Merhaba hanimlar,
cocuk sonrasi foruma da yazmistim...ama gercekten caresizim.
30 sene önce almanyaya geldik....8 yasinda annemi kaybettim...babam iki kere daha evlendi, ama hic bir kadin yaninda kalmadi...hem döven, hem ickici bir adam...abimde öfkesini benden cikardi.
Ve bütün akrabalarimiz bir yere savruldular ve böyle...bir babam ve ben kaldik.
Beni seneler boyunca hem döven, hem haykiran, hem öldürmeya kalkisti diye...onu 18 yasimda terkettim....ve 30 yasima kadar halen beni rahat birakmadi....sonunda 30.000 euro borc ile beni birakti.
Simdi 37 yasindayim...bir kisa iliskiden bir kizim oldu...dünyalar güzeli ve tatlisi, melek gibi, saglikli, hep güler yüzlü....ama ben halen yalnizim. Etrafimda bir kac arkadas var, sagolsunlar...ama hepsinin kendi hayati sorunlari var...ve haftada bir kere biri gelse cok diye bilirim.
Ve artik arkadaslarima telefonda aglamak istemiyorum....ben bile biktim kendimi dinlemekten.
Sabah dan sabaha kadar bebek ile yalnizim...benimle mutlulugumu bile paylascak kimsem yok.
Zaten üzüntüden sütüm az...mama ilave ediyorum...buda baska bir stres....bana kalsa yemek bile istemiyorum, ama sütüm tam gitmesin diye....anliycaginiz hic birseye ilham yok....
Disari bile cikmaktan üseniyorum, cünkü öyle bir köye yerlestim ki...bir saat zor yürüyüs yapiliyor ve kimse yok sokakta.
Mayis sonunda bebek kursuna basliyorum...ama cok korkuyorum ki, kizima bizim adetlerimizi, törelerimizi, büyüklere saygimizi ögretemiycem....niyemi? Cünkü anne babaya saygiyi görmesi icin, anne baba yok...akrabalar yok....bayramlarimizi, sicak kanli olmayi...bu almanlarin icinde tek basima nasil ögretiyim.
Türkiyeye döneyim diyorum, ama ordada kimse yok...ve sahipsiz olunca, millet baska gözle bakiyor sana.
Tabiki burda kimse bana cözüm bulamiycak, ama en azindan dertlesmek istiyorum...bebegin yaninda agliyamiyorum, üzülmesin diye....
cocuk sonrasi foruma da yazmistim...ama gercekten caresizim.
30 sene önce almanyaya geldik....8 yasinda annemi kaybettim...babam iki kere daha evlendi, ama hic bir kadin yaninda kalmadi...hem döven, hem ickici bir adam...abimde öfkesini benden cikardi.
Ve bütün akrabalarimiz bir yere savruldular ve böyle...bir babam ve ben kaldik.
Beni seneler boyunca hem döven, hem haykiran, hem öldürmeya kalkisti diye...onu 18 yasimda terkettim....ve 30 yasima kadar halen beni rahat birakmadi....sonunda 30.000 euro borc ile beni birakti.
Simdi 37 yasindayim...bir kisa iliskiden bir kizim oldu...dünyalar güzeli ve tatlisi, melek gibi, saglikli, hep güler yüzlü....ama ben halen yalnizim. Etrafimda bir kac arkadas var, sagolsunlar...ama hepsinin kendi hayati sorunlari var...ve haftada bir kere biri gelse cok diye bilirim.
Ve artik arkadaslarima telefonda aglamak istemiyorum....ben bile biktim kendimi dinlemekten.
Sabah dan sabaha kadar bebek ile yalnizim...benimle mutlulugumu bile paylascak kimsem yok.
Zaten üzüntüden sütüm az...mama ilave ediyorum...buda baska bir stres....bana kalsa yemek bile istemiyorum, ama sütüm tam gitmesin diye....anliycaginiz hic birseye ilham yok....
Disari bile cikmaktan üseniyorum, cünkü öyle bir köye yerlestim ki...bir saat zor yürüyüs yapiliyor ve kimse yok sokakta.
Mayis sonunda bebek kursuna basliyorum...ama cok korkuyorum ki, kizima bizim adetlerimizi, törelerimizi, büyüklere saygimizi ögretemiycem....niyemi? Cünkü anne babaya saygiyi görmesi icin, anne baba yok...akrabalar yok....bayramlarimizi, sicak kanli olmayi...bu almanlarin icinde tek basima nasil ögretiyim.
Türkiyeye döneyim diyorum, ama ordada kimse yok...ve sahipsiz olunca, millet baska gözle bakiyor sana.
Tabiki burda kimse bana cözüm bulamiycak, ama en azindan dertlesmek istiyorum...bebegin yaninda agliyamiyorum, üzülmesin diye....