Başlığınıza denk gelmem iyi oldu. Çünkü bende 3,5 yıldır evladım olsun diye uğraşıyorum o yüzden neler hissettiğinizi çok iyi anlıyorum.
Hamilelik haberi adlıktan sonra onlar adına seviniyorum ama sizin de dediğiniz gibi kendi adıma üzülüyorum. Son zamanlarda profesyonel destek almayı düşünmeye başladım.
O kadar zor ki bu süreç... Kazayla hamile kalıyorlar mesela, nasıl olur diyorum ya nasıl kazayla hamile kalınır? Biz olsun diye 40 takla atarken.
Bazen kendimi çıkmaz bir yolda hissediyorum, bazen sorgulamalar yakamı bırakmıyor. Ya hiç olmazsa diyorum, bazen de olmasın ben de hayatıma bakarım diyorum. İnişli çıkışlı bir ruh hali yaşatıyor insana.
Bakıyorum, Allah evlat kıymetini bilmeyenlere 2. hatta 3. veriyor. Ya da doğurmakla övünen, bunun kendi elinde olduğunu sanıp kocasına çocuk vermiş kraliçeler (!) tekrar hamile kalıyor. Allah istiyor ve hamile kalıyor ama bunu kendi başarısı (!) olarak görüyor. Hemcinsine üstten bakıyor. Dua etmiyorum artık, namaz kılmıyorum. Allah beni boynu bükük bıraktı, bir kenarda bana anne olanları seyrettirdi. Benim ne günahım vardı?
İçim yanıp kavruluyor bazen, yaşamayan anlamaz.
Yatıp kalkıp hamile kalmış, sanki yıllarca evlat hasreti çekmiş gibi her gün bebeğinin fotoğrafını sergiliyor.
Üstelik onu takip eden ve çocuk için uğraşanları bildiği halde yapıyor bunu. İnsan bu kadar aymaz olmamalı ya...
Sosyal medyayı kapatmadım ama artık bildirim gelince giriyorum.
Üstte bir üyenin bahsettiği gibi bu süreçte canım o kadar yandı ki, olur da bir gün bebeğim olursa asla fotoğrafını paylaşmam kararı aldım. Çünkü birilerinin canın acıtmak asla istemem.