- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 45
Geçen gün kızımla plajda kumdan kaleler yapıyorduk.Sessiz ,ürkek, bir o kadar ışıltıı gözlerle bir kız çocuğunun bizi izlediğini fark ettim.O gözler inanılmaz içten ve güven vericiliği ile bizi çok şey düşünderecek bir sohbete sürükledi.
Bir an için tüm dünyayı düşündüm.Tüm insanları.Hiç bir şeyin yetmediği insanları.Savaşları,açlığı,doyumsuzluğu,iki yüzlülükleri,yalnı ,dolanı ne kadar olumsuzluk varsa hepsini.Ve bunlara dur diyecek 9 yaşında cin gibi bu kız çocuğu tüm masumluğu ile karamsarlığıma güneş gibi doğdu.
Güneşlenirken sohbetimiz devam etti.Kızım çubuk krakerlerinden ablasına ikram ettiğinde ısrarla teşekkür ederk almak istmedi.Ürkekliği saygısından,mütavaziliğinden gelmekte olduğunu gösteriyordu.Kızım daha ısrarlı çıkınca "bir tane yeter,teşekkür ederim"dedi.Bir tane yeter.Ne büyük bir anlam. Dokuz yaşında bu kadar erdemli olmak.Gerçekden gurur verici.Keşke bu kadar savaşanlara da bir tane yeter olsaydı savaşı hiç denemezlerdi. Bu kadar hırslılara bir tane yeter olsaydı bu kadar hırslarına insanları,günlerini,mutluluklarını feda etmezlerdi.
Düşündüm neden dokuz yaşında bir tane yeterliyken 19 yaşında,29 yaşında ,39,49,59 yaşında bir tane yeterli olmayan insanlara dönüşüyoruz?Neden buna izin veriyoruz?
Büyünce ne olmak istiyorsun diye sordum.Bu çocuk neler katacak dünyaya diye merakımdan.
"Anaokulu öğretmeni olmak istiyorum"dedi.
"Çok sevdin öğretmenini sanırım" dedim.
"Hayır pek sevdiğimi söyleyemem.Sınıfımızdan 3 arkadaşımın psikolojisin o kadar bozduki hala tedavi görüyorlar.Ben o yüzden çok iyi bir anaokulu öğretmeni olmak istiyorum.Çocukların psikolojisi daha fazla bozulmasın!" dedi.
Şaşırdım.Bu kadar şeyi nasıl gözlemledi.
"Neden bozdu psikolojilerini sence ?"diye sordum.
"Öğretmenimiz sinirli bir insandı.Sanırım evinde sorunları vardı.Her insanın sorunları var ama çocuklara yansıtmamaya çalışmalıydı.Yapmadı ve hep onlara kızdı,ezdi,aşağıladı.Bu da psikolojilerini bozdu.Kimse de ona bir şey demedi.Ne fena değil mi?"diye sordu .
Kişisel gelişim gerçekden çok önemli bir konu.Ama yaş 20 yi geçtikden sonrasına bırakmamak gerekli.
Gençler evliliğe hazırlanırken,anne adayları doğurmadan ,çocuklar bebekliklerinden itibaren bu konuda eğitilmeli.Yönlendirilmeli.Potansiyeleri çok erken fark edilmeli ve işlenmeli.Eğitimin her aşamasında anne ,babalar çocuklarını çok iyi gözlemlemeli.Yeteneklerini fark etmeye çalışmalı.Sergilemelerine olanak sağlamalı.
Bütün bunları sadece eğitimcilerden beklemek ise çok geç kalınmış bir durum.Toplumsal sorumluluk projeleri her şirkete,her kuruma,her bireye sorumluluk olarak hissettirilmeli.Göreve aktif olarak çağırılmalı.
Nerde bir proje görsem hep aynı vakıflar,dernekler,yerel yönetimler,bireyler el atıyor.Hep aynı kişiler.Diğerleri ise seyirci bile olmuyor.İşte burada bir tane yeterli olmamalı.Hepimiz işe el atmalıyız.
Bu kadar sorumluluk sahibi bir çocuğu geleceğin aynı sorumluluğunu taşıyan bireyi olarak görmek bizlerin elinde.Onlara imkan vermeli,onlara destek olmalıyız.Diploman nerden,kaç dil biliyorsun,referansın var mı?Bu sorularla o kadar değerli ruhları yok sayıyoruz ki!
Geleceğe el ele sahip çıktığımız yarınlara!
Dostçakalın!
sevgiyle kalına.s.
Bir an için tüm dünyayı düşündüm.Tüm insanları.Hiç bir şeyin yetmediği insanları.Savaşları,açlığı,doyumsuzluğu,iki yüzlülükleri,yalnı ,dolanı ne kadar olumsuzluk varsa hepsini.Ve bunlara dur diyecek 9 yaşında cin gibi bu kız çocuğu tüm masumluğu ile karamsarlığıma güneş gibi doğdu.
Güneşlenirken sohbetimiz devam etti.Kızım çubuk krakerlerinden ablasına ikram ettiğinde ısrarla teşekkür ederk almak istmedi.Ürkekliği saygısından,mütavaziliğinden gelmekte olduğunu gösteriyordu.Kızım daha ısrarlı çıkınca "bir tane yeter,teşekkür ederim"dedi.Bir tane yeter.Ne büyük bir anlam. Dokuz yaşında bu kadar erdemli olmak.Gerçekden gurur verici.Keşke bu kadar savaşanlara da bir tane yeter olsaydı savaşı hiç denemezlerdi. Bu kadar hırslılara bir tane yeter olsaydı bu kadar hırslarına insanları,günlerini,mutluluklarını feda etmezlerdi.
Düşündüm neden dokuz yaşında bir tane yeterliyken 19 yaşında,29 yaşında ,39,49,59 yaşında bir tane yeterli olmayan insanlara dönüşüyoruz?Neden buna izin veriyoruz?
Büyünce ne olmak istiyorsun diye sordum.Bu çocuk neler katacak dünyaya diye merakımdan.
"Anaokulu öğretmeni olmak istiyorum"dedi.
"Çok sevdin öğretmenini sanırım" dedim.
"Hayır pek sevdiğimi söyleyemem.Sınıfımızdan 3 arkadaşımın psikolojisin o kadar bozduki hala tedavi görüyorlar.Ben o yüzden çok iyi bir anaokulu öğretmeni olmak istiyorum.Çocukların psikolojisi daha fazla bozulmasın!" dedi.
Şaşırdım.Bu kadar şeyi nasıl gözlemledi.
"Neden bozdu psikolojilerini sence ?"diye sordum.
"Öğretmenimiz sinirli bir insandı.Sanırım evinde sorunları vardı.Her insanın sorunları var ama çocuklara yansıtmamaya çalışmalıydı.Yapmadı ve hep onlara kızdı,ezdi,aşağıladı.Bu da psikolojilerini bozdu.Kimse de ona bir şey demedi.Ne fena değil mi?"diye sordu .
Kişisel gelişim gerçekden çok önemli bir konu.Ama yaş 20 yi geçtikden sonrasına bırakmamak gerekli.
Gençler evliliğe hazırlanırken,anne adayları doğurmadan ,çocuklar bebekliklerinden itibaren bu konuda eğitilmeli.Yönlendirilmeli.Potansiyeleri çok erken fark edilmeli ve işlenmeli.Eğitimin her aşamasında anne ,babalar çocuklarını çok iyi gözlemlemeli.Yeteneklerini fark etmeye çalışmalı.Sergilemelerine olanak sağlamalı.
Bütün bunları sadece eğitimcilerden beklemek ise çok geç kalınmış bir durum.Toplumsal sorumluluk projeleri her şirkete,her kuruma,her bireye sorumluluk olarak hissettirilmeli.Göreve aktif olarak çağırılmalı.
Nerde bir proje görsem hep aynı vakıflar,dernekler,yerel yönetimler,bireyler el atıyor.Hep aynı kişiler.Diğerleri ise seyirci bile olmuyor.İşte burada bir tane yeterli olmamalı.Hepimiz işe el atmalıyız.
Bu kadar sorumluluk sahibi bir çocuğu geleceğin aynı sorumluluğunu taşıyan bireyi olarak görmek bizlerin elinde.Onlara imkan vermeli,onlara destek olmalıyız.Diploman nerden,kaç dil biliyorsun,referansın var mı?Bu sorularla o kadar değerli ruhları yok sayıyoruz ki!
Geleceğe el ele sahip çıktığımız yarınlara!
Dostçakalın!
sevgiyle kalına.s.