- 17 Nisan 2019
- 487
- 529
- 37
-
- Konu Sahibi begonyabahcesi
- #1
Öncelikle başınız sağolsun kedinize çok üzüldümMerhaba herkese,
BDV'ye bu sefer farklı bir konu ile geldim.
Sokak hayvanlarına duyarlı, her gün kapımın önüne mama ve su koyup, soğuk günlerde apartman kapısını açıp kedi köpek ne varsa içeriye alan, gerektiği zaman veterinere götüren ve tüm masrafları üstlenen birisiyim.
2 sene evvele kadar kedim vardı - korona virüsünden kaybettim kendisini (çok çok uzun ve zor tedavi süreci sonrası) ve ondan beri de eve kedi / köpek alamadım. Sebebine gelirsek çok sık iş seyehatına çıkmam gerekiyor - bazen bir haftadan daha uzun şehir dışında / yurt dışında olduğum oluyor. Dolayısıyla evime alacağım kedi / köpeğe gereken ilgiyi gösteremeyeceğimin de farkındayım. Yaşadığım şehirde bırakabileceğim ailem yok, arkadaşlarıma da bu konuda güvenemiyorum.
2 hafta evvel öğle arasında parkta oturup kitap okurken karşıma bir kedi yavrusu çıktı - çok hasta ve nefes almakta zorlanıyordu. Aldım hemen veterinere götürdüm - 2 haftadır orda yatılı olarak tedavi görüyor. Pazartesi günü tedavisi tamamlanacak, karma aşısı yaptırıp tekrar parka götüreceğim (Parkta kedi evleri ve her daim mama / su bulunuyor). 2 haftada bam başka bir kedi oldu - toparlandı. Tabi veterinere de ödemem gereken 1500TL var ama kediyi kurtarmak okadar iyi hissettiriyor ki. Bir şekilde taksit yaptırıp ödeyeceğim artık. İnşallah parkta mutlu yaşar - çok fazla kedi var çoğu da gayet sağlıklı, keyifleri yerinde.
Yavru için çeşitli platformlarda ilan da açtım belki sahiplenmek isteyen olur diye ama pek umudum yok açıkcası.
Aşırı hassasım bu konuda. İçim sızlıyor - çok üzülüyorum ama engel de olamıyorum. Hepsine yardım edemeyeceğimin farkındayım. Benim gibi olanlar var mıdır?
Şu an evlilik yolunda ilerliyorum - yakın zamanda nişanım olacak ama sokaktaki yavruları düşünmekten inanın bunun mutluluğunu dahi yaşayamaz oldum. Bu hiç normal değil. Çok duygusalım ve kendimi kaptırmış durumdayım sanırım.
Benim gibi düşünen hayvanseverler - siz ne yapıyorsunuz? Nasıl rahatlıyorsunuz?
Yorumlar için şimdiden teşekkür ederim.
Beddua etmekten hiç hoşlanmıyorum inanın ama allah o kişinin belasını versin, öyle bir acı versin ki altından kalkamasın - gün yüzü göstermesin.İnsanın aklı kalıyor elde değil. hepsine yetemiyorsun dert ettin mi de perişan oluyorsun zor bir durum ama kendinizi de düşünün elinizden geleni yapıyorsunuz, daha fazlası ise kendinizi hırpalamaktan başka bir işe yaramıyor yani onlara bir faydası olmuyor.
Benim asla içimde kapanayan bir yaram, üst kat komşumla beraber sokakta beslediğimiz kedilerimiz ki onlar için biz ne çırpındık, veterineriydi ilacıdı tedavisiydi falan, yaşatmaya uğraşıyoruz. çok affedersiniz biiiiiiiip biiiiiiip bip'in teki (kim olduğunu da biliyoruz) zehirliyor bunları ve 22 kedimizle 4 köpeğimiz öldü. Eşim beni zor zaptetti şu an hapiste değilsem eşim sayesindedir. Hala atlatabilmiş değilim. Gereken tüm mercilere şikayet edildi herşey yapıldı ama onlar elleri kollarını sallaya sallaya geziyorlar. Kamera yok ıspat edemiyoruz, sonradan kamera taktırdık bir de şahıs üst kat komşuma hakaret etti sokak ortasında tehdit etti savcılıktan o kişi için uzaklaştırma kararı alındı. Bu arada yasak olduğu için sosyal medyada da teşhir edemedim şahısları, oysa çok isterdim ama mahalee dedikodusu yasak değil ya önüme gelene anlattım. Mahallede bir çok kişi biliyor ve kınıyorlar bunları, işleri bozuldu falan, beter olsunlar. Kusuruma bakmayın konunuzun altına içimi döktüm atlatamadım hala iki sene oluyor
Ben de sizin gibiyim - Çok yıpranıyorum inanın ki.Öncelikle başınız sağolsun kedinize çok üzüldüm1 tanesi coronalı olmak üzere 3 tane kedim var. Coronayı tespit ettiğimizde daha 1,5 yaşındaydı.. Çok yorucu, çok üzücü ve çok uzun tedaviler ve emekler sonunda onu yaşatmayı başardık Allah'a çok şükür şu an 5,5 yaşında, özel bir mamayla besleniyor ve sadece parazit aşılarını olabiliyor. Karma ve kuduz aşıları olmadığı için bahçeli evde yaşadığımız halde dışarı çıkaramıyoruz ama olsun o hasta olmasın yeterki sağlıklı yaşasın yavrumuz Ben de sizin gibiyim sokaktaki canlara, hatta belki inanmazsınız ama bunu psikolojik bi sorun olduğunu bile düşünüyorum bazen kendimde, o kadar hassasım ki hayvanlara karşı sokakta bi hayvan gördüğümde bile saçmasapan ağlamaya başlıyorum sağlıklı da olsa tok da olsa üzülüyorum.. Yakın zamanda bir arkadaşımın kedisi öldü yemin ederim günlerce gecelerce ağladım ağlamaktan hasta oldum, bunun normal olmadığını düşünüyorum ama bu konuda ne yapacağımı da bilmiyorum. Elimden geleni yapıyorum sokaklara mama koyuyorum, hasta görürsem veterinere götürüyorum tedavisini yaptırıyorum elimden geldiği kadar, ama her birine tek tek üzülmekten artık kalbim çürüdü gerçekten şu an bile ağlıyorum bak içim sızlıyo yaa anlatamıyorum kimseye bu duyguyu. Bu hassasiyetim insanlara ve diğer şeylere karşı yok hayatımda, hatta hiç duygusal biri değilim falan, hayvanlar hariç başka bir sebeple belki yıllardır ağlamamış bile olabilirim. Bazen önceki hayatımda sokak hayvanı mıydım acaba diye bile düşündüğüm oluyo.. konuyu takipteyim..
Konuyu ben mi açtım diye düşündüm bir an..bende Corona illetinden kaybettim yavrumu..o gittiğinden beri sokaktaki canlarla ilgilenmeye çalışıyorum.bizim çevredekiler mama da yemiyor burun kıvırıyorlar ev yemeğine alışmışlar..birşeyler pişirip vermeye çalışıyorum bende.favorileri tavuk ciğerli makarna.o kadar huzur doluyorum ki onların doyduklarını gördükçe.hepsine gücüm yetmez ama birkaç tane canın o gece tok uyuyacağını biliyorum en azından..hepsini sarıp sarmalayasım var ama eve alamıyorum eşimde alerji çıktı..Beddua etmekten hiç hoşlanmıyorum inanın ama allah o kişinin belasını versin, öyle bir acı versin ki altından kalkamasın - gün yüzü göstermesin.
Çok iyi yapmışsınız, keşke tekrar sokağa bırakmasanız da siz sahiplenebilsenizMerhaba herkese,
BDV'ye bu sefer farklı bir konu ile geldim.
Sokak hayvanlarına duyarlı, her gün kapımın önüne mama ve su koyup, soğuk günlerde apartman kapısını açıp kedi köpek ne varsa içeriye alan, gerektiği zaman veterinere götüren ve tüm masrafları üstlenen birisiyim.
2 sene evvele kadar kedim vardı - korona virüsünden kaybettim kendisini (çok çok uzun ve zor tedavi süreci sonrası) ve ondan beri de eve kedi / köpek alamadım. Sebebine gelirsek çok sık iş seyehatına çıkmam gerekiyor - bazen bir haftadan daha uzun şehir dışında / yurt dışında olduğum oluyor. Dolayısıyla evime alacağım kedi / köpeğe gereken ilgiyi gösteremeyeceğimin de farkındayım. Yaşadığım şehirde bırakabileceğim ailem yok, arkadaşlarıma da bu konuda güvenemiyorum.
2 hafta evvel öğle arasında parkta oturup kitap okurken karşıma bir kedi yavrusu çıktı - çok hasta ve nefes almakta zorlanıyordu. Aldım hemen veterinere götürdüm - 2 haftadır orda yatılı olarak tedavi görüyor. Pazartesi günü tedavisi tamamlanacak, karma aşısı yaptırıp tekrar parka götüreceğim (Parkta kedi evleri ve her daim mama / su bulunuyor). 2 haftada bam başka bir kedi oldu - toparlandı. Tabi veterinere de ödemem gereken 1500TL var ama kediyi kurtarmak okadar iyi hissettiriyor ki. Bir şekilde taksit yaptırıp ödeyeceğim artık. İnşallah parkta mutlu yaşar - çok fazla kedi var çoğu da gayet sağlıklı, keyifleri yerinde.
Yavru için çeşitli platformlarda ilan da açtım belki sahiplenmek isteyen olur diye ama pek umudum yok açıkcası.
Aşırı hassasım bu konuda. İçim sızlıyor - çok üzülüyorum ama engel de olamıyorum. Hepsine yardım edemeyeceğimin farkındayım. Benim gibi olanlar var mıdır?
Şu an evlilik yolunda ilerliyorum - yakın zamanda nişanım olacak ama sokaktaki yavruları düşünmekten inanın bunun mutluluğunu dahi yaşayamaz oldum. Bu hiç normal değil. Çok duygusalım ve kendimi kaptırmış durumdayım sanırım.
Benim gibi düşünen hayvanseverler - siz ne yapıyorsunuz? Nasıl rahatlıyorsunuz?
Yorumlar için şimdiden teşekkür ederim.
vicdansızlar. yaptıkları yanlarına kalmasın.Ben çıldırma raddesine geliyorum çöp konteynırının yakınına koyduğum su kabını atıyorlar , bir bakıyorum içine sigara izmariti atmışlar. nasıl bu kadar vicdansız olabiliyorlar anlamıyorum. onların o masum çaresiz hallerini gördükçe insanlardan tiksinir hale geldim. bende eskiden veterinere götürüyordum ama fiyatlar çok arttı. artık belediyeyi arayıp takibini yaptırıyorum. yaptığım çok doğru dertlerini anlatamıyorlar çaresizler görmezden gelemeyiz. pire oluyor diye koyduğum kedi evini bile attılar.
Aynen ben de. her gün ıslak mama kouyuyorum en azından aç uyumusaınlar diye. Onlar bize muhtaç.Konuyu ben mi açtım diye düşündüm bir an..bende Corona illetinden kaybettim yavrumu..o gittiğinden beri sokaktaki canlarla ilgilenmeye çalışıyorum.bizim çevredekiler mama da yemiyor burun kıvırıyorlar ev yemeğine alışmışlar..birşeyler pişirip vermeye çalışıyorum bende.favorileri tavuk ciğerli makarna.o kadar huzur doluyorum ki onların doyduklarını gördükçe.hepsine gücüm yetmez ama birkaç tane canın o gece tok uyuyacağını biliyorum en azından..hepsini sarıp sarmalayasım var ama eve alamıyorum eşimde alerji çıktı..
Bizim burda da o yoğurt kovalarını,dondurma kutularını filan kağıt toplayanlar alıyor.Ama geçen gün çok üzücü bir şey gördüm.Köpekler kediler yesin diye kalan bulgur pilavı ve tavuk parçalarını bi kaba koymuştum.Onu da çöpün yanına bıraktım.Bi tane adam aldı evirdi çevirdi kokladı.Sonra alıp gitti.Ben çıldırma raddesine geliyorum çöp konteynırının yakınına koyduğum su kabını atıyorlar , bir bakıyorum içine sigara izmariti atmışlar. nasıl bu kadar vicdansız olabiliyorlar anlamıyorum. onların o masum çaresiz hallerini gördükçe insanlardan tiksinir hale geldim. bende eskiden veterinere götürüyordum ama fiyatlar çok arttı. artık belediyeyi arayıp takibini yaptırıyorum. yaptığım çok doğru dertlerini anlatamıyorlar çaresizler görmezden gelemeyiz. pire oluyor diye koyduğum kedi evini bile attılar.