Allah tüm melek annelerine sabır versin.
12 Eylül sabahına kadar herşey öylesine güzeldi ki,o gün dünyam başıma yıkıldı sanki. 15 eylülde sezeryanla kızıma kavuşacaktım ki olmadı. 12 eylül sabahı bebeğimin harrketlerini hissedemedim. Meyve suyu içtim,üç tane çikolata yedim,sağıma yattım soluma yattım yok yok.. Kıpırdamıyordu. Doktoruma yazdım,hastaneye gidip nst ye bağlanmamı söyledi ve bebeğimin kalbi atmıyordu. Nasıl dayanılmaz bir acıydı böyle bu. Doktorum seminerde olduğu için başka bir doktor geldi ve ulttasonlada baktı,ardından dopler ile bakıldı. Yaşamıyordu bebeğim,eşimle ağlamaya başladık birbirimize sarılarak,bir rüyadaymışcasına. Beni acil sezeryana aldılar. 7 yaşında bir oğlum var,o da sezeryan olduğu için sezeryanla aldılar yavrumu hiç göremedim,toprağa koydular yavrumu. Otopsi istemedik,doktorun söylediğine göre görünen hiç.bir sorun yokmuş. O güne kadar herşey çok normaldi. Hatta 4 gün önce kontrole gitmiştim ve cuma için sezeryan kararı almıştık. Ne yazık ki salı günü yavrumu kaybettim. Hala inanamıyorum nasıl geçicek bu acı bilmiyorum. Öyle çok istemiştim ki dayanılır gibi değil.. Hep düşünüyorum nedenler arıyorum.. Şimdi bir daha nasıl cesaret edicem bilemiyorum ve yaşım 35, br daha ki 3. sezeryanım olucak. Bebeğimemi yanayım,bundan sonrasına mı bilemiyorum. Allahım sabır ver diyorum ama hep evde şu an bir bebek olacağını düşlüyorum ve başlıyprum ağlamaya. Oğlum geçen akşam diyor ki anne şimdi kardeşim ölmeseydi kollarımda olucaktı diyor. Ben diyorum yine olur,ama yine ölürse diyor bana. O da öyle merakla bekledi ki kardeşini kavuşamadan melek oldu yavrum. Burdaki doktor bana Recep Has ı önerdi. Bana randevu alacakmış 3 ay sonrası için,üzülme sen daha iki sezeryan yaparsın diyor yalan doğru. Ama yavrum aklımdan gitmiyor,kıpırtıları sanki hala içimde. Nasıl geçevek bilemiyorum
