bir kadın olmalısınız bence.Ve kendinizi sevin,çünkü borçlarını ödediğiniz Babanız,Sizden bir tane daha yapamaz.Sizden bir tane var !Babam yıllar evvel iflas etti, evi geöindirmek ve şirketten kalan borçları ödemek bana düştü maalesef. 19 yaşında evin reisi konumunda oldum. 12 13 sene bu yük üzerimdeyd. Üstüne dağ gibi Sgk ya olan borcunu ödeyip emekli ettim ohh be sonunda ben de rahatım dememe kalmadan eskiye oranla daha küçük bir borç karşıma çıktı. Sana ödetmeyiz biz ödücez deseler de emekli maaşı zaten malum kuş kadar o borç ödenince sıkışınca ben durur muyum hiç yine destek olucam. Duygusal ilişkiler üzerine gittiğim terapilerin ana konusu maalesef ki aslında babam. Bu olayların öncesinde de çocujluktaki baskı şu anki kendini sevmeyen, özgüben siz bir beni yarattı.
Merhaba, izin alarak 2.üyeliğimle açıyorum bu konuyu.
8 ay kadar önce çok uzun süredir ilişkilerde yaptığım yanlış tercihler, yanlış davranışlar vb. sorunlardan dolayı pskilog ile yüz yüze terapilere başladık. Psikolog terapiler sonucunda kendine değer vermiyorsun, kendini sevmiyorsun, aşırı fedakarsın, özgüvensizsin gibi çıkarımlarda bulundu. Eskiye dair bir çok kişiyle bağımı kopardım, temiz bir sayfa açıp yeni kararlar aldım. İlk başlarda herşey çok güzel. Evdekiler de durumdan gayet memnun, bende gözle görülür farklılık olduğunu kendileri de sezdi. Hatta iyiki başlamışsın, keşke daha önce başlasaydın gibi yorumlarda bulundular. Terapilere gide gele ben de çok iyi hissediyordum.
Fakat ben kendimde şunu gözlemledim son zamanlarda, ki aynı şeyi evdekiler de söylüyor. Normalde aşırı sakin, uyumlu bir insanım. Etrafımdaki insanlar da bunu söyler. Yukarıda bahsettiğim sorunların sebebi maalesef ki çocukluktan geldiği için, psikologla çocuklukta/geçmişte beni yaralayan olaylar üzerine çalıştık fakat bu olaylar deşildikçe ben iyi olacağıma kötü olmaya başladım. Hatta bi ara terapiden sorna 1 hafta boyunca etkisinden çıkamadım, durmadan ağladım durdum. İşin duygusallık kısmını da geçtim, aşırı öfkeli biri haline dönüştüm. Sanırım daha önce hayatımın merkezinde yaşadığım ilişki/ilişkiler vardı, bütün enerjimi oraya verince şimdi bütün enerjimi ilişkiler dışındaki olumsuz olaylara harcıyorum.
Eskiden bir olayı takar orada bırakırdım şimdi ailevi bir mesele olunca takıp günlerce düşünüyorum.
Bugün de öfke sorunu yaşamama sebep olan olay şuydu: babamın yıllarca borcunu ödedim. Tam belimi doğrulttum rahatım derken yine bir borç karşıma çıktı. Büyük bir öfke patlaması yaşadım ve sonucunda ağlama krizleri, evdekilerle sürekli bağırış çağırış ve hayattan keyif alamama vs. 2-3 haftadır bu konu beynimde, her yerde bu konuyu düşünüyorum. Dün yine bu konuyla ilgili başka bir olay patlak verdi. Bu kez elim ayağım titreyecek kadar öfkelendim. Evdekiler sen bu kadar öfke dolu değildin, eskiyi deştikçe o günleri unutamayıp daha çok öfkeli oluyorsun bence devam etme terapilere dedilerO ilk zamanki benden memnun halleri oysaki çok hoşuma gitmişti. Olumsuz yorum yapınca tedavim baltalanmış, hiçbir şeyi başaramayacak, sürekli aynı yerde debelenecek gibi hissediyorum.
İşin özü ben şu anki halimden hiç memnun değilim. Eskiden ilişkiler dışında hiçbir şeyi kafama takmazdım şimdi terapilerde geçmişi deşe deşe, özellikle babama aşırı öfkeliyim fakat bu öfkem başkalarına da yansıyor. Trafikte, evde sakin kalamıyorum. Ki normalde dediğim gibi huzurlu, sakin biriyim.
Dipnot: Haftaya psikoloğumla randevum var kendisine bu durumları anlatacağım fakat sizlerin de görüşleri çok değerli benim için.