Ben de ayni seyleri yasadim
bebegimi kaybetmistim dort ay olmustu kaybedeli eltim oruc acmaya cagirdi evine gittigimizde yegeni yeni dogum yapmisti ve yirmi gunluk bebegi ile oradaydilar... o anki esimin oglumun ve benim duygularim tarif edilemezdi... o bebegi gozumuzun icine baka baka sevdiler optuler kokladilar... bir ara artik kendimi unutmustum esime baktim kucuk mahzun bir cocuk gibiydi... hani iki cocuktan birinin bisikleti vardir biner oynar digeri oturur mahzun uzgun o bisikleti olan cocuga bakar ya uzun uzun iste benim esim de o durumdaydi... oglum o aksam bir dakika gozlerini benden ayirmadi her dakika baktigimda gozleri ustumdeydi guclu ol anne sakin aglama der gibiydi butun aksam goz goze bakistik oglumla...eltimin istedigi psikolojik olarak beni daha da cokertmekti sanirim ama guclu durdum umursamadim bile... kendi bu durumdan hayli rahatsiz oldu davranislarindan da hissettirdi uzun uzun mutfak kulisleri yaptilar ablasiyla kaynanamla vsvs... her seyi anladim da kaynanami anlamamistim kaybettigim tek benim evladim degildi kendi oglunun da yavrusuydu hemde ilk yavrusunu kaybetti esim - benim ilk evliligimden onsekiz yasinda bir oglum var - ... evimize geldik....
uzun sure kendimize gelemedik nasil insanlar bu kadar dusuncesiz olabilirlerdi ki...
ama rabbime havale ettim hepsini...
sonra esim annesine soylemis siz nasil insanlarsiniz boyle bir seyi neden yaptiniz diye annesinin lafi ise komik
benim aklima dahi gelmedi... oysaki o da torununu kaybetmisti....
bazen konu geciyor oglum diyorum şoyle yapiyordu boyle yapiyordu bana tutuyor senin oglun kim diyor sanki yavrum hic olmamis gibi yanimizda kendi kardesi var o diyorki kaybettigi oglundan bahsediyor diyor kayinvalide anlamiyor ... eltim dahil kucuk koylu kurnazlari isine geleni yapmakta cok ustalar ama oyle insanlara prim verirseniz caninizi yakarlar ... vermeyin... caniniz yansa da acinizi orda degil evinizde yasayin...
Oyle gucluyum ki herkesin yaninda taşim ama aslinda yuregimde yanginlar var cigerim gitti...
bizi bizden baska kimseler anlayamaz kardesim ben oyle insanlar taniyorum ki bir bebegin ölümünde sevinilecek yer arayacak kadar hem de....
Öyle insanlardan uzak durmak en guzeli ...
biz bugunu ve yasadigimiz dunyayi bilebiliriz ebedi dunyayi bilemeyiz onu ancak ve ancak rabbim bilir... belki de yavrularimiz kucaklarimizda ebedi evlat sevgisi ile ödüllendirilecegiz iste o vakit herkes te bize imrenecek bizden kacacak belki de...
Bizim imtihanimiz da buymus kardesim hamdü senalar olsun...
insanlardan kacamayiz kardesim kim ne yaparsa yapsin kendine yapar ....
biz sabir hirkamiz ustumuzde yavrularimiza yakisir anneler olmak durumundayiz... bende cok benzetmeler yapiyordum biraktim evladim yasasaydi bugun on aylik olacakti... ama yasamiyor ve 39 haftalik kaldi... mezarinda yatan yavrumun beden elbisesi kendi cennet bahcelerinde kimi zaman bir cennet kuşu kimi zaman bir balık...
o baska alemlerin masal kuşu artik gitti gelmez uçtu konmaz...
Biz canliyiz kardesim o kadar uzuntulu zamanlarimizda dahi karnimiz acıkınca yemek yiyoruz su iciyoruz... yemesen nereye kadar yemeyeceksin ki...
esimin ablasinin 27 yasinda yegeni öldü bir ay olmadi... ve babasi o kadar cigeri yanmasina ragmen ve belcikadan gelmelerine ragmen mezarina cok gitmedi neden diye sordugumuzda onlar ölü biz canliyiz her daim gidimez rahatsiz edilmez dedi... oysaki ben gece gunduz sekiz ay mezarliktan gelmedim...
rabbim insana oyle bir yetenek vermis ki o da unutmak... eger unutmak gibi bir sey olmasa o acı hep ayni kalsa insan yasayamaz...
rabbim ayaklarimizi aldi ama kim diyebilir ki kanat vermeyecek...
ben hep kendimden kötü durumdaki anneleri gozönüne aliyorum
@bilgesultan03 gibi... rabbim yardimcisi olsun insallah... bir de iki kere uc kere bebekleri ölen anneler var bu klupte kendi derdimi unutuyorum onlari okudukca...
Butun melek annelerine sabir ve bassagligi diliyorum tekrar...