Merhaba arkadaşlar..uzun süredir girmiyorum foruma,bebeğini yeni kaybedenler var geçmiş olsun ve başınız sağ olsun.Benim bebeğim beni bırakalı 5 ay oldu,30 haftalıktı karnımda yaşamını yitirdiğinde ve ilk gebeliğimdi.bu zor süreci atlatmak için uzman desteği almak istemedim.kendim üstesinden gelirim dedim ve zor da olsa duruma alıştırdım kendimi.yine üzülüyorum yine ağlıyorum ama durumu kabullendim ve bebeğimle Rabbim kısmet ederse inşallah öbür dünyada buluşacağımı hayal ediyorum.ben normale döndüğümü düşünüyorum ama bu travma bende bazı psikolojik hasarlar bıraktı sanırım.mesela mutlu bir anımda aniden gözlerim dolabiliyor (sürekli ağlama potansiyeli var), çok alıngan ve kırılgan oldum gibi.her şeye çabuk moralim bozuluyor.Hala hamile,bebek,bebek arabası,bebeğini öpüp koklayan bir anne görmeye tahammül edemiyorum.okula gelen velilerden hamile birini görünce kaçıyorum resmen.bir de staja gelen hamile bir öğretmenimiz var.Allah sağlıkla kucaklarına almayı nasip etsin inşallah.bu hissettiklerime bir isim bulamıyorum kıskançlık değil,ümitsizlik değil,insanın içini yakan bir şey onu biliyorum sadece.arkadaşlar,bunları şimdiye kadar aşmam gerekmiyor muydu?eşim hala uzman desteği almam taraftarı (sonraki olası gebeliğimin sağlıklı geçmesi açısından) ama ben herşeyi en baştan konuşup irdelemeye hazır değilim.sizler nasıl atlattınız bu durumu ya da atlatabildiniz mi?sevgilerle..