Söz verince zamaninda yerine getirmeyen illa ki peşinden sürükleyen, zorda kaldığı an hatta zorda kalacağını hissettiği an ve hatta işine ne zaman öyle gelirse o zaman yalan söylemekten çekinmeyen. En ufak şeyleri memleket meselesi haline getiren. Kısacası etrafındakıleri sürekli kıran,boş yere umutlandırıp hayal kırıklığı yaşatan, ağlatan, her adımına laf atan biriyle yaşamak çok zor. Bu kişi benim babam. Karısına da aynı çocuklarına da. Erkekleri sevemiyorum hepsi babama benziyormuş gibi geldiği için. Sevdiğim kişiden karşılık görsem dahi aşkımı içime atıp uzaklaşıyorum evlenince onun gibi olur diye. Tüm erkekler böyle mi? Babamı annem baştan şımartmış şimdi de başa çıkamıyor olabilir mi?
En çok da çocuklarıma böyle bir baba verme korkusundan kabul edemiyorum kimseyi. Çünkü daha ufacık çocukken başladı umut verip gerçekleştirmemeye, söz verip ertelemeye. İşine gelmeyince yalan söylemeye. Küçük bi kardesim var, geç dogduğu için evin tek küçüğü o. Ona da aynı şeyleri yaptığını görünce içim parçalanıyor. Uyarmaya kalksak illa ki yalanla abartıyla üste çıkmaya çalışıyor artık dayanamayıp susuyoruz olay çığrından çıkmasın diye. Okuldan almaya söz veriyor kardesime mesela,son anda bizi arayıp siz alin diyor. Oyle cok asiri yogun bi isi de yok bazen zamanindan erken bile cikip gelebiliyor.çocuk da babaya çok düşkün zaten o kadar ağlıyor ki zor sakinleştiriyoruz. Gelmeye calisirim dese bu kadar uzulmeyecek,gelecegim dedigi icin böyle oluyor. Bu en basit örnekti. Konuyu iyice uzattım tekrar soruyorum tum erkekler böyle midir? Böyle olmayan bir erkeği nasıl farkedebilirim. Baba evinden cikip yine babam gibi biriyle yasamak istemiorum, beterin beteri vardir onu araatcak birini hic istemiyorum. Bari omrumun kalan kısmıni anlayisli bir kocayla huzurlu, mutlu gecireyim. Daha fazla dayanamıyorum bu evde kalmaya.
En çok da çocuklarıma böyle bir baba verme korkusundan kabul edemiyorum kimseyi. Çünkü daha ufacık çocukken başladı umut verip gerçekleştirmemeye, söz verip ertelemeye. İşine gelmeyince yalan söylemeye. Küçük bi kardesim var, geç dogduğu için evin tek küçüğü o. Ona da aynı şeyleri yaptığını görünce içim parçalanıyor. Uyarmaya kalksak illa ki yalanla abartıyla üste çıkmaya çalışıyor artık dayanamayıp susuyoruz olay çığrından çıkmasın diye. Okuldan almaya söz veriyor kardesime mesela,son anda bizi arayıp siz alin diyor. Oyle cok asiri yogun bi isi de yok bazen zamanindan erken bile cikip gelebiliyor.çocuk da babaya çok düşkün zaten o kadar ağlıyor ki zor sakinleştiriyoruz. Gelmeye calisirim dese bu kadar uzulmeyecek,gelecegim dedigi icin böyle oluyor. Bu en basit örnekti. Konuyu iyice uzattım tekrar soruyorum tum erkekler böyle midir? Böyle olmayan bir erkeği nasıl farkedebilirim. Baba evinden cikip yine babam gibi biriyle yasamak istemiorum, beterin beteri vardir onu araatcak birini hic istemiyorum. Bari omrumun kalan kısmıni anlayisli bir kocayla huzurlu, mutlu gecireyim. Daha fazla dayanamıyorum bu evde kalmaya.