Canım benim bu şekilde olman çok normal. Ben de aynı durumdayım. Örneğin İzmir'e her gittiğimde bebeğimin ölümünden sonra karşılaşmadığım akrabalarımla karşılaşacağım ve bana başın sağ olsun diyecekler diye çok korkuyorum

Dün gece de çok garip bir rüya gördüm. Birileriyle saklambaç oynuyoruz yine büyük halimizle, sonra ben bir yere saklanıyorum ve saklandığım yerde bir çift daha vardı. Kadın nedense eşini benden kıskanıyor ve oradan gitmemi istiyor. Ben de diyorum ki neden senin eşine ilgi duyayım, ben çok büyük bir aşk evliliği yaptım ve eşimi çok seviyorum. Ayrıca bebeğimiz de olacak çok mutluyum, diyorum. Sonra kadın demez mi ilk bebeğini kaybetmişken nasıl mutlu olabiliyorsun diye. Benim o an nevrim dönüyor ve sinirden hem ağlıyorum, hem de kadını saçlarından tutup dövmeye başlıyorum sen bana nasıl böyle bir şey dersin diye...
Gerçekten Metehan içimde hareket ettikçe çok mutlu oluyorum. Onunla abisiyle konuştuğum gibi konuşuyor, seviyor, okşuyorum. Ama oğlum Mustafam aklıma geliyor sonra ve gözlerim doluyor, ağlamaya başlıyorum. Sonra diyorum Yasemin iyi olmalısın, aynı şeyleri yaşamamak için iyi ve mutlu olmalısın diyor ve toparlamaya çalışıyorum kendimi. Çünkü bana sinir, üzüntü ve stres yasak. Tansiyonumun çıkmaması gerekiyor. Bilinç altımda da demek ki mutlu olabildiğim için kendimi suçluyorum diye düşünüyorum bu rüyadan dolayı...