- 17 Aralık 2016
- 203
- 93
- 48
- 29
- Konu Sahibi Lethelethe
-
- #1
Merhabalar, direkt konuya gireceğim. (Biraz uzun olabilir kusura bakmayın) 23 yaşındayım, 5 yılı aşkın bir ilişkim var. İlk 3 yıl dolu dolu yaşadık her şeyi, her gün birlikteydik. Karşımdaki insandan hemen hemen hiçbir konuda zerre tereddütüm olmadı. Çok seven, üzerime titreyen, beni benden çok düşünen ve bunu her saniye belli eden, haksız bile olsam gönlümü almak için peşimden gelen bir adam vardı karşımda. Bense ailevi durumlardan ötürü sevgisini belli edemeyen, insan ilişkilerinde başarısız, kendi dünyasında yaşayan biriyim.
Ve çocukluk mu cahillik mi denir bilemiyorum karşımdaki insanın bana olan duygularını, bağlılığını bayağı kötüye kullandım ilk 2 yılda. Nasılsa seviyor, nasılsa gidemez diye sebepsiz yere çok kötü davrandığım zamanlar çok olmuştur.
Fakat 3. yılımızın bitiminde onun sabrı resmen tükendi. Ben de bu süreçte kendi hatalarımı gördüm, neleri yanlış yaptığımı, nelerden vazgeçmem gerektiğini, vs.. Bazı davranışlarımı değiştirdim, bazıları içinse hala çabalıyorum.
Ama onun sabrıyla beraber içindeki tutku da gitti sanki. Sevgisi var ama beni eskisi kadar arzulamıyor bunun farkındayım fazlasıyla. Artık haklı da olsam alttan alan, barışmaya çalışan, gururunu hiçe sayıp ona giden taraf ben oldum ne yazık ki..
İlişkimiz süresince o iş ve okul konusunda bir türlü dikiş tutturamadı açıkçası. Hem zora gelemeyen bir insan olduğundan, hem de birçok aksiliğin üst üste gelmesiyle bir türlü ortak geleceğimiz için bir şey yapmadı/yapamadı.
Her ne kadar uzun bir ilişkimiz de olsa ben en az 4 yıl daha evlenmeyi düşünmüyorum ama karşımdaki insandan bazı konularda biraz gelişme bekliyorum açıkçası. Başladığımız noktada kalmak beni bayağı yıpratıyor..
O ise kendi geleceği için umudunu tamamen kaybetmiş durumda. Ben 3. sınıfım, o 1.. Ben kendi hayatımı rayına oturtamıyorum, seni de daha fazla peşimde sürüklemek istemiyorum diyor.
Tabi 5 yıl boyunca birbirimizi aşırı yıprattık, bunun da etkisiyle kendi yoluna bak deyip duruyor. Kendisi bana bir şey katamıyormuş, 30 yaşıma geldiğimde kendimi bir hapishanede gibi hissetmemi istemiyormuş vs.
Aramızda hala güçlü bir sevgi var ama geleceğe inancını tamamen kaybetmiş olduğu için bir sorun çıktığında hep kendi yoluna bak diyor.
Ve ben bir başkasının beni onun kadar sevebileceğini düşünmüyorum. Kendim de bir başkasını sevemem asla.. Dokunamam kimseye.. Kimseye güvenim yok, kendime güvenim yok. Ama her sorunda benim çabalamam da beni aşırı yoruyor ve yıpratıyor.
Sizce ne yapmalıyım?
Ve çocukluk mu cahillik mi denir bilemiyorum karşımdaki insanın bana olan duygularını, bağlılığını bayağı kötüye kullandım ilk 2 yılda. Nasılsa seviyor, nasılsa gidemez diye sebepsiz yere çok kötü davrandığım zamanlar çok olmuştur.
Fakat 3. yılımızın bitiminde onun sabrı resmen tükendi. Ben de bu süreçte kendi hatalarımı gördüm, neleri yanlış yaptığımı, nelerden vazgeçmem gerektiğini, vs.. Bazı davranışlarımı değiştirdim, bazıları içinse hala çabalıyorum.
Ama onun sabrıyla beraber içindeki tutku da gitti sanki. Sevgisi var ama beni eskisi kadar arzulamıyor bunun farkındayım fazlasıyla. Artık haklı da olsam alttan alan, barışmaya çalışan, gururunu hiçe sayıp ona giden taraf ben oldum ne yazık ki..
İlişkimiz süresince o iş ve okul konusunda bir türlü dikiş tutturamadı açıkçası. Hem zora gelemeyen bir insan olduğundan, hem de birçok aksiliğin üst üste gelmesiyle bir türlü ortak geleceğimiz için bir şey yapmadı/yapamadı.
Her ne kadar uzun bir ilişkimiz de olsa ben en az 4 yıl daha evlenmeyi düşünmüyorum ama karşımdaki insandan bazı konularda biraz gelişme bekliyorum açıkçası. Başladığımız noktada kalmak beni bayağı yıpratıyor..
O ise kendi geleceği için umudunu tamamen kaybetmiş durumda. Ben 3. sınıfım, o 1.. Ben kendi hayatımı rayına oturtamıyorum, seni de daha fazla peşimde sürüklemek istemiyorum diyor.
Tabi 5 yıl boyunca birbirimizi aşırı yıprattık, bunun da etkisiyle kendi yoluna bak deyip duruyor. Kendisi bana bir şey katamıyormuş, 30 yaşıma geldiğimde kendimi bir hapishanede gibi hissetmemi istemiyormuş vs.
Aramızda hala güçlü bir sevgi var ama geleceğe inancını tamamen kaybetmiş olduğu için bir sorun çıktığında hep kendi yoluna bak diyor.
Ve ben bir başkasının beni onun kadar sevebileceğini düşünmüyorum. Kendim de bir başkasını sevemem asla.. Dokunamam kimseye.. Kimseye güvenim yok, kendime güvenim yok. Ama her sorunda benim çabalamam da beni aşırı yoruyor ve yıpratıyor.
Sizce ne yapmalıyım?