Seni o kadar iyi anlıyorum kii.. Bende altı aylık evliydim boşanma davamı açtığımda düğünüm bile olmamıştı daha. Karşı taraf çok zorluk çıkardı asla kabul etmedi boşanmayı bende barışmayı. Sürekli uzattılar mahkemeyi .Bir buçuk yılı geçkin bir sürede boşanabildim ancak hiçbir talebim olmadığı halde. Kolay bir süreç değil. Hissettiğin her şey o kadar haklı duygular ki. Seni tüm bu karmaşadan çıkartıcak şey kararlılık ve kendine olan güvenin birazcık da cesaret. İlk önce gitgellerden kurtulup kendin ve geleceğin için en sağlıklı kararı vermen gerekiyor. Ben ne istiyorum, nasıl daha mutlu olurum, nasıl bir gelecek beni bekliyor, beklentilerimi ne kadar karşılayabiliyor, bana ne veriyor, bana sunduğu hayat ne ? Vs. Tüm bunlar doğru cevaba çıkarıyor zaten. Sırf emek verdin diye, hayallerin yarım kaldı diye ,mücadele ettin diye dönüp gidilemez olmuyor hiçbir yer. Hayallerin bir adamın duygularının hayatına şekil vermesinden daha büyük olmalı.Benim de davetiye gelinlik fotoğraflarım galerimde kalmıştı. Evim bile olmadı. Çok ağladım bağırdım kızdım küfrettim kendimle kavga ettim. inanır mısın geçiyor korkuların,üzüntülerin, kırgınlıkların, kızgınlıkların, belkilerin, acabaların,sevgin de öfken de geçiyor. Onu ve ona dair ne varsa hayatında hepsini sil at. Kimse de sana ulaşamasın. Tüm bu sevgiden sıyrılıp baktığında yaşadıklarına kendinle gurur duyabilicek bir kadın bırak geriye.