- Konu Sahibi SewqiArsizi
- #1
Nerden başlasam bilmiyorum.... Başta yazıp yazmamak için çok düşündüm sonra forumda ki bu bölümü takip etmeye başladım hatta bazı arkadaşlara öneride bulunduğumda oldu. Baktım herkes bu kadar rahat bende yazmaya karar verdim. Eğer birileriyle paylaşmazsam çıldırıcam.....
Kızlar ben 1,5 yıllık evliyim. eşim çok kıskanç diye oldukça dolgun bir maaş aldığım işimi bıraktım. Şuan bir tek eşim çalışıyo. Turizmle ilgileniyo ama 2 ay önce işten ayrılmak zorunda kaldı. Yaz sezonu gelmesine rağmen hala bir iş tutturabilmiş değil. Arada tatil yerlerinde çağırırlarsa falan gidiyo biraz para alıyo ama oda hemen bitiyo sonra bekliyoruz ne zaman çağırcaklar bidaha diye. Turizm çok nankör bi sektör evlenmeden önce bende turizmle uğraşıyodum zaten o vesileyle tanıştık eşimle de. Eşime diyorum ben de iş bakayım hem senden daha fazla dil biliyorum belki daha kolay iş bulurum ama yok dinlemiyor(bu arada çok kıskanç kendisi) 2 ay öncesine kadar bizim durumumuz gayet iyiydi. Lüks sayılabilecek bir apartman dairesinde oturuyorduk kirası dolgundu ama rahat bir şekilde ödeyebiliyorduk. Daha evlenirken bir çok eşyamızı avrupadan falan almıştık. Sonra ne bileyim 2 turizmci olarak gezmeye bayılırız, çok gezerdik ve bu seyahatlerin çoğu yurt dışı ağırlıklıydı. Ama hiç birinden eser kalmadı kızlar. 2 aydır kiramızı bile ödeyemiyoruz. Artık ev sahibi kapıya dayandı eşime bağırdı çağırdı. Eşim de gitti annesinden istedi parayı öyle yatırdı. Bu durum acayip psikolojimi bozdu evde sinir küpü olarak dolaşmaya başladım. Bigün eşim eve geldi ve ne dese beğenirsiniz. Bir süre annesinin evinde yaşıycakmışız. Ben zaten onu duyunca bir kavga patlattım sormayın. Hatta ertesi gün bize bir uyarı geldi apartman biraz lüks ya eğer böyle sorun çıkarmaya devame dersek attırmak için imza falan toplucaklarmış. Onlarla da bi güzel kavga ettim. Her neyse şuan kaynanamın evinde yaşıyoruz. Eşi yok, 20 yaşında da 1 kızı var. Bu zamana kadar ikisiyle de bir sorunum olmamıştı ama aram hep soğuktu. Ta ki aynı evde yaşamaya başlayana kadar. Hani artık ona muhtacız ya burnumuzdan getiriyo. Özellikle eşim olmadığı zamanlar hayatı bana zehir ediyo ama eşime açmıyorum, susuyorum. Hergün sabahın köründe kalkıyo kızıyla kahvaltısını yapıyo. Ben de 10 buçuk gibi kalkıyorum kahvaltı ettiniz mi diye soruyorum ettik diyo iyi bende edeyim diyorum artık öğlen yersin bugün temizlik yapcaz yok şunu yapcaz bunu yapcaz. Normalde titizlik hastası bi kadın değildir çok iyi biliyorum ama ben gelince titizliği tuttu her gün bi yerleri siliyoruz...Dışarıdan alıncak bişey olsun hep ben gidiyorum kendi kızı bütün gün uzatıp bacaklarını tv izliyor. Kızlar kendim için bi iğne bile alamıyorum ama eşime bu karın su gibi para harcıyo valla babanın tüm emeklisi neredeyse ona gitti falan diyo sonra eşimle bi kavgaya başlıyoruz saatlerce sürüy
ysa sadece evin dolap masrafı için para harcıyorum o kadar. Hele o kız bilerek ortalığı pisletiyo ben temizliyorum. Sürekli yanımda imalı imalı konuşuyolar. Artık bıçak kemiğe dayandı. Bide eşim geçen gün ne dese beğenirsiniz bebek istiyomş bey efendi. Ya herkes çocuk sahibi olmak ister ama bu durumda imkansız. Hiçbir gelirimiz yok bildiğiniz açız. Annesinin evinde yaşıyoruz. Onlar bize eziyet ediyo. Benim psikolojim bozuluş durumda, sürekli kavga ediyoruz bir de çocuk istiyo. Olduuu. Şu aralar kelimelerle anlatamıycağım derece de sinirliyim. Eşimden bile o kadar soğudum kii. Bazen diyorum kendi kendime yaşım daha genç ve oldukça donanımlıyım istesem iyi maaşlı bir iş bulabilirim. Bana çok değer veren bi ailem var(zaten bu olanları onlara anlatsam bana sormadan beni geri getirirler eve) bu evde ızdırap çekiceğime boşanıyım diyorum. Ama bi yandan da hani belki düzelir yakında eşim işlerini yoluna koyar, evliliğimi kurtarırım diyorum ama henüz bir şey olduğu yok. Lütfen bi çare bulun kızlar. Çok çıkmazdayım 
Kızlar ben 1,5 yıllık evliyim. eşim çok kıskanç diye oldukça dolgun bir maaş aldığım işimi bıraktım. Şuan bir tek eşim çalışıyo. Turizmle ilgileniyo ama 2 ay önce işten ayrılmak zorunda kaldı. Yaz sezonu gelmesine rağmen hala bir iş tutturabilmiş değil. Arada tatil yerlerinde çağırırlarsa falan gidiyo biraz para alıyo ama oda hemen bitiyo sonra bekliyoruz ne zaman çağırcaklar bidaha diye. Turizm çok nankör bi sektör evlenmeden önce bende turizmle uğraşıyodum zaten o vesileyle tanıştık eşimle de. Eşime diyorum ben de iş bakayım hem senden daha fazla dil biliyorum belki daha kolay iş bulurum ama yok dinlemiyor(bu arada çok kıskanç kendisi) 2 ay öncesine kadar bizim durumumuz gayet iyiydi. Lüks sayılabilecek bir apartman dairesinde oturuyorduk kirası dolgundu ama rahat bir şekilde ödeyebiliyorduk. Daha evlenirken bir çok eşyamızı avrupadan falan almıştık. Sonra ne bileyim 2 turizmci olarak gezmeye bayılırız, çok gezerdik ve bu seyahatlerin çoğu yurt dışı ağırlıklıydı. Ama hiç birinden eser kalmadı kızlar. 2 aydır kiramızı bile ödeyemiyoruz. Artık ev sahibi kapıya dayandı eşime bağırdı çağırdı. Eşim de gitti annesinden istedi parayı öyle yatırdı. Bu durum acayip psikolojimi bozdu evde sinir küpü olarak dolaşmaya başladım. Bigün eşim eve geldi ve ne dese beğenirsiniz. Bir süre annesinin evinde yaşıycakmışız. Ben zaten onu duyunca bir kavga patlattım sormayın. Hatta ertesi gün bize bir uyarı geldi apartman biraz lüks ya eğer böyle sorun çıkarmaya devame dersek attırmak için imza falan toplucaklarmış. Onlarla da bi güzel kavga ettim. Her neyse şuan kaynanamın evinde yaşıyoruz. Eşi yok, 20 yaşında da 1 kızı var. Bu zamana kadar ikisiyle de bir sorunum olmamıştı ama aram hep soğuktu. Ta ki aynı evde yaşamaya başlayana kadar. Hani artık ona muhtacız ya burnumuzdan getiriyo. Özellikle eşim olmadığı zamanlar hayatı bana zehir ediyo ama eşime açmıyorum, susuyorum. Hergün sabahın köründe kalkıyo kızıyla kahvaltısını yapıyo. Ben de 10 buçuk gibi kalkıyorum kahvaltı ettiniz mi diye soruyorum ettik diyo iyi bende edeyim diyorum artık öğlen yersin bugün temizlik yapcaz yok şunu yapcaz bunu yapcaz. Normalde titizlik hastası bi kadın değildir çok iyi biliyorum ama ben gelince titizliği tuttu her gün bi yerleri siliyoruz...Dışarıdan alıncak bişey olsun hep ben gidiyorum kendi kızı bütün gün uzatıp bacaklarını tv izliyor. Kızlar kendim için bi iğne bile alamıyorum ama eşime bu karın su gibi para harcıyo valla babanın tüm emeklisi neredeyse ona gitti falan diyo sonra eşimle bi kavgaya başlıyoruz saatlerce sürüy
ysa sadece evin dolap masrafı için para harcıyorum o kadar. Hele o kız bilerek ortalığı pisletiyo ben temizliyorum. Sürekli yanımda imalı imalı konuşuyolar. Artık bıçak kemiğe dayandı. Bide eşim geçen gün ne dese beğenirsiniz bebek istiyomş bey efendi. Ya herkes çocuk sahibi olmak ister ama bu durumda imkansız. Hiçbir gelirimiz yok bildiğiniz açız. Annesinin evinde yaşıyoruz. Onlar bize eziyet ediyo. Benim psikolojim bozuluş durumda, sürekli kavga ediyoruz bir de çocuk istiyo. Olduuu. Şu aralar kelimelerle anlatamıycağım derece de sinirliyim. Eşimden bile o kadar soğudum kii. Bazen diyorum kendi kendime yaşım daha genç ve oldukça donanımlıyım istesem iyi maaşlı bir iş bulabilirim. Bana çok değer veren bi ailem var(zaten bu olanları onlara anlatsam bana sormadan beni geri getirirler eve) bu evde ızdırap çekiceğime boşanıyım diyorum. Ama bi yandan da hani belki düzelir yakında eşim işlerini yoluna koyar, evliliğimi kurtarırım diyorum ama henüz bir şey olduğu yok. Lütfen bi çare bulun kızlar. Çok çıkmazdayım 
