Benim kafam çok güzel olmuştu, üstelik çok da korktugumameliyat bitmişti, hiçbir agrı hissetmiyordum ve en önemlisi artık ben de bir ANNEydim! Oyüzden hala söylerim, hayatımda en mutlu oldugum, bulutların üzerinde uçtugum andı. Beni ameliyathaneden cıkaran hasta bakıcılara "bebeğim nasıl?"demiştim. "gayet iyi dediler. "Kaç kilo"dedim.Ama sesim cıkmıyordu ve anestezi etkisiyle konuşmak çok zor geliyordu. duymadılar, tekrar tekrar sordum, en son cevabımı aldım ve gülerek cıktım yukarı. Sacmalamaktan korkma cünkü orada calısanlar alışkın buna. Bir de bence ameliyat öncesi-sırası ve sonrasını hiiç düşünme arkadaşım. Olup bitiveriyor. Ve dünyanın en mutlu kadını sen oluyorsun bebeginle buluşmak üzere ameliyattan cıkarken.Takma, ben taktım da ne oldu.Korkacak hiçbirşey yok...