Travmalar paylaşılmalı mı, yoksa insanda sır mi kalmalı?

MutluHuzurluBereketli

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
1 Kasım 2016
3.839
4.898
Gecmışte taa çocuklukta bırakılan travmalar yıllar sonra insanin karsisina cikar mi? Hayatı tepetaklak eder mi? Travmalar paylaşılmalı mı, yoksa insanda sır mi kalmalı?Psikologla 1 ay gorusme esle gorusme derken donup dolaşıp kısır döngünün geçmişimde takıldığını fark ettim. Yüzleşemedim. Çocuğuma böyle yapmayacağım dediğim her seyi yapmaya başladım. Benim gb olmasın dedim hep psikologda. Daha acar misin, dedi. Açamadım. Benim yaşadıklarımı yasamasin dedim. Yine açmamı istedi, ağladım. Ama çocuğuma iyi davranamiyorum, eşime iyi davranamiyorum. Geçen sohbet gecti esimle aramızda. Ben hep erkek olmak istemistim, hep erkek gb giyinirdim dedim. BEN KENDIMDEN NEFRET EDIYORUM. bebekligimden beri insanlari mutsuz ediyormusum. Simdi kendi bebegimi mutsuz ediyorum. Keşke onu dunyaya getirip mutsuz bir cocugun daha yetismesine vesile olmasaydım. Anneme alın gidin cocugu diyesim var ama benim yasadiklarimi yasayacak diye diyemem. En iyi bakicisi bakiyormus gb geliyor. Duygularımı yönetemiyorum. Sacmaladıgimin farkindayim. Her seyi anlatmak ama hiçbir sey anlamamanizi istiyorum .
 
Bende zaman zaman bana oo gencligimde cok acilar cektim diye sacma seyler soyleyenlere ( babam 10 dan sonra eve gelmemi istemezdi , babam beni arkadadlarimla tatile yollamazdi vs) bagirip kendi yasadiklarimi anlatmak istiyorum malesef bende oyle bir bebekmisim erkek bekleniken kiz dogmus babami mutsuz etmisim. Ismimi baskasi koymus bu durumda annemi mutsuz etmisim. Daha sonra baskalarina anne demisim annemle babamin surekli kavga etmesine neden olmusum. Surekli kavga eden bir ailem oldugu icin kavgasiz yasam bnm icin bir mucize. Babam erkek olmami istedigi icin ya da bilmioyorum ben hep erkek gbi giyinmisim yasitlarimin pembe oyuncaklari varken benimkiler hep maviymis. Hep bosluktaymisim. Ama bunlari hep gulerek anlatiyorum ya da anlatmak zorunda kaliyorum insanlar icimdekileri anlamasinlatr diye. Sizde ne olursa olsun icinizdekileri anlatin gulerek veya aglayarak ama bir sekilde disa vurun icinize atarak omur gecmiyr.
 
Insan ne kadar ben cocuguma bunu yapmayacagim dese de aynini yapiyor. Bunun sebebi ailede ne gorur ne ögrenirsen onu yasar ve yasatirsin. Istisnalari var tabi bu durumu aşabilen insanlar daha farklilar. Içinizde biriktirdikce , bilinc altina ittikce artik o dusuncelerin esiri olursunuz ve bilinc altinuz siz istemeseniz de oraya kodladiklarinizi yapmaniza neden olur bunu farketseniz de etmeseniz de.

Konusmak paylasmak inanin rahatlatir insani tanidiginiz insanlara yuzyuze anlatamiyorsaniz bile hic tanimadiklariniza olsun mutlaka olsun icinizi dökün konusulmadikca daha da büyur . Cözülmesi gereken bi sorun varsa bunu o kisi ile konusmalisiniz tabi ki . Travmalariniz icin icinizi dokmeniz en dogrusu . Yuzlesmedikce caninizi yakacak çünki. Anlatinca rahatladiginizi goreceksiniz.
 
Dışa vur, anlat
İçine atarsan, delirirsin
Ama bir annesin ve deliremezsin
Mutlaka içini dök.
Doktora dök içini veya hiç tanımadığın insanlara.
Ama rahatla. Tutma kendini
 
Sanki anlatırsam herkes farklı bir gözle bakacak gb hissediyorum. Ara ara kendime benzer konular gördüğümde yorumlarda anlatıyorum aslında. Ama hic anlatamadıklarim da var. Psikologa anlatmaya bile cesaret edemedim. Ağlayarak yazdım ağlayarak yırttım attım. Ailem falan hiç dile getirmedi ama ben hicbir zaman unutamadım. Ilk ve ortaokul arkadaşlarımla yolda rastgele bir zamanda karşilaştıgimda selam verdigimde hala öcü gb baktiklarini hissediyorum. J
 
Ben de pek anlatmam güçlü görünmek isterim ve kendi icimde güclu bi yapim var zaten. Kendim çözebilecegimi düşünürüm hep , fikir alisverisim olur bazen de .

Ama sizin cocuklugunuzdan kalma travmalariniz var bunca zaman aşamamişsiniz anlatmaniz gerekiyor . Ben herkesi dinlerim önyargisizca . Aldatma haric kimseyi elestirmem kinamam ama herkes sen ben olmuyor iste . Bu noktada insanlari umursamamaniz gerek demeyecegim , cünki zaten sorununuz var bir de onlarin tavirlariyla özgüveniniz zedelenecektir. Tanimadiginiz insanlara anlatin psikologunuza anlatin. Psikologlar onyargisiz yaklasirlar her konuya meslekleri bunu grektiriyor.
 
Cesaret verdiğiniz için teşekkur ederim. Anlatırsam yine buraya anlatırim sanirim.
 
Cesaret verdiğiniz için teşekkur ederim. Anlatırsam yine buraya anlatırim sanirim.
Rica ederim umarim faydali olabilmisimdir . Bana da anlatabilirsiniz iyi bir dinleyiciyimdir. Buraya yazabilirsiniz . Kendinizi daha iyi hissedeceginiz sekilde davranin . Inanin çözülmeyecek sorun travma yoktur yeter ki paylaşilsin çözüm aransin.
 
Yani cok fazla isyanınız var sanırım net anlayamadım mutsuzlugunuzu
Tek ve en baskın aklımda kendinizi erkek gibi hissetmeniz. Hala aynı hissiyatı yasıyormusunuz?
Su anda erkek gb hissetmiyorum. Sadece erkek sorumsuzluguyla( yani ev isi yemek vs.ye dahil olmadan) yasamak istiyorum.
 
Dışa vur, anlat
İçine atarsan, delirirsin
Ama bir annesin ve deliremezsin
Mutlaka içini dök.
Doktora dök içini veya hiç tanımadığın insanlara.
Ama rahatla. Tutma kendini
Delirilmiyor!
Delirsen çözüm, ama maalesef cok kotu hastaliklar başlıyor! Fitiklar, duzlesmeler... Allah korusun icine atmak o kara hastalığı bile getiriyor. İnsana degermiydi dedirtmek için
 
Yani cok fazla isyanınız var sanırım net anlayamadım mutsuzlugunuzu
Tek ve en baskın aklımda kendinizi erkek gibi hissetmeniz. Hala aynı hissiyatı yasıyormusunuz?
Gelelim travma 1. Okula basladigim ilk gun herkesten gec basladim, o nedenle formasiz ve dedemin manifatura defteriyle gittim. Arkadaslarim benimle alay etti. Buna guluyorum su anda:)) hep ice kapaniktim. Yapim öyle. Okulda hic konuşmazdım, öğretmenle dahi. Tuvaletim geldigini hic söyleyemedim. Hep altıma kaçırdım. Okulda bir kerw büyük tuvaletimi bile altıma kaçırmışlığım var. Ogretmen kim diye sormasina ragmen soylemedim. Neyse tespit edip eve gonderdi. Uzerimi degisip geri okula geldim. Hicbir zaman aileme okula gitmek istemiyorum demedim. Okulda olmayi seviyordum fakat iletisim kuramiyordum. Her teneffüs duvar kenarinda takilirdim tek basima, cagirsalarda gitmezdim. Tum esyalarimi alirlar, her istediklerini derler yine de kimseye bir sey demezdim. Okulda alta kacirma 1.sinifta son buldu fakat ben lise sona kadar evde hep altima kacirdim. ( tuvalet egitimiyle alakasi var mi bilmiyorum) tedavim icin cok doktor dolaştık. En son aile hekimi cocukla inatlasma ne zamn isterse o zaman yapsin dedi de huzur buldum. Lise sonda bitkisel ilaclarla son buldu bu olay. Universitede susarak hicbir sey elde edemedigimi fark ettim ve cevremi takmamayi cevremin kuklasi olmamayi ogrendim. Orasi benim donum noktam. Is hayatini da gorunce "Haksizsan bile sesini yukselteceksin ki bu hayatta ki hakli duruma gec" ilkesinin isledigini gordum. O zaman bu zamandir ben bana karsi soylenen hicbir seye susmam. Uslubunca veya degil lafımı derim. "Kabak çiçegi gibi acilmak" deyimini bire-bir yasamis biriyim.
 
:)
İşte bunlar aile baskısından
Cocuklarda malesef cok zalim olabiliyor bazı konularda
Düşünmeyin artık yahu yaptıysanızda yaptınız altınıza napalım emin olun simdi kimse hatırlamıyordur bile :)
 
Yani cok fazla isyanınız var sanırım net anlayamadım mutsuzlugunuzu
Tek ve en baskın aklımda kendinizi erkek gibi hissetmeniz. Hala aynı hissiyatı yasıyormusunuz?
Travma 2. Stajda hocanın teki askıntı oldu. Bu meslekte(ögretmenlik) boyle insanlarin olmasindan tiksindim. Sohbet falan etmeye calisirdi, konusurdum, farkli hareketler sergilemeye, telefon no istemeye basladi. Sohbeti bicak gb kestim. Her gelen stajyere ayni davranirmis. Evliymis, boyle her gelenle takilirmis vs. Neyse psikiyatriye gidip atlattim bu durumu. Meslegimi kabullendim. Boyleleri olmamasi icin calismam gerek dedim. Ucretli calisirken otobusle gider gelirdim. Oglenciydim. Kisin hava kararincaya kalirdim. Aksam hep ayni şoföre denk gelirdim ve son durakta inerdim. Adam evliligindeki mutsuzluktan falan basladi. Numarani ver, otobus duraga yaklasinca ararim falan diyince dur dedim. Once en arkaya oturmaya basladim. Sonra otobus bosalmadan birkac durak once inip eve yürümeye basladim. Belji de ozgecan olmaktan kurtuldum, bilemiyorum. Bu da cok etkiledi beni. Sonra okuldan bir arkadasla donmeye basladim. O da ogluna ayarlamaya calisinca baba sen gel al beni dedim ve o gun babamın omzuna yatıp agladim. Babam da benimle birlikte ağladı. Kasiyerlik yaptim, tezgahtarlik yaptim. Bu insanlarin her yerde oldugunu gorunce meslegime sarildim ve atandım.
 
:)
İşte bunlar aile baskısından
Cocuklarda malesef cok zalim olabiliyor bazı konularda
Düşünmeyin artık yahu yaptıysanızda yaptınız altınıza napalım emin olun simdi kimse hatırlamıyordur bile :)
Bunları atlattim. Sadecw seninle paylaşasım geldi:)))) Derinlerde bir tane ver ki onu anlatamiyorum iste.
 
Ah ya taciz malesef her yerde
Vaktiyle asansörde iki kere iki farklı kişi tarafından öpülmeye calısıldım hemde bu kişileri ne tanıyorum ne bişey
Bi kere mac cıkısı erkek kardesim tam arkamda omuzlarımdan tutmasına ragmen aradan biri elini sokup popomu avucladı
İlkokulda bi cocuk bacaklarımı ellemeye calıstı
Belki aklıma gelmeyende vardı taciz her yasta iyi kötü her bayana oluyor emin olun
 
Benim ilk tacizim taa çocukluğa dayaniyor! Aile baskisi gormedim. Terliği gorunce kaçan bir nesildenim. Bir fiske yemedim ailemden. Babamin bağırdığını dahi hatirlamiyorum. Annem arada kizardi. Ben yillarca altima kaçırmami ona bagliyorum. Kac yasinda oldugumu hatirlamiyorum. Ben liseye gidene kadar kiz oldugumu kabullenemedim. Nedense televizyonda banu alkan tecavuz sahnelerini bulur izlerdim ve kendimi erkek olarak hayal ederdim. Offf offfff
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…