Merhaba,
17 yaşındayım. Duygularını başkalarına belli etmeyen biriyim. Kimseye seni seviyorum diyemem, kız arkadaşlarıma hatta aileme bile sevgi gösterisinde bulunamam. isterim ama... yapamıyorum. Bir sorun olduğunda içime atarım. Bu yaşıma kadar doğru düzgün bir kere bile gözyaşı dökmemiştim.
Oysa ki arkadaşlarımın söylediği kadarıyla dışardan kararlı tuttuğunu koparan biri gibi görünüyorum.
Ben bu durumun yaklaşık 3 senedir farkındayım. İlkleri canımı acıtmıyordu bu durum. Dışarıdan somurtkan gıcık muhalif duruyordum (hala öyle sanırım). Kimseyle çabucak iletişim kuramazdım, daima somurturdum. Alışmam çok uzun sürerdi. Şu sıralar aklım başıma geldi de gülmeye çalışıyorum her durumda. Yine de tedirginim.
Her an birşey yapacağım/söyleyeceğim de gülmeye başlayacaklar, dalga geçecekler gibi geliyor. Hiçbir düşüncemi doğru düzgün açıklayamıyorum. Bir cevabı kesin bilsem de sınıfta parmak kaldıramıyorum. Serviste kulağıma kulaklık taktığımda tedirgin oluyorum. Midemden ağzımdan garip sesler gelirse rezil olurum diye. Sonra midem bulanmaya başlıyor. Hele ki rezil olduğumu hissettiğim anlarda. Cehennem gibi sıcak oluyor her yer, ölmek istiyorsun.
Geçen aylarda ortada hiçbir sebep yokken ağlamaya başladım. Annem işten dönüp beni o halde görünce resmen şok geçirdi. Niye diye sorduğunda hiçbir cevap veremedim.
Babam 8 senedir panik atak hastası. Çabuk sinirlenir. Kendi huylarından dolayı da hiç iyi anlaşamayız. Evde en çok tartışanlar ikimiziz. Arada b ir kalbim hızlı atmaya başlıyor, 2 defa annemlerin yanında oldu.
Annem benim de panik atak hastası olduğumu düşünüyor, ve beni psikatriste götürmek istiyor. Oysaki ben olmadığını biliyorum (Yani umarım öyledir, öyle olmasa bile bu hastalığı başlatmamakta kararlıyım.). Ben psikiyatriste gidebileceğimi düşünmüyorum çünkü ben sorunumu anneme bile anlatamazken başkasına anlatamam. Zaten daha önce gittiğimde hiç kaliteli birine denk gelmediğim için soğudum onlardan.
Çok uzattım galiba, ama bunun kafamda başı sonu belli değil. Arkadaşlarımın yanında çok az rahatım. Doğru düzgün arkadaşım bile yok aslında. Kendine güvensizlik, bu korkular ileride beni etkileyecek . Ama istemiyorum..
Bunu nasıl yeneceğim ??
17 yaşındayım. Duygularını başkalarına belli etmeyen biriyim. Kimseye seni seviyorum diyemem, kız arkadaşlarıma hatta aileme bile sevgi gösterisinde bulunamam. isterim ama... yapamıyorum. Bir sorun olduğunda içime atarım. Bu yaşıma kadar doğru düzgün bir kere bile gözyaşı dökmemiştim.
Oysa ki arkadaşlarımın söylediği kadarıyla dışardan kararlı tuttuğunu koparan biri gibi görünüyorum.
Ben bu durumun yaklaşık 3 senedir farkındayım. İlkleri canımı acıtmıyordu bu durum. Dışarıdan somurtkan gıcık muhalif duruyordum (hala öyle sanırım). Kimseyle çabucak iletişim kuramazdım, daima somurturdum. Alışmam çok uzun sürerdi. Şu sıralar aklım başıma geldi de gülmeye çalışıyorum her durumda. Yine de tedirginim.
Her an birşey yapacağım/söyleyeceğim de gülmeye başlayacaklar, dalga geçecekler gibi geliyor. Hiçbir düşüncemi doğru düzgün açıklayamıyorum. Bir cevabı kesin bilsem de sınıfta parmak kaldıramıyorum. Serviste kulağıma kulaklık taktığımda tedirgin oluyorum. Midemden ağzımdan garip sesler gelirse rezil olurum diye. Sonra midem bulanmaya başlıyor. Hele ki rezil olduğumu hissettiğim anlarda. Cehennem gibi sıcak oluyor her yer, ölmek istiyorsun.
Geçen aylarda ortada hiçbir sebep yokken ağlamaya başladım. Annem işten dönüp beni o halde görünce resmen şok geçirdi. Niye diye sorduğunda hiçbir cevap veremedim.
Babam 8 senedir panik atak hastası. Çabuk sinirlenir. Kendi huylarından dolayı da hiç iyi anlaşamayız. Evde en çok tartışanlar ikimiziz. Arada b ir kalbim hızlı atmaya başlıyor, 2 defa annemlerin yanında oldu.
Annem benim de panik atak hastası olduğumu düşünüyor, ve beni psikatriste götürmek istiyor. Oysaki ben olmadığını biliyorum (Yani umarım öyledir, öyle olmasa bile bu hastalığı başlatmamakta kararlıyım.). Ben psikiyatriste gidebileceğimi düşünmüyorum çünkü ben sorunumu anneme bile anlatamazken başkasına anlatamam. Zaten daha önce gittiğimde hiç kaliteli birine denk gelmediğim için soğudum onlardan.
Çok uzattım galiba, ama bunun kafamda başı sonu belli değil. Arkadaşlarımın yanında çok az rahatım. Doğru düzgün arkadaşım bile yok aslında. Kendine güvensizlik, bu korkular ileride beni etkileyecek . Ama istemiyorum..
Bunu nasıl yeneceğim ??
