- 21 Nisan 2012
- 7.732
- 8.224
- 198
Bazen içimde öyle bi nefret duygusu oluyor ki kendimden korkuyorum .
Bir insanı nasıl parcalarim gözümde onu hayal ediyorum , bunları düşünürken bacak bacak üstüne atmış sakin bir imajla sigarami içiyor oluyorum .
O parçalamak istediğim insansa karşımda cirkinlesmekle meşgul oluyor .
Kızım içerde uyuyor ..
Sabah erken saatte önemli bir randevum var ve o bunu biliyor yine de bu saat olmuş hala benimle kavga etmek için uğraşıyor . .
İçimdeki bu öfke ne zaman büyüdü ne zaman ona karşı bu kadar seytanlastim bilmiyorum .
Ağlamak ve ofkemi içimden atmak istiyorum ama aglayamiyorum.
Ağlamak için adapte olmaya çalışıyorum ama yok, basaramiyorum.
Şuan hayatta beni daha fazla ne sinir edebilir bunu düşünüp bulmaya çalışıyorum . yazdığım hiçbir felaket senaryosu bana ağlama duygusunu hatırlatmiyor .
Küçük çocuklar gibi başımı öne eğip ağlamaya çabalıyorum . .
Sanırım ihtiyacım olan ağlamak değil, bir şeyleri kırıp dökmek .
Ona psikopat derken, acaba psikopat olan ben miyim ?
İçim de sadece öfke var.
Yok olmasını istediğim ama sebebini bile bilmediğim bir öfke .
Tahammülsüzlük.
Yalnız kalmak istiyorum . aslında yalnız da değil, kendimle kalmak .
NEymis benim derdim dinlemek .
Ama ne mümkün!
24 saatini benimle geçiren bir kızım var.
Babası mı ? o çok meşgul bakamaz!
CUmhurbaskanindan çok çalışır , dünyayı kurtaran adam o olacak .
VE sonunda ona kocaman bir madalya takacaklar.
İşe gidemeyecek kadar yaşandığında o mandalyayla oturup karşılıklı kahve içecekler.
Belki bende o zaman kızım ile huzurlu bir hayat sürüyor hatta belki onunla birlikte genclesmis hissedip ona ayak uydurup renkli bir hayat sürüyor olurum bu içimi karartan günlere inat .
YA da tek başıma sallanan, sallandıkca gacirdayan aptal bir sandalyede, kucagimda kedimle cam kenarına oturmuş birilerinin gelmesini beni hatirlamasini beklerim .
Sorun ne bilmiyorum ama mutlu değilim.
YORGUNUM .
Sadece bir deniz kenarı da yeter belki kendimi toplamak için .
Bir kaç saat dalga sesi dinlesem hava aydinlanirken . .
Imkansiz mi değil . Ama bunun organizasyonunu bile yapacak pilim yok.
Onlarca kelime yapmam, anlatabilmem lazım ona . .
O beni anlayamaz ki . .
Off ben iyi değilim ya çokca saçmalik var içimde.
Keşke konuşmadan da anlatabilseydim kendimi. hem o zaman ^yanlış kelimeler^ seçmiş olmak beni suçlu yapmazdı .
Bir insanı nasıl parcalarim gözümde onu hayal ediyorum , bunları düşünürken bacak bacak üstüne atmış sakin bir imajla sigarami içiyor oluyorum .
O parçalamak istediğim insansa karşımda cirkinlesmekle meşgul oluyor .
Kızım içerde uyuyor ..
Sabah erken saatte önemli bir randevum var ve o bunu biliyor yine de bu saat olmuş hala benimle kavga etmek için uğraşıyor . .
İçimdeki bu öfke ne zaman büyüdü ne zaman ona karşı bu kadar seytanlastim bilmiyorum .
Ağlamak ve ofkemi içimden atmak istiyorum ama aglayamiyorum.
Ağlamak için adapte olmaya çalışıyorum ama yok, basaramiyorum.
Şuan hayatta beni daha fazla ne sinir edebilir bunu düşünüp bulmaya çalışıyorum . yazdığım hiçbir felaket senaryosu bana ağlama duygusunu hatırlatmiyor .
Küçük çocuklar gibi başımı öne eğip ağlamaya çabalıyorum . .
Sanırım ihtiyacım olan ağlamak değil, bir şeyleri kırıp dökmek .
Ona psikopat derken, acaba psikopat olan ben miyim ?
İçim de sadece öfke var.
Yok olmasını istediğim ama sebebini bile bilmediğim bir öfke .
Tahammülsüzlük.
Yalnız kalmak istiyorum . aslında yalnız da değil, kendimle kalmak .
NEymis benim derdim dinlemek .
Ama ne mümkün!
24 saatini benimle geçiren bir kızım var.
Babası mı ? o çok meşgul bakamaz!
CUmhurbaskanindan çok çalışır , dünyayı kurtaran adam o olacak .
VE sonunda ona kocaman bir madalya takacaklar.
İşe gidemeyecek kadar yaşandığında o mandalyayla oturup karşılıklı kahve içecekler.
Belki bende o zaman kızım ile huzurlu bir hayat sürüyor hatta belki onunla birlikte genclesmis hissedip ona ayak uydurup renkli bir hayat sürüyor olurum bu içimi karartan günlere inat .
YA da tek başıma sallanan, sallandıkca gacirdayan aptal bir sandalyede, kucagimda kedimle cam kenarına oturmuş birilerinin gelmesini beni hatirlamasini beklerim .
Sorun ne bilmiyorum ama mutlu değilim.
YORGUNUM .
Sadece bir deniz kenarı da yeter belki kendimi toplamak için .
Bir kaç saat dalga sesi dinlesem hava aydinlanirken . .
Imkansiz mi değil . Ama bunun organizasyonunu bile yapacak pilim yok.
Onlarca kelime yapmam, anlatabilmem lazım ona . .
O beni anlayamaz ki . .
Off ben iyi değilim ya çokca saçmalik var içimde.
Keşke konuşmadan da anlatabilseydim kendimi. hem o zaman ^yanlış kelimeler^ seçmiş olmak beni suçlu yapmazdı .