benim yaş 30 ve 18 yaşımdan beri sigara içiyordum. sigarayı bırakalı 2 ay oluyor ve hiçbir şey kullanmadım. öyle gün belirleyip şu gün bırakacağım, bu paket bitsin son da demedim. hatta işyerimde yarım paket eski sigaram öylece çekmecede duruyor. akşam eve götüreyim annem içer diyorum unutuyorum 2 ay oldu hala burada duruyor. yani demek istediğim aklıma bile gelmiyor sigara.
nasıl ve ne şekilde olduğuna dair kesin bir fikrim yok. ben sigara içmeyi seviyorum diyenlerdendim. aman sanki ölmeyeceğiz ha şimdi ha 10 yıl sonra derdim. o bırakma sürecinde çekeceğim sinir stresin zararı sigaradan daha büyük olur diye düşünürdüm. ve abartmıyorum ama çooook büyük maddi manevi sorunlar içindeyim. yıllarım türk filmi gibi geçti. 9 yaşımda tecavüz, sonra üvey anne, anneme kaçınca üvey baba, üvey babadan taciz, okumayı bırakmak, çalışmaya başlamak, evden uzaklaşmak, aşık olmak, terkedilmek, toparlanmak ama bu sefer de eve bakma sorumluluğuyla maddi sıkıntılarla debelenmek, ruhsal ve bedensel sağlık sorunlarıyla cebelleşmek derken ayrıntılarını anlatsam birçok insanın inanmadığı şeyler yaşadım ki hala yaşıyorum da (misal annemle evsiz kalmaktan dolayı birinin bir göz odasına yerleştik ve artık o kişi evlenecek ve bizim çıkmamız gerek) vs vs vs
çok salmıştım kendimi hayatımda bana ait olan tek şey sigara ondan asla vazgeçmem diyordum. zam üstüne zam geldikçe, eşyalarımla bu sefer direk sokakta kalsam bile inadına içeceğim diyordum, bırak diyenlere. benim için bırakmanın en güzel yanı kendime güvenimin gelmesi oldu. çünkü çabuk bitmesin diye zaten az içmeye çalışırdım pahalı oldu diye. yani aylık karım topladım 70 lira benim. ama önemli olan maddi götürüsü değil zaten onu takıyor olsanız içmezsiniz para gidecek diye.
çok uzattım lafı biliyorum ama nasıl anlatacağımı tam olarak bilemediğim için. başlığı görünce belki yardımı olur dedim diyeceklerimin. son zamanlarda depresyonum iyice doruklara çıktığında kesin olarak annemi güvenli bir yaşam şekline sokup kendimi yok etmeye karar vermiştim. yıllardır intihar eğilimlisiyim zaten ama bu kararı kesin olarak aldıktan sonra nasılsa öleceğim diye bir rahatlama geldi üstüme. insanlara onların tabiriyle kötü davranmaya başladım ama biraz aklıselim olanlar sadece çok dürüstsün, insanlar doğruları duymaktan hoşlanmazlar dedi. yakınım, uzağım, eş-dost herkesi kırdım geçirdim. gerçek sevenlerim beni anlayanlar kaldılar gerisi silindiler gittiler etrafımdan. baktım bir temizlik oldu, üzülmek yerine sevindim. yaşadıklarımdan dolayı saçmasapan üzüntü sözleri söyleyenler, boş konuşanlar temizlendikçe etrafımdan neşelendim. yeni kararlar aldım ve bir akşam ben içmeyeceğim artık bunu dedim. o gün bu gündür ağzıma sürmedim. ve bıraktığımdan beri yeni bir ortama girdiğimde "kullanmıyorum" diyorum. sadece tanıyanlar bıraktığımı biliyor. insanların kullanmıyorum lafına verdikleri olumlu tepkiyi görmek daha da güven veriyor daha da şevkleniyorum.
yalnız bir gerçek var ki bizler bıraksak bile bağımlı artığıyız. o "ayy tam sigaralık" durum duygusu geçmiyor. geçmeyecek. bence kanıksamamız gereken bu. başardığımı düşünüyorum. bıraktığımdan beri iki çok kötü olay daha yaşadım. eğlenceli-alkollü ortamlara da girdim. komiklikçilik yapan birkaç salak ağzıma zorla sigara sokmaya çalıştı. yüzüme dumanını üfledi canım çekmiyor mu diye testlere tabii tutuldum (evet arkş çevrem az buçuk delirmişlerden oluşuyor ehehehe) direndim hepsine.
ben sigarayı bırakmakla ilgili kendimi ve hayata karşı gücümü kendime ispat etmeye çalışıyorum. kendinize buna benzer bir şey seçerseniz belki işe yarar. unutmadan ekleyeyim telkin müzikleri diye bir şey var. iş arkdşım onları çalıyor her gün belki onun da etkisi olmuştur bilemiyorum.
dilerim bu istikrarı sürdürürüm ve aynısına siz de nail olabilirsiniz. her ne kadar bilimsel bir yöntem olmasa da ben bildiklerimi yazdım. faydası olursa ne mutlu bana.
bir deli,
mutlu günler...