Evvelki hafta eşimin dedesi vefat etti. Geçen hafta sonu da 7si için cami de mevlüt okutup, okumadan sonra da iftar verdik. Eşimin sülalesindeki herkes geldi tabii... Herkesin kucağında, elinde çocuğu, bir benim elim, kolum boş. O kadar kötü oldum ki... Kimisi daha yeni yürüyor, kimisi emekliyor, kimisi koşup oynuyor etrafta... Oğlum aklıma geldi, başladım ağlamaya. Herkes bana bakıyor, ne oldu dedikçe onlar ben daha çok ağlıyorum... Rabbim aynı acıyla sınamasın hiç birimizi bir daha. Hepimizin kucaklarını sağlıklı ve hayırlı evlatlarla doldursun inşallah... Hiç bir zaman kapanmayacak yaramız, yangınımız hiç sönmeyecek. Ama evlatlarımızın acısını bir nebze de olsun azaltacak, yangınına su serpecek kardeşlerini nasip etsin hepimize...
Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin acı hep aynı yerde... Duruyor öylece...