herkes kendi şartlarına göre, psikolojisine göre karar veriyor tabi ama ben ilkinde cok üzüldüm....yapı gereği aşırı kuvvetli durmaya alıştığım ve tek çocuk olduğum için(hayatta teksiniz); herkesin bana acıyan gözlerle bakmasını hiç istemedim, cok çaresiz hissettim o düşükte.....daha önce başımdan 2 ameliyat geçmişti ama hiçbiri beni bu kadar yıpratmamıştı.... cok pişman oldum keşke söylemeseydim dedim, 1 hafta ağır depresyona girdim, annemi babamı bile istemedim yanımda..... daha da üzücü olanı da yakında oturan 2 yaşlı tontonumuz var, onlar beni büyütmüştü ve onlara da düşük tehdidi başladığı hafta söylemiştim..... onlara söyledikten sonra kanamam başlamıştı yani..... o yüzden bu sefer sadece annem babam ve eşim biliyor..... iştekilere mecburen söylemek zorundayım beni rahat bıraksınlar diye
((...