insanlar moral bozmayı gerçekten çok seviyolar. hayır, bi çıkarları olsa anlıcam, kendini düşünüyo tabi dicem. ama bana laf söylemenin hiçbi amacı yok. sadece beni üzer ve bunu düşünemiyolar gerçekten. " sivilcelerin çok artmış. noldu yüzüne böyle?".hadi canım ciddi misin, sen söylemeseydin hiç fark etmicektim, çok saol uyardığın için. yüz benim zaten, ne halde olduğumu gayet iyi biliyorum. niye bidaha hatırlatıyosun? aman efendim neymiş? ne gerek varmış ilaç kullanmama. ne hale gelmişim, dudaklarım yara içinde kalmış. kendiliğinden geçermiş sivilceler. yok bu ilacın hayati tehlikesi varmış, ben manyak mıymışım? bide bizim insanımız doktorculuk oynamayı çok sever ya." kullanma o ilaçları kızım, her akşam gül suyu sür hepsi geçer." falan. ben gül suyunun geçireceğini biliyorum ama öyle adrenalin olsun diye ilaç kullanıyorum zaten. mecbur olmasam kullanır mıyım hiç? biraz mantık yani. biraz da anlayış. bi tane sivilcesi çıkan arkadaşım yanıma gelip nerdeyse ağladı, " ayy çok kötü duruyo dimiii? nası dolaşıcam bugün böyle.." sanki boğazımda böyle bişey düğümlendi. ne diyeceğimi bilemedim. " kötü görünmüyo, bozma moralini." diyebildim. başka da bişey diyemedim.başka bişey daha söylemeye kalksam, ağzımı açtığım an ağlıcaktım çünkü.