Herkes çok sessiz olduğumu söylüyor. O kadar çok duyuyorum ki artık bunu duymak beni çok üzüyor. Çok fazla konuşmayı sevmiyorum sanırım, konuşurken cümleleri toparlayamıyorum. Aklıma söyleyecek kelime gelmiyor bazen bulamıyorum.
Aklımda hafızamda birşeyleri tutamıyorum, hafızam zayıf, birşey sorduklarında hemen aklıma gelmiyor geç geliyor..
Dışardan çok sakin göründüğümü söylüyorlar. Sakinliğim insanları korkutuyormuş.
Biraz çekingenim , ancak haksızlığa uğrayınca sesim çok çıkıyor, çok fazla sinirleniyorum.
Sanki hayatla bağlarım kopmuş gibi eskisi gibi içten gülemiyorum, herşeye gülen insanlara bir mana bulamıyorum sıkılıyorum.
Hoşlandığım insana hoşlandığımı belli etmekten çok çekiniyorum, saklıyorum duygularımı beni beğenmez diye çok korkuyorum. Kendime güven duymuyorum sanırım.Eğer karşı taraftan ters bir tepki gelirse yerin dibine geçiyorum, çok üzülüyorum.Kendimi beğenmiyorum ki başkası beni nasıl beğensin ?
Erkeklerle zor iletişim kuruyorum.
Çok arkadaşım var aslında görüştüğüm öyle yalnız da değilim.
Şöyle cıvıl cıvıl, kıpır kıpır, konuşkan neşeli bir insan olmak istiyorum yapamıyorum.
Bu sorunlarım çözülebilir mi sizce benim psikoloik bir rahatsızlığım var mı tanısı ne olabilir ? Ben bu kafamı nasıl değiştiricem..
şimdilerde hafızam fil gibi, çenem kalaşnikof gibi, dışardan zaten özgüvenimin tavan olduğunu söylüyorlar bi bakışım bile yetiyormuş.. kesinlikle haksızlığa tahammül edemem kalp bile kırarım o anki sinirimle.. ama gel gör ki ben kendimi böyle sanmıyorum.. hani ben normal baktığımı düşünürken biri gelip lie hayırdır neden sinirlisin diye sorar. peki ben psikolojik vaka mıyım? bana göre hayır? günümüz şartları beni bu hale getirdi 
