Ön yargılar, empati yoksunluğu.. Duygularını, isteklerini, içinden gelenleri bir noktada herkes "elalem" lafına göre yaşıyor. Ne kötü. Sonra zincirleme olarak herkes kendine benzetmeye çalışıyor diğerlerini de. Hep bununla cebelleşiyorum... Yanlış anlaşılmaktan yılıyorum...
bi ruya gordum her anini hissettim yasadim sanki cok tuhaf.. hamileydim ve doğum asamasindaydim hastanede. sancıları acilari gerçekten hissettim yaşadım sanki cok tuhaf ama bi o kadarda mutlu oldum. Rabbim sen buyuksun hayirli zamanda hayirli saglikli sihhatli evlat nasip bize ve isteyen herkese.
En öz güvenli, rahat olduğum zaman ilkokuldu. Düşünmeme, tartmama gerek yoktu, herkes benim gibiydi.
Liseye geçtim, düşünmek zorunda kaldım, o günden beri yorgunum...
Şu yaşımda liseli kızlar gibi oldum.
Ne güzel şeysin sen aşk.
Hem uçuruyorsun hem yerin dibine sokuyorsun.
İnşallah hep mutluluk verirsin artık. Ve sonunda evlilik olur.
Allah'ım uyuyamıyorum çok sıcak.
Klima açamıyorum herif terlemiş
Cam açamıyorum daha sineklik takılmadı minnoş atlar. Bi odaya da kapatmaya kıyamıyorum. Çıldır miyav çıldııırrr.
O dönüşüm olacak mı acaba bende? O sıçrayış...
Ben de bilmiyorum. Sadece bir şeyler iyiye gidiyor, bunu hissediyorum. Daimi mi geçici mi çok da önemli değil mi kesin hüküm veremiyorum şuan, kaygılı insanım zaten, hep "o" anı beklerim.
Rabbim sen büyüksün.
Bir işim olsa ve dikişi tuttursam gerisi olacak gibi hissediyorum...
Yine de benim için en iyisini sen bilirsin Rabbim...