- 11 Eylül 2007
- 167
- 0
- 47
Sevginin Adresidir Sevilen
İnsanoğlu karşısındaki kişiyi o olduğu için sevmez aslında, kişiden sevgi doğmaz, sevgiden kişi doğar.. O sevgi doğru sanılan kişiye yüklenir, adresi o kılınır... Her insanın içinde sevgi vardır, o sevgi içindeki sevileni yaratır, ve dıştaki her insan potansiyel bir sevgili olur doğru adres olunca, ya da sanılınca...
Yani aslında her insan içinde yarattığı sevgiliyi arar karşısındakilerde... Ve karşısındaki kişilerden içindeki sevgiliye en çok uyanı seçer sevmek için, daha doğrusu içindeki sevgiyi yükleyebilmek için...
Kişiye olan aşkın ve sevginin bittiği ya da sarsıldığı nokta ise o kişiyle içindeki sevilenin arasındaki farklılıklarla yüzleşilmesinden kaynaklanır... O kişi o sevgiye,yani içindeki sevgiliye karşıt duruma gelince, o kişiden uzaklaşır insanoğlu... İçte sevilenle, dışta sevginin yüklendiği kişinin farklılıklarıdır ayrılıklara sebep olan...
Çünkü insanoğlu içindeki gibi görmek ister hayatındaki kişiyi, içindeki kişiye uymayan yönleri varsa bile görmez ya da yadsır bu farklılıkları ilk başta... Çünkü ilk başta aşk vardır... Çünkü aşk tutkulu bir körlüktür... Bir saplantıdır aşk, onu ısrarla içindeki kişi sanmaktır...
Bir insanın içindeki sevgiyi ilk yüklediği kişide bulması güzeldir.. İlk ve tek sevgi olabilmek güzeldir birbirleri için... Ama zordur ilk ve tek olmak, ilk olsa bile tek kalabilmek... Ama olunamıyorsa, kalınamıyorsa, o zaman ‘son sevgi’ güzel olur...
Çünkü sondan önce yaşanan sevgilerdir ‘son sevgiyi’ güçlü- oturaklı- devamlı kılan... Sondan önce yaşanan sevgilerle gelişir-değişir insanın içindeki sevgi, ve sevilenden beklentileri... İçindeki sevginin yer yer imkansıza varan beklentileri bu ara sevgilerle yontulup yumuşar... İçteki sevginin ütopik yanı gerçekliklerle bütünleşir... Bir yanı hep hırçın-bencil olan bu içteki sevgi, bu ara sevgilerle olgunlaşır...
Sevgi... İnsanın içinde yaratıp yaşattığı sevilen... Ve sevilen kişi... İçteki o sevginin denk geldiği adres...
İnsanoğlu karşısındaki kişiyi o olduğu için sevmez aslında, kişiden sevgi doğmaz, sevgiden kişi doğar.. O sevgi doğru sanılan kişiye yüklenir, adresi o kılınır... Her insanın içinde sevgi vardır, o sevgi içindeki sevileni yaratır, ve dıştaki her insan potansiyel bir sevgili olur doğru adres olunca, ya da sanılınca...
Yani aslında her insan içinde yarattığı sevgiliyi arar karşısındakilerde... Ve karşısındaki kişilerden içindeki sevgiliye en çok uyanı seçer sevmek için, daha doğrusu içindeki sevgiyi yükleyebilmek için...
Kişiye olan aşkın ve sevginin bittiği ya da sarsıldığı nokta ise o kişiyle içindeki sevilenin arasındaki farklılıklarla yüzleşilmesinden kaynaklanır... O kişi o sevgiye,yani içindeki sevgiliye karşıt duruma gelince, o kişiden uzaklaşır insanoğlu... İçte sevilenle, dışta sevginin yüklendiği kişinin farklılıklarıdır ayrılıklara sebep olan...
Çünkü insanoğlu içindeki gibi görmek ister hayatındaki kişiyi, içindeki kişiye uymayan yönleri varsa bile görmez ya da yadsır bu farklılıkları ilk başta... Çünkü ilk başta aşk vardır... Çünkü aşk tutkulu bir körlüktür... Bir saplantıdır aşk, onu ısrarla içindeki kişi sanmaktır...
Bir insanın içindeki sevgiyi ilk yüklediği kişide bulması güzeldir.. İlk ve tek sevgi olabilmek güzeldir birbirleri için... Ama zordur ilk ve tek olmak, ilk olsa bile tek kalabilmek... Ama olunamıyorsa, kalınamıyorsa, o zaman ‘son sevgi’ güzel olur...
Çünkü sondan önce yaşanan sevgilerdir ‘son sevgiyi’ güçlü- oturaklı- devamlı kılan... Sondan önce yaşanan sevgilerle gelişir-değişir insanın içindeki sevgi, ve sevilenden beklentileri... İçindeki sevginin yer yer imkansıza varan beklentileri bu ara sevgilerle yontulup yumuşar... İçteki sevginin ütopik yanı gerçekliklerle bütünleşir... Bir yanı hep hırçın-bencil olan bu içteki sevgi, bu ara sevgilerle olgunlaşır...
Sevgi... İnsanın içinde yaratıp yaşattığı sevilen... Ve sevilen kişi... İçteki o sevginin denk geldiği adres...