Merhaba güzel hanımlar. İçimi sizlere dökmeye geldim.
Çalıştığım yerde birine aşık oldum. Boşanmak üzere olan ama henüz boşanmamış birine. İlk başlarda dostça bir samimiyetimiz vardı. O hep dertlerini bize anlatırdı biz de geçer, her evlilikte olur derdik ama anlattıkça bir süre sonra herkes boşan artık kurtul demeye başladı. Ben yine de böyle demedim hiç çünkü bekara yorum yapmak kolay dedim. Ama hep dinledim, anladım, o da beni dinlerdi. Sonra çok şiddetli kavga ettikleri bir gün gidip boşanma dilekçelerini verdiler ve süreç başladı. Ne olduysa bundan sonraki süreçte oldu. Daha da çok birlikte vakit geçirmeye başladık (başbaşa değil arkadaşlarla topluca). Zamanla birbirimize daha çok yakınlaştık o kadar iyi anlaşıyorduk ki ve beklendiği gibi aşık olduk. Yine de henüz boşanmamış olduğu için böyle olmayacağını konuştuk, dakikalarca ağladık. Sonra dayanamadık. Nasıl bu kadar aşık olduk bilmiyorum.
Bir gün öğrendik ki karısı dilekçeyi geri çekmiş. Daha doğrusu işleme koydurmamış sanırım (avukatları tanıdıkmış) sonradan öğrendi bu adamda, ayrı yaşıyorlardı. Daha sonra yeniden dilekçe yazıyorlardı ki kadın beni öğrenmiş ve tehditler savurmaya başlamış. Kendisini bi iki konuda daha tehdit ediyordu zaten çok detaya girmiyorum, benimle ilgili de tehdit etmiş. Aynı şekilde bana da ulaştı ve hem arayarak hem mesajla iş yerime ve aileme söylemekle tehdit etti. Eğer kocası ondan boşanırsa rezil edermiş ikimizi de bu sebeple zorla ve tehditle yanında tutuyor adamı. Bir dr üstüne benim göreceğim şekilde her yerden mutlu aşk pozları atıp duruyor. Adam aşırı mutsuz ama bunları engellemek için boşanamıyor. Ben ise hem kızgın, hem kırgın, hem de çok pişmanım. Nasıl bu kadar aşık oldum birden bire anlayamıyorum. Başlarda hiçbir şey yoktu. Sevdiğim bir insandı sadece. Ama ben ömrümde kimseyle bu kadar güzel anlaşmamıştım. Bu kadar ortak yönümün olduğu kimseyi tanımadım. Bunlar yine de doğru değil bu şartlar altında biliyorum. Bekleyebilirdik bekleyemedik, dayanamadık ve ağzımızın payını aldık.
Şu an o kadar üzgün ve pişmanım ki. Keşke sabretseydik, olması gerekiyorsa olurdu. Bir yandan da hayallerim yıkıldı, bir daha onları yaşayamayacak olmak, böyle yarım kalmak içimi acıtıyor. Sürekli gözlerim doluyor. Ben bu kadar duygusal bir insan da değildim, bu kadar kısa sürede bu kadar bağlanamazdım ama şimdi kendimi tanıyamıyorum. Kimseye de anlatamıyorum. Buraya içim dökmek istedim. Bu olanları asla savunmuyorum, sadece üzgün olduğumu anlatmak istiyorum.
Çalıştığım yerde birine aşık oldum. Boşanmak üzere olan ama henüz boşanmamış birine. İlk başlarda dostça bir samimiyetimiz vardı. O hep dertlerini bize anlatırdı biz de geçer, her evlilikte olur derdik ama anlattıkça bir süre sonra herkes boşan artık kurtul demeye başladı. Ben yine de böyle demedim hiç çünkü bekara yorum yapmak kolay dedim. Ama hep dinledim, anladım, o da beni dinlerdi. Sonra çok şiddetli kavga ettikleri bir gün gidip boşanma dilekçelerini verdiler ve süreç başladı. Ne olduysa bundan sonraki süreçte oldu. Daha da çok birlikte vakit geçirmeye başladık (başbaşa değil arkadaşlarla topluca). Zamanla birbirimize daha çok yakınlaştık o kadar iyi anlaşıyorduk ki ve beklendiği gibi aşık olduk. Yine de henüz boşanmamış olduğu için böyle olmayacağını konuştuk, dakikalarca ağladık. Sonra dayanamadık. Nasıl bu kadar aşık olduk bilmiyorum.
Bir gün öğrendik ki karısı dilekçeyi geri çekmiş. Daha doğrusu işleme koydurmamış sanırım (avukatları tanıdıkmış) sonradan öğrendi bu adamda, ayrı yaşıyorlardı. Daha sonra yeniden dilekçe yazıyorlardı ki kadın beni öğrenmiş ve tehditler savurmaya başlamış. Kendisini bi iki konuda daha tehdit ediyordu zaten çok detaya girmiyorum, benimle ilgili de tehdit etmiş. Aynı şekilde bana da ulaştı ve hem arayarak hem mesajla iş yerime ve aileme söylemekle tehdit etti. Eğer kocası ondan boşanırsa rezil edermiş ikimizi de bu sebeple zorla ve tehditle yanında tutuyor adamı. Bir dr üstüne benim göreceğim şekilde her yerden mutlu aşk pozları atıp duruyor. Adam aşırı mutsuz ama bunları engellemek için boşanamıyor. Ben ise hem kızgın, hem kırgın, hem de çok pişmanım. Nasıl bu kadar aşık oldum birden bire anlayamıyorum. Başlarda hiçbir şey yoktu. Sevdiğim bir insandı sadece. Ama ben ömrümde kimseyle bu kadar güzel anlaşmamıştım. Bu kadar ortak yönümün olduğu kimseyi tanımadım. Bunlar yine de doğru değil bu şartlar altında biliyorum. Bekleyebilirdik bekleyemedik, dayanamadık ve ağzımızın payını aldık.
Şu an o kadar üzgün ve pişmanım ki. Keşke sabretseydik, olması gerekiyorsa olurdu. Bir yandan da hayallerim yıkıldı, bir daha onları yaşayamayacak olmak, böyle yarım kalmak içimi acıtıyor. Sürekli gözlerim doluyor. Ben bu kadar duygusal bir insan da değildim, bu kadar kısa sürede bu kadar bağlanamazdım ama şimdi kendimi tanıyamıyorum. Kimseye de anlatamıyorum. Buraya içim dökmek istedim. Bu olanları asla savunmuyorum, sadece üzgün olduğumu anlatmak istiyorum.
