daha önce sizlerle paylaşmıştım 8 haftalık bebeğimin kalp atışları durduğu için benden ayırdıklarını... dünyamın başıma yıkıldığını....
bebeğimi benden aldıkları tarih 19 ekimdi üzerinden 2 ay geçti ama ben hala alışamadım yokluğuna
gelip gidiyorlar tekrar tekrar soruyorlar...
benim içim yanarken gelip sohbet ediyorlar...
gençsin yine olur diyorlar ...
üzülme geçer diyorlar....
nasıl üzülmem ki sen yaşadın mı benim yaşadığım acıyı için yandı mı benim içimin yandığı kadar hadi diyelim ki yaşadın ne kadar zamanda unuttun
unutmak ...
nasıl unutabilirim ki... yada nasıl unutulabilir ki ...
kolay mı unutmak yada mümkün mü unutabilmek...
ben nasıl unutabilirim ki seni bebeğim hayata tutunamasan da sen benim hep içimdesin kalbimdesin aslında korkuyorum seni unutmaya sen hiç yokmuşsun gibi yapamam ki sen hiç benimle olmamışsın gibi davranamam ki
nerde bir hamile görsem yada bebek görsem içim acıyor yüreğim kanıyorr...
hayallerim vardı umutlarım vardı bebeğimin olacağını ilk öğrendiğim gün bir defter alıp heyecanımı sevincimi bebeğimin hafta hafta olan gelişimini yazacaktım yazamadım...
yazabildiğim tek şey 19 ekim de yaşadığım acıydı...
hastaneye gideceğim gün duş alıyordum elim karnıma gitti ve seni sevdim bebeğim bir şarkı vardı dilimin ucunda o an gelmişti aklıma
içmden şarkı söyledim seni sevdim ve ağladım çok ağladım
HOŞÇAKAL AŞKLARIN EN GÜZELİ KAVUŞUR ELİM SANA GÜNÜN BİRİNDE...... sadece bu kadarı vardı aklımda
korkuyorum........
yeni bir başlangıç yapmaya korkuyorum........
tekrar acı çekmekten korkuyorum........