O ince çizgideyim. Bir tarafı yaşama sevinci kalmamış,depresyonda, bunalım da. Her an ağlamaya hazır biri. Bir tarafı hayat herşeye rağmen güzel herşeye rağmen yaşanılır diyen taraf.
ne yana dönsen olmuyor diyenler nasil yapıyorlar nasil çıkıyorlar bu duyguların içinden.. Gittikçe kendimi daha dibe batıyor hissediyorum.
Oğlum olmasa yasasam ne yaşamasam ne diyorum. Artık hayattan hiç tat almıyorum ..
Hiç bisey mutlu etmiyor. Mutlu etse anlık saatlik oluyor.. sonra yine ağlama isteği ve yapyanlizlik.
yapayanliziz işte bu hayatta. Kimsen yok aslında. En çok bu duygu içimi parçalıyor. Kimsenin umrunda değilsin ki. Ne dinleyen var ne anlayan..
kimseye ihtiyacın yok ama taşı bile yosun sarıyor.