- 9 Nisan 2013
- 7.062
- 7.279
- 398
- 34
merhaba arkadaşlar...sonunda buraya yazmak bana da nasip oldu,şükürler olsun...
14.05.2011 tarihinde evlendik eşimle,ilk 6 ay doğum kontrol hapıyla korundum.6 ayın sonunda hapı bırakıp başladık çalışmalara...sanıyorum ki hemen hamile kalacağım...6 ay korunmamamıza rağmen hamile kalamayınca soluğu kadın doğum doktorunda alıyoruz.yapılan testler sonucunda herhangi bir problemim olmadığını öğreniyoruz.Doktorum;''sen %95 anne olacaksın,korkma...eğer 6 ay daha hamile kalamazsan eşinle birlikte gelin.''diyor...
eee 6 ay geçiyor hala bebiş yok.adet olduğumda üzülmeye,gizli gizli ağlamaya başlıyorum.etraftan gelen ''bebek yok mu''diye gelen saçma sapan sorularda cabası...
neyse eşim üroloğa gidiyor,ben iş yerimde ondan gelecek güzel bir telefon beklerken,hiç ummadığım şeyler duyuyorum.''sperm değerlerim çok düşük çıktı,damar genişlemesi(varikosel) varmış.hemen ameliyat olmam gerekiyormuş.''diyor.Allah'ımmm inanamıyorum!!!neymiş ki varikosel?ilk kez duyuyorum!sonra bunun açılımını kk dan öğreniyorum.bu sayede kk ile tanışıyorum.Demek ki tek değilmişim,çok korkmamam gerek diyorum.
şoku atlattıktan sonra ameliyat günü alıyoruz.12 kasım 2012...kimseye haber vermiyoruz,sadece ben varım eşimin yanında.onu ameliyata gönderiyorum,yanlızım...aklımda binlerce soru,deli gibi korkuyorum ona birşey olacak diye.Neyse ki korktuğum gibi olmuyor,eşim 20-25 dk sonra odamız da ...zor olan kısmı atlattık diyorum kendi kendime,asıl maraton bundan sonraymış meğer...
aradan 3 ay geçiyor,ilk testimizi yaptırıyoruz.artış var evet ama olması gerektiği kadar değil.sonra 6 ay,1 sene derken hala bebiş yok...ben bu süre zarfında insanlardan uzaklaşıyorum,bebek,hamile görünce ağlama krizlerine giriyorum...yapılan ovülasyon testeri,kürler,vitaminler,ilaçlar vs...neler yapmadım ki?
Umudumun kalmadığı anda aklımda hep ''umutsuzluk şeytandan,umut etmek Allah'tan''sözü geliyor aklıma.Biliyorum ki Rabbim duama birgün OL diyecek...
Doktorum,artık aşılamaya geçmemizi daha fazla beklemenin ancak zaman kaybı olacağını söylüyor.Hsg ve ardından 20 ocak 2014 tarihinde aşılamam yapılıyor.10 tane yumurtam var,ee eşimin spem değerleri de bugüne kadar gördüğümüz en yüksek rakamda,demek ki olacak diyorum kendi kendime...12 gün nasıl geçti bir ben bilirim,bir de Rabbim.12. günün sonunda kan testi yaptırıyoruz,eşim heyecanla alıyor kağıdı,NEGATİF diyor.yıkılıyorum resmen,evet şans %10 du sadece ama umut işte...aklımda bir ayeti kerime''muhakkak her zorlukla beraber bir kolaylık vardır...''öyle yaa elbet bugünler de geçecek ve ben bebeğime kavuşacağım.
Aradan geçiyor 2 ay,en yakın arkadaşımın hamile olduğunu öğreniyorum.Evet,çok seviniyorum onn adına ama içim öyle buruklaşıyor ki.benden tam 1,5 yıl sonra evlenmişti halbuki...o ay karar veriyoruz eşimle,daha neyi bekliyoruuz??tüp bebek için yeterince beklemedik mi?hemen Nisan 6 da gelen adetimle başlıyoruz tedaviyeee...herşey öyle kusursuz ilerliyor ki,ben son derece pozitif...olmayacağına dair tek bir şüphem yok.yumurta gelişimi,toplanması derken 22 nisanda 1 adet embriyo transferi yapılıyor.öyle muhteşem bir andı ki asla unutmayacağım.2 mayıs 2014 tarihinde dayanamayıp kan testi yaptırıyoruz.sonucu beklerken ani bir ağrı geliyor adet oldum deyim lavaboya gidiyorum,korkulan olmamış:))o arada eşim gidip test kağıdını almış:)lavabodan çıkınca,eşim bir tuhaf...hastaneden dışarı çıkarıyor beni ağlayarak 304 çıkmış diyorrr:))))Ahhh Allah'ımmm bu kadar kolay mıydıııı???sonunda oldu,bende hamileyim artık,çok şükür.kesemizide gördük bebişimin.herşey yolunda.
Rabbim olmayan herkese,hepinize nasip etsin inşallah...hep buraya yazmayı hayal etmiştim,oldu sonunda:)
14.05.2011 tarihinde evlendik eşimle,ilk 6 ay doğum kontrol hapıyla korundum.6 ayın sonunda hapı bırakıp başladık çalışmalara...sanıyorum ki hemen hamile kalacağım...6 ay korunmamamıza rağmen hamile kalamayınca soluğu kadın doğum doktorunda alıyoruz.yapılan testler sonucunda herhangi bir problemim olmadığını öğreniyoruz.Doktorum;''sen %95 anne olacaksın,korkma...eğer 6 ay daha hamile kalamazsan eşinle birlikte gelin.''diyor...
eee 6 ay geçiyor hala bebiş yok.adet olduğumda üzülmeye,gizli gizli ağlamaya başlıyorum.etraftan gelen ''bebek yok mu''diye gelen saçma sapan sorularda cabası...
neyse eşim üroloğa gidiyor,ben iş yerimde ondan gelecek güzel bir telefon beklerken,hiç ummadığım şeyler duyuyorum.''sperm değerlerim çok düşük çıktı,damar genişlemesi(varikosel) varmış.hemen ameliyat olmam gerekiyormuş.''diyor.Allah'ımmm inanamıyorum!!!neymiş ki varikosel?ilk kez duyuyorum!sonra bunun açılımını kk dan öğreniyorum.bu sayede kk ile tanışıyorum.Demek ki tek değilmişim,çok korkmamam gerek diyorum.
şoku atlattıktan sonra ameliyat günü alıyoruz.12 kasım 2012...kimseye haber vermiyoruz,sadece ben varım eşimin yanında.onu ameliyata gönderiyorum,yanlızım...aklımda binlerce soru,deli gibi korkuyorum ona birşey olacak diye.Neyse ki korktuğum gibi olmuyor,eşim 20-25 dk sonra odamız da ...zor olan kısmı atlattık diyorum kendi kendime,asıl maraton bundan sonraymış meğer...
aradan 3 ay geçiyor,ilk testimizi yaptırıyoruz.artış var evet ama olması gerektiği kadar değil.sonra 6 ay,1 sene derken hala bebiş yok...ben bu süre zarfında insanlardan uzaklaşıyorum,bebek,hamile görünce ağlama krizlerine giriyorum...yapılan ovülasyon testeri,kürler,vitaminler,ilaçlar vs...neler yapmadım ki?
Umudumun kalmadığı anda aklımda hep ''umutsuzluk şeytandan,umut etmek Allah'tan''sözü geliyor aklıma.Biliyorum ki Rabbim duama birgün OL diyecek...
Doktorum,artık aşılamaya geçmemizi daha fazla beklemenin ancak zaman kaybı olacağını söylüyor.Hsg ve ardından 20 ocak 2014 tarihinde aşılamam yapılıyor.10 tane yumurtam var,ee eşimin spem değerleri de bugüne kadar gördüğümüz en yüksek rakamda,demek ki olacak diyorum kendi kendime...12 gün nasıl geçti bir ben bilirim,bir de Rabbim.12. günün sonunda kan testi yaptırıyoruz,eşim heyecanla alıyor kağıdı,NEGATİF diyor.yıkılıyorum resmen,evet şans %10 du sadece ama umut işte...aklımda bir ayeti kerime''muhakkak her zorlukla beraber bir kolaylık vardır...''öyle yaa elbet bugünler de geçecek ve ben bebeğime kavuşacağım.
Aradan geçiyor 2 ay,en yakın arkadaşımın hamile olduğunu öğreniyorum.Evet,çok seviniyorum onn adına ama içim öyle buruklaşıyor ki.benden tam 1,5 yıl sonra evlenmişti halbuki...o ay karar veriyoruz eşimle,daha neyi bekliyoruuz??tüp bebek için yeterince beklemedik mi?hemen Nisan 6 da gelen adetimle başlıyoruz tedaviyeee...herşey öyle kusursuz ilerliyor ki,ben son derece pozitif...olmayacağına dair tek bir şüphem yok.yumurta gelişimi,toplanması derken 22 nisanda 1 adet embriyo transferi yapılıyor.öyle muhteşem bir andı ki asla unutmayacağım.2 mayıs 2014 tarihinde dayanamayıp kan testi yaptırıyoruz.sonucu beklerken ani bir ağrı geliyor adet oldum deyim lavaboya gidiyorum,korkulan olmamış:))o arada eşim gidip test kağıdını almış:)lavabodan çıkınca,eşim bir tuhaf...hastaneden dışarı çıkarıyor beni ağlayarak 304 çıkmış diyorrr:))))Ahhh Allah'ımmm bu kadar kolay mıydıııı???sonunda oldu,bende hamileyim artık,çok şükür.kesemizide gördük bebişimin.herşey yolunda.
Rabbim olmayan herkese,hepinize nasip etsin inşallah...hep buraya yazmayı hayal etmiştim,oldu sonunda:)
