yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mı?

merhaba 33 yaşımda ailesiyle yaşayan bekar bir memurum. hayatımda biri yok.çok kalabalık bir ailenin en küçüğüyüm. 53 yasinda ve 48 yasinda bekar ablalarim, annem ve öfkeli bir abiyle yasıyorum. yeni kiralık daire tuttum,henüz eşyalarımı tamamlayamadim. isyerim aynı şehrin farklı bir ilçesinde. bu kararı alana kadar çok düsündüm çok hesap kitap yaptım uzun uzun anlatamam ama bunu yapmam gerekiyordu hiç ailemden uzak yasamadim. okulları burada okudum. evlenerek kendi düzenimi kurmak istemiştim ama nasip olmadı henüz.

memur maası artı özel ders vererek ek kazanç,sınav görevi vs alabiliyorum ama masrafım da çok olacak. bu arada hiç lüks harcama yapan biri degilim hatta çok tutumluyumdur araba aldım tek basima bitirdim borcumu ama sanki sefalete düşebilirim diye korkuyorum saćma ama.

şimdi asıl konuya geleyim. her ne kadar çok istesem de içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim bir eşim yok başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor. bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki. psikiyatrise gittim kaygılarım için c*les yazdı ama almadım henüz. yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mi sizce.

bir birey olmak,kendi düzenimi kurmak, bir odam olması hayalimdi. şimdi gerçekleştirmek üzereyken bu kaygılar normal mi. güzel düsüncelerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var , her yorumu okuyacağım,sevgiler.

İlk defa tek başına yaşayan kadın siz değilsiniz, son da olmayacaksınız.Başkaları nasıl yapıyorsa sizde öyle pekala yapabilirsiniz biraz kendinize güvenin.

Değişim her zaman zordur , bir erkeğin gölgesine de ihtiyacınız yok biz Kadınlar olarak çok güçlüyüz.Boşanmış ve çocuklarıyla yeni hayata adım atan tek başına bütün zorluklara göğüs geren onlarca kadın var.Onlar ne yapsın, sizin çocuk sorumluluğunuz da yok.
Bence bu değişim size iyi gelecek , kaygılarınız bana normal geldi .

Hayatınızı değiştiriyorsunuz. Aile yanından hiç ayrılmamış birisi olarak kaygılarınızı normal buldum. Sadece biraz daha özgüvenli olmanız gerekiyor ve bunu gerçekten kendinize fısıldayın. Erkek konusuna gelince, bazı konularda elbette ihtiyaç duyabiliyoruz erkek gücüne, bilgisine ama emin olun biz kadınlar olarak da her şeyin üstesinden gelebiliriz. İnternetten öğrenirsiniz, belki bilen birilerine danışırsınız vs.. Ama inanın çözülemeyecek problemler değil bunlar basit şeyler. Bence yeni hayatınızın sizi nasıl daha mutlu edeceğini düşünüp heyecanınızı diri tutun ve güçlü olun. Bence 33 yaşında ailesinden ilk kez ayrılan bir kadın olarak bu size çok iyi gelecek:)

Var tabi , olmaz mı
Ben de evin en küçüğüyüm, pamuklara sarılıp büyütüldüm. Aile evinde üniversite okudum. Hiç ayrılmadım annemden. Evlendim boşandım. İnan ampül değiştirmişliğim perde takmışlığım yoktu. Bildiğin prensestim =) Son 1 senedir 2 kedimle yalnız yaşıyorum =) Müthişşşşşşşş bi şey. Canının istediği şeyi canının istediği saatte yapıyosun. Evde istediğini giyip istediğini izliyosun. Bazen sesli konuşup kendinle uzun uzun sohbetlere dalıyor hatta kavga ediyorsun. Paran olduktan sonra her işini halledersin düşünme. Sana denk gelen tesisatcı tersmiş. Belki adam oruçluydu moralsizdi ondan öyle tepki verdi.Benim kombi bozuldu oturup ağladım ne yapacam şimdi diye =)) Ne oldu, halloldu. Sonra sifon patladı evi su bastı. Lavabonun altındaki boru patladı falan. Tesisatçı abiyle ahbap olduk. Armuttan falan bulursun bi şeye ihtyaç olursa. Arkadaşların gelir evine. Sevgilin varsa o gelir beraber yemekler yaparsınız =) Hayırlı olsun, güzel düşün.

Bu düşünceler hiç anormal değil ortalama bir Türk ailesi kızını bu kodlarla yetiştirir zaten. Bence süreçten biraz zevk almaya çalışın yerinizde olmak isteyen belki milyonlarca kadın var. Kendinize güvenin bize de örnek olun. <3

ankagibi .!.:

merhaba 33 yaşımda ailesiyle yaşayan bekar bir memurum. hayatımda biri yok.çok kalabalık bir ailenin en küçüğüyüm. 53 yasinda ve 48 yasinda bekar ablalarim, annem ve öfkeli bir abiyle yasıyorum. yeni kiralık daire tuttum,henüz eşyalarımı tamamlayamadim. isyerim aynı şehrin farklı bir ilçesinde. bu kararı alana kadar çok düsündüm çok hesap kitap yaptım uzun uzun anlatamam ama bunu yapmam gerekiyordu hiç ailemden uzak yasamadim. okulları burada okudum. evlenerek kendi düzenimi kurmak istemiştim ama nasip olmadı henüz.

memur maası artı özel ders vererek ek kazanç,sınav görevi vs alabiliyorum ama masrafım da çok olacak. bu arada hiç lüks harcama yapan biri degilim hatta çok tutumluyumdur araba aldım tek basima bitirdim borcumu ama sanki sefalete düşebilirim diye korkuyorum saćma ama.

şimdi asıl konuya geleyim. her ne kadar çok istesem de içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim bir eşim yok başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor. bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki. psikiyatrise gittim kaygılarım için c*les yazdı ama almadım henüz. yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mi sizce.

bir birey olmak,kendi düzenimi kurmak, bir odam olması hayalimdi. şimdi gerçekleştirmek üzereyken bu kaygılar normal mi. güzel düsüncelerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var , her yorumu okuyacağım,sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Sizin yerinizde olmayı o kadar çok isterdimki anlatamam. Bence birçok genç kadın ailesinden uzakta yaşamayı istiyor. İlk kez aileden ayrıldığınız için böyle hissetmeniz çok normal .Ben kalabalık bir aileye sahibim. Eve misafir gelir çoğu zaman. Benim fıtratım ise sessizliğe,sakinliğe ihtiyaç duyuyor. Kalabalık ortamlar hiç bana göre değil. Tamir, tadilat işlerinden anlamam ama ayrı evde yaşıyor olsaydım ya video izler öğrenmeye çalışırdım ya da birine danışıp sorardım. Gazı açmaya gelen görevli biraz sert davranmış. Kimse annesinin karnındayken öğrenmiyor bu işleri. Zamanla deneyim kazandıkça öğreniliyor. En basit örnek, yemek yapmak da öyle. Tariflere bakarak denedikçe öğrenilir. Başınızda illaki erkek olmasına gerek yok. Sevgiliniz falan olursa ya da varsa baş başa romantik vakit geçirebilirsiniz bence bunun zorluğu olduğu kadar avantajı da çok fazla. Tadını çıkarın bence.

ankagibi .!.:

merhaba 33 yaşımda ailesiyle yaşayan bekar bir memurum. hayatımda biri yok.çok kalabalık bir ailenin en küçüğüyüm. 53 yasinda ve 48 yasinda bekar ablalarim, annem ve öfkeli bir abiyle yasıyorum. yeni kiralık daire tuttum,henüz eşyalarımı tamamlayamadim. isyerim aynı şehrin farklı bir ilçesinde. bu kararı alana kadar çok düsündüm çok hesap kitap yaptım uzun uzun anlatamam ama bunu yapmam gerekiyordu hiç ailemden uzak yasamadim. okulları burada okudum. evlenerek kendi düzenimi kurmak istemiştim ama nasip olmadı henüz.

memur maası artı özel ders vererek ek kazanç,sınav görevi vs alabiliyorum ama masrafım da çok olacak. bu arada hiç lüks harcama yapan biri degilim hatta çok tutumluyumdur araba aldım tek basima bitirdim borcumu ama sanki sefalete düşebilirim diye korkuyorum saćma ama.

şimdi asıl konuya geleyim. her ne kadar çok istesem de içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim bir eşim yok başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor. bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki. psikiyatrise gittim kaygılarım için c*les yazdı ama almadım henüz. yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mi sizce.

bir birey olmak,kendi düzenimi kurmak, bir odam olması hayalimdi. şimdi gerçekleştirmek üzereyken bu kaygılar normal mi. güzel düsüncelerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var , her yorumu okuyacağım,sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

ankagibi .!.:

içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim/ bir eşim yok / başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor.

Genişletmek için tıkla...

Olaya her işe kendiniz koşmak olarak değil de kendi kendine yetebilmek ve temel yaşam becerilerine sahip olmak olarak bakabilirsiniz.

ankagibi .!.:

bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki.

Genişletmek için tıkla...

Doğalgaz vanasında açma kapama yönünü gösterir işarette bulunmakta. Sohbet ortamı yaratmak için "vanayı nasıl açmam gerek" diye sorduğunuzu düşünmüş olabilir.

denty .!.:

Bu düşünceler hiç anormal değil ortalama bir Türk ailesi kızını bu kodlarla yetiştirir zaten. Bence süreçten biraz zevk almaya çalışın yerinizde olmak isteyen belki milyonlarca kadın var. Kendinize güvenin bize de örnek olun. <3

Genişletmek için tıkla...

ben tam tersi şekilde yetiştirildim
aslan kızım kaplan kızım sen herşeyi yaparsın, diye.

gerçekten de yaptım, 14 yaşından beri ailemde ayrı yaşıyorum tek kuruş da para almışlığım yok, ha aile zaten kalabalık alacak olsam para da yoktu. ailemde kadın sayısı fazla, her işi kadınların yaptığı ama kadın olmanın da ayrıca eksik ve ayıp bir şey olduğu ,erkek olsun da çamurdan olsun şeklinde bir genel düşüncenin olduğu bir ortam

kaç kere ev kurdum kaç kere badana yaptım farklı ülkelerde eşyalar taşıdım saymadım artık. benim özellikle anne tarafımda erkek kıtlığı var, kadınların çoğu böyle yetiştiriliyor. tek bana özel değil. köyde erkeklerden çok kızlar traktör sürüp römork takıp vanvay çekiyor, öyle bi yer bizim ora. şehirde ev tutup fatura ödeyip çocuk yetiştiren koşturan yine kadınlar. erkeklerimiz tıııırrrttt. benim babam bu ortalamaya göre baya baya erkek yani, öyle diyim. babam da ortada baş çeken erkek olmadığı için herkese koşturmaktan beni "migren zaten yapar nasılsa", diye çok sallamadı.

ama yani süper bişey mi, bilmiyorum. burada anlıyorum ki bizim toplum baya prensesler yetiştiriyormuş, ben sanıyordum herkes bizim gibi ortaokulda hayatın içine düşüyor.

Koza’sını yırtan tırtıl gibi düşün. Evet zor olacak. Biraz yorulacaksın ama kelebek olarak doğacaksın

zxshermine .!.:

Olaya her işe kendiniz koşmak olarak değil de kendi kendine yetebilmek ve temel yaşam becerilerine sahip olmak olarak bakabilirsiniz.


Doğalgaz vanasında açma kapama yönünü gösterir işarette bulunmakta. Sohbet ortamı yaratmak için "vanayı nasıl açmam gerek" diye sorduğunuzu düşünmüş olabilir.

Genişletmek için tıkla...

haklısınız bu açıdan düşünmemişim:)

Cizirti .!.:

Var tabi , olmaz mı
Ben de evin en küçüğüyüm, pamuklara sarılıp büyütüldüm. Aile evinde üniversite okudum. Hiç ayrılmadım annemden. Evlendim boşandım. İnan ampül değiştirmişliğim perde takmışlığım yoktu. Bildiğin prensestim =) Son 1 senedir 2 kedimle yalnız yaşıyorum =) Müthişşşşşşşş bi şey. Canının istediği şeyi canının istediği saatte yapıyosun. Evde istediğini giyip istediğini izliyosun. Bazen sesli konuşup kendinle uzun uzun sohbetlere dalıyor hatta kavga ediyorsun. Paran olduktan sonra her işini halledersin düşünme. Sana denk gelen tesisatcı tersmiş. Belki adam oruçluydu moralsizdi ondan öyle tepki verdi.Benim kombi bozuldu oturup ağladım ne yapacam şimdi diye =)) Ne oldu, halloldu. Sonra sifon patladı evi su bastı. Lavabonun altındaki boru patladı falan. Tesisatçı abiyle ahbap olduk. Armuttan falan bulursun bi şeye ihtyaç olursa. Arkadaşların gelir evine. Sevgilin varsa o gelir beraber yemekler yaparsınız =) Hayırlı olsun, güzel düşün.

Genişletmek için tıkla...

maddi olarak aileniz destek oluyor mu? sanırım maddi sorumluluk da beni korkutuyor,

ankagibi .!.:

merhaba 33 yaşımda ailesiyle yaşayan bekar bir memurum. hayatımda biri yok.çok kalabalık bir ailenin en küçüğüyüm. 53 yasinda ve 48 yasinda bekar ablalarim, annem ve öfkeli bir abiyle yasıyorum. yeni kiralık daire tuttum,henüz eşyalarımı tamamlayamadim. isyerim aynı şehrin farklı bir ilçesinde. bu kararı alana kadar çok düsündüm çok hesap kitap yaptım uzun uzun anlatamam ama bunu yapmam gerekiyordu hiç ailemden uzak yasamadim. okulları burada okudum. evlenerek kendi düzenimi kurmak istemiştim ama nasip olmadı henüz.

memur maası artı özel ders vererek ek kazanç,sınav görevi vs alabiliyorum ama masrafım da çok olacak. bu arada hiç lüks harcama yapan biri degilim hatta çok tutumluyumdur araba aldım tek basima bitirdim borcumu ama sanki sefalete düşebilirim diye korkuyorum saćma ama.

şimdi asıl konuya geleyim. her ne kadar çok istesem de içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim bir eşim yok başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor. bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki. psikiyatrise gittim kaygılarım için c*les yazdı ama almadım henüz. yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mi sizce.

bir birey olmak,kendi düzenimi kurmak, bir odam olması hayalimdi. şimdi gerçekleştirmek üzereyken bu kaygılar normal mi. güzel düsüncelerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var , her yorumu okuyacağım,sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Eee tabi ki var.her şeyin anksiyetesi olur.ilaçları alınca büyük oranda fayda sağlanıyor.

ankagibi .!.:

merhaba 33 yaşımda ailesiyle yaşayan bekar bir memurum. hayatımda biri yok.çok kalabalık bir ailenin en küçüğüyüm. 53 yasinda ve 48 yasinda bekar ablalarim, annem ve öfkeli bir abiyle yasıyorum. yeni kiralık daire tuttum,henüz eşyalarımı tamamlayamadim. isyerim aynı şehrin farklı bir ilçesinde. bu kararı alana kadar çok düsündüm çok hesap kitap yaptım uzun uzun anlatamam ama bunu yapmam gerekiyordu hiç ailemden uzak yasamadim. okulları burada okudum. evlenerek kendi düzenimi kurmak istemiştim ama nasip olmadı henüz.

memur maası artı özel ders vererek ek kazanç,sınav görevi vs alabiliyorum ama masrafım da çok olacak. bu arada hiç lüks harcama yapan biri degilim hatta çok tutumluyumdur araba aldım tek basima bitirdim borcumu ama sanki sefalete düşebilirim diye korkuyorum saćma ama.

şimdi asıl konuya geleyim. her ne kadar çok istesem de içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim bir eşim yok başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor. bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki. psikiyatrise gittim kaygılarım için c*les yazdı ama almadım henüz. yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mi sizce.

bir birey olmak,kendi düzenimi kurmak, bir odam olması hayalimdi. şimdi gerçekleştirmek üzereyken bu kaygılar normal mi. güzel düsüncelerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var , her yorumu okuyacağım,sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Ben de 26 yaşında Türkiye nin bir ucundan bir ucuna atandım.ilk aylar çok hüzünlü ve zor geçiyor gerçekten.babam benimle 2,3 gün kalmıştı.o gidene kadar hiçbir şey anlamadım ama gider gitmez içime öyle bir hüzün ve endişe çöktü ki anlatamam.oturup ağladım kaç kere.hatta bir keresinde iş yerindeyken insanlar gülüp eğleniyor ben onları izlerken durup dururken bir anda çok kötü hissedip, ağlayasım gelmişti.bir abla durumumu farkedip yürüyüşe çıkartmışti beni.ama sonra çok seviyorsunuz.hayattaki en güzel duygulardan bir tanesi özgürlük.hiç kötü hissetmeyeceksiniz diye birşey yok.eee zaten bu bütün hayat tarzları için geçerli.insan doğası bu şekilde.benim 5 sene oldu şu an o ilk birkaç ayö saymazsam çok güzel geldi bana bu hayat tarzı.zamanla arkadaşınız, sevgilini olur zaten büyük ihtimal.

Aysenimi .!.:

Eee tabi ki var.her şeyin anksiyetesi olur.ilaçları alınca büyük oranda fayda sağlanıyor.

Genişletmek için tıkla...

yan etkilerindne çekiniyorum,hiç içmedim

kalplerbirsedunyaguzel .!.:

Profiline göre izmir'de yaşıyorsun. dahil olabileceğin pek çok sosyal grup vardır hani illa birini bulmak için değil biraz kafa dağıtmak 2 insan tanımak için ideal. yoksa bu anksiyeteyle yaşamak çok zor.

ikincisi 33 yaşında genç bir kadın olarak etrafında hiç erkek olmama ihtimali yoktur sadece sosyal medyada slm merhaba yazan tipler bile vardır eminim çoğu dandik tipler ama gerçekten uygun gördüğünüz birine şans verip yakından tanımaya çalış. eski okul arkadaşları, iş yerinden birileri gibi. herkese duvar örersen yalnız kalman çok doğal.

Genişletmek için tıkla...

olmuyor inanılması güç ama asla çözemediğim bir konu

merhaba ben yatılı lise ve üniversite ve çalışma hayatı olmak üzere yaklaşık 10 senedir başımın çaresine bakıyorum. ilk zamanlar yaşa ve psikolojiye bağlı olarak biiiiir sürü hatam olmuş olsa bile kendim deneyimleyerek öğrenmek beni çok çok ileriye götürdü bence. her şeyle mücadele edebilirim gibi hissediyorum. o yüzden bence kendiniz için çok güzel bir adım atmışsınız tebrikler. hem yaşınız ilerlemiş, ben 15-16 yaşlarından itibaren kopmuştum, bence bana göre çok minimal hatalarınız olur. özgürlük gibisi yok cidden bunu düzen oturtunca görürsünüz. stres olması normal bence, yeni her durumda stres olması doğal. şahsen birkaç durum hariç psikiyatrik ilaç kullanılmasına karşıyım. insanın zihni çok kuvvetli, kendi gücünü keşfedebilmek için ilaç doğru yöntem değil. adım adım başardıkça özgüven gelecektir. ve bu arada en yakın arkadaşınız youtube olsun çünkü aradığınız her sorunun cevabı orada var.

ankagibi .!.:

merhaba 33 yaşımda ailesiyle yaşayan bekar bir memurum. hayatımda biri yok.çok kalabalık bir ailenin en küçüğüyüm. 53 yasinda ve 48 yasinda bekar ablalarim, annem ve öfkeli bir abiyle yasıyorum. yeni kiralık daire tuttum,henüz eşyalarımı tamamlayamadim. isyerim aynı şehrin farklı bir ilçesinde. bu kararı alana kadar çok düsündüm çok hesap kitap yaptım uzun uzun anlatamam ama bunu yapmam gerekiyordu hiç ailemden uzak yasamadim. okulları burada okudum. evlenerek kendi düzenimi kurmak istemiştim ama nasip olmadı henüz.

memur maası artı özel ders vererek ek kazanç,sınav görevi vs alabiliyorum ama masrafım da çok olacak. bu arada hiç lüks harcama yapan biri degilim hatta çok tutumluyumdur araba aldım tek basima bitirdim borcumu ama sanki sefalete düşebilirim diye korkuyorum saćma ama.

şimdi asıl konuya geleyim. her ne kadar çok istesem de içimde yoğun bir kaygı var tuhaf hissediyorum. yalnız kalacagim bir eşim yok başımda bir erkek yok gibi düşünceler geliyor aklıma. asla geri kafalı biri değilim ama yanımda bir erkek olmaması, bekar yalnız biri olmak, her işe kendim koşmam gerektiği, zoruma gidiyor. bugün gazı açmaya gelen görevliye, vanayı nasıl açmam gerek bana bilgi verir misiniz dedim diye beni tersleyip gitti. çok utandım. hiç tek başıma böyle işlere girişmemişim ki. psikiyatrise gittim kaygılarım için c*les yazdı ama almadım henüz. yalnızlık anksiyetesi diye bisey var mi sizce.

bir birey olmak,kendi düzenimi kurmak, bir odam olması hayalimdi. şimdi gerçekleştirmek üzereyken bu kaygılar normal mi. güzel düsüncelerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var , her yorumu okuyacağım,sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

Normal ailemizde gördüğümüz travmalardan dolayı ortaya çıkıyor onlar o şekilde diye sen de hayatına onlar gibi devam edeceğini düşünüyorsun ama o işler öyle değil hayat sürprizlerle dolu yoğun anksiyete yaşayan biri olarak söylüyorum

absurdizm .!.:

merhaba ben yatılı lise ve üniversite ve çalışma hayatı olmak üzere yaklaşık 10 senedir başımın çaresine bakıyorum. ilk zamanlar yaşa ve psikolojiye bağlı olarak biiiiir sürü hatam olmuş olsa bile kendim deneyimleyerek öğrenmek beni çok çok ileriye götürdü bence. her şeyle mücadele edebilirim gibi hissediyorum. o yüzden bence kendiniz için çok güzel bir adım atmışsınız tebrikler. hem yaşınız ilerlemiş, ben 15-16 yaşlarından itibaren kopmuştum, bence bana göre çok minimal hatalarınız olur. özgürlük gibisi yok cidden bunu düzen oturtunca görürsünüz. stres olması normal bence, yeni her durumda stres olması doğal. şahsen birkaç durum hariç psikiyatrik ilaç kullanılmasına karşıyım. insanın zihni çok kuvvetli, kendi gücünü keşfedebilmek için ilaç doğru yöntem değil. adım adım başardıkça özgüven gelecektir. ve bu arada en yakın arkadaşınız youtube olsun çünkü aradığınız her sorunun cevabı orada var.

Genişletmek için tıkla...

ben de sizin gibi düşünüyorum bu nedenle ilacı henüz kullanmadım.sanırım genç yaşta bu ayrılmaları yapmak daha kolay yaş geçince korkular artıyor. siz süreci nasıl atlattınız

ankagibi .!.:

ben de sizin gibi düşünüyorum bu nedenle ilacı henüz kullanmadım.sanırım genç yaşta bu ayrılmaları yapmak daha kolay yaş geçince korkular artıyor. siz süreci nasıl atlattınız

Genişletmek için tıkla...

açıkçası hayatımın ilk 20 senesini ağır psikolojik sorunlar ile geçirdim. 20'den 25 yaşına kadar kendimi eğitmek ve iyileştirmek için çabaladım. son 1 senedir hedeflerime ulaştığımı hissediyorum ve düze çıktım. şuan iyi hissediyorum ve bir bakıma ben de baştan başladım. benim evden uzaklaşmam sorunlardan kaçmak içindi ama farklı sorunlara bulaştım gittiğim yerlerde de. çünkü kendinizden asla kaçamazsınız. o sebeple mesele sorunlarınızın üzerine gitmek ve çözmek bana kalırsa. şuan tüm sorunlarımın üstesinden geldiğimi biliyorum. benim yapım yalnızlığa yatkın ve bilinçli olarak az insanla iletişim kuruyorum, tercihim bu yani. o sebeple size somut tavsiye ne verebilirim diye düşündüğümde aşmak istediğiniz konular hakkında sürekli okumak, araştırmak ve düşüncelerinizi durmadan yazıya dökmek diyebilirim. bakış açınızı değiştirmeye çabalayın. zihninizin kontrolü sizin elinizde bunu bilerek kendi kendinizi telkin edin ve beyni yönetmeye çalışın. bazen doğrusunu bilsek de negatif düşüncelere yeniliriz. siz algınızı şekillendirmeye bakın. mesela yalnızlığı kimsesizlik değil özgürlük olarak ele alın. evde yalnız olmayı korku sebebi değil kendin olabileceğin yer olarak görün.
evinizi kendiniz için bir sığınak, bir rahatlama alanı olarak düşünün. öyle de şekillendirin, imkan verdikçe döşeyin, evde vakit geçirirken size keyif verecek şeyler edinin. ben orası benim mağaram diyorum mesela. orada istediğim gibi olabilirim, orada güvendeyim. evimde tv'de hep bir şeyler açıktır youtube üzerinden, bazen ekran koruyucu gibi görüntüler döner müzik eşliğinde, sessizlikte pek oturmam, enstrümantal bi şeyler dinlerim genelde, hep tütsü yakarım, evi düzenli tutmaya çalışır ve gözüme hitap etmesini isterim, kafamı dağıtmak için temizlik yaparım, kendime yemekler hazırlarım. ne zaman depresif bir yere doğru gitsem bakarım ev dağılmış, tek başıma yemek yemez olmuşum, bıyıklarımı almaz olmuşum. yani tabi çalışmıyorsam o esnada ve evdeysem. çalışırken hiçbir şeye enerji olmayabiliyor, ben hep beden işçiliği yaptım. :) o zamanlarda da izin günümde gezip tozmadan önce mutlaka temizliğimi yapmaya özen gösterdim. öz bakım yapar gibi eve bakarsanız zamanla alışırsınız. kendinize zaman verin biraz ve zihninizi dinleyin, tepki vermeyin sadece dinleyin. zihninizden geçenleri yazın, dışarıdan bir göz olarak bakın onlara. sonra zihninize telkinde bulunun. doğrusu öyle değil, böyle diye susturun sesleri. yani irade sizin elinizde. hangi konuda problem varsa kitap okuyun, internetten araştırın. evde ses olsun ilk etapta iyi gelir. müzik ruhun gıdası cidden. youtube'a sorun bilmediğiniz şeyleri, eğer yardımcı olabileceksem ben de cevaplarım.. ya da araştırırız sorarız birilerine. korkuyu yenin yeter