Arkadaşım bende umutsuzum mutsuzum bu dönem içime kapandım, inatla inanan mücadele veren ben sustum kenara çekildim bekliyorum. Malesef olacak yaşanacak neyse iş sonunda olacağına varıyor. Biz üzerimize düşen emek çaba her neyse herşeyi yapalım ve bekleyip görelim. İnsanız sonuçta duygularımız var taş değiliz ve inişler çıkışlar oluyor psikolojimizde. Ben şu anda diyorum ki demekki bu dönemin de böyle geçmesi gerekiyormuş kabullenip normal halime dönmeyi bekliyorum. Etrafımda bu ara sürekli bebek mevlüdü, bebek görmesi, yeni hamileler, doğuranlar var hayırlısı diyip onları izliyorum çünkü elimden daha fazlası gelmiyor. Evet içim gidiyor çok özeniyorum, kendime üzülüyorum keşke diyorum ama gücümün yetmediği şeyler de var ve birşey yapamıyorum… hayatımıza normal yaşantımıza devam edip motive olmamız gerekiyor belki onlarca defa deneyeceğiz bu da bize düşen pay. Üzülmemizde normal ben artık kasmıyorum kendimi tavsiye ederim o anki duygum neyse onu yaşıyorum.