Merhabalar. Hayatta pek çok konuda olgun olduğumu düşünürüm.
Kendi ayaklarımın üstünde durabilirim,arkadaşlık ilişkilerim iyidir,hayata bakış açım pozitiftir.Kendiyle meşgul olan, biriyimdir.
Ama duygusal ilişkiler konusunda çocuğum ve hala olgunlaşamadım.Terapiyle aşmaya çalışıyorum,ama oralar dipsiz bir kuyu.
Duygusal anlamda sevilmek benim için mümkün değilmiş gibi.Ya gerçekten biri beni çok severse.Ya aşık olursa…Ne yaparım ,diye düşünüyorum.
Birinin beni gerçekten sevmesi ,beni ona borçlu hissettirir gibi geliyor,ya da beni sevecek olan kişinin çok kusurlu olması lazım.Bana yanlış yapması lazım gibi katı bir inanç var.
Bunları yazarken ağlıyorum,kendimle yüzleştikçe bu saçma sapan ama içime yerleşmiş olan bu düşüncelere bana acı veriyor.”Nasıl böyle düşünürsün?Sen sevilmeye layıksın?”diyerek kendimi teskin ediyorum ama bu benzinsiz bir arabaya gaz vermek gibi.
Evet arkadaşlar,ya bir beni bir gün çok severse…Ona borçlu hissetmeden kendimi sevilmeye izin verebilecek miyim?Bu mümkün müdür?
Kendi ayaklarımın üstünde durabilirim,arkadaşlık ilişkilerim iyidir,hayata bakış açım pozitiftir.Kendiyle meşgul olan, biriyimdir.
Ama duygusal ilişkiler konusunda çocuğum ve hala olgunlaşamadım.Terapiyle aşmaya çalışıyorum,ama oralar dipsiz bir kuyu.
Duygusal anlamda sevilmek benim için mümkün değilmiş gibi.Ya gerçekten biri beni çok severse.Ya aşık olursa…Ne yaparım ,diye düşünüyorum.
Birinin beni gerçekten sevmesi ,beni ona borçlu hissettirir gibi geliyor,ya da beni sevecek olan kişinin çok kusurlu olması lazım.Bana yanlış yapması lazım gibi katı bir inanç var.
Bunları yazarken ağlıyorum,kendimle yüzleştikçe bu saçma sapan ama içime yerleşmiş olan bu düşüncelere bana acı veriyor.”Nasıl böyle düşünürsün?Sen sevilmeye layıksın?”diyerek kendimi teskin ediyorum ama bu benzinsiz bir arabaya gaz vermek gibi.
Evet arkadaşlar,ya bir beni bir gün çok severse…Ona borçlu hissetmeden kendimi sevilmeye izin verebilecek miyim?Bu mümkün müdür?