Ne çok güzel şey vardı insanlara yapabileceğim. Küçük ama güzel, mutlu eden, değerli hissettiren, gözümde büyümeyen..
Ama hiç biri anlamadı, sadece kırıldım, neşemi çaldılar ve bunları yapmayı doğru insanı bulana kadar bıraktım. O zamanlar kişinin kim olduğunun da çok önemi yoktu, herkesi değerli görürdüm, çok önemser ne var ki bunda derdim. Ve şuana bak..
Ufak şeyleri hep büyük şeylermiş görüyorlar...
Keşke bu kadar önemsemeden yapabilsem, anlamazsa anlamasın diyebilsem, hassas olmasam.