- 16 Eylül 2006
- 24.059
- 18.172
- 37
-
- Konu Sahibi KarKralicesi
- #1
Bana uzattigin bir buket sevgiyi almaya korktu ellerim.
Ilk defa titredi cekindi tutmaya o sevgiyi.
Etraf buram buram sevgi kokarken benim icin benim icim sanki buz kesti.
Dona kaldim birden niye boyle oldugumu bilmiyorum ama sevgi gozumu
korkutmustu.
Sevgi her zaman acimi verirdi insana.Illakide bir parcasini alevler icinde
yakar daha sonrada ardina bakmadan gidermiydi.
Sevgi bu kadar acimasizmiydi.
Zamanlama onemlimiydi ki askta.
O kalbin habersiz misafiri degimliydi.
Benide bu haliyle yakmadi mi?
Beni eline alip duvardan duvara vurup kalbimi kor ateslerde yakip daha
sonrada kapanmayacak yaralar birakip giden o degilmiydi?
Bunun icin mi sevgiden bu kadar korkuyorum.
Ben ki yasaklari dinlemez,nerede imkansiz sey varsa onu istemez
miydim?
Peki niye simdi sevgiden kaciyorum.
Onceden ben onu kovalar bulmak icin ne cabalar harcardim.
Ya simdi kapimin onunde duruyor ama kapiyi acmak icin tereddut
ediyorum.
Iceri girdiginde yine uzulen ya ben olursam Dayanabilir miyim ki?
Bu darbeye kaldiRabilir miyim?
Ama her seyin bedeli yokmuydu.
Ask her zaman mutluluk demek degil ya.
Dunyada en agir bedeli ask icin oduyoruz herhalde.
Mutlu olmak isteyenlere yaninda promosyon olarak aci,keder ve gozyasi
veriyorlar.
Dunyanin en bedava seyi hayal kurmakken biz onu dahi yapamiyoruz.
Icimizde koskocaman bir sevgi agaci buyutmeye calisiyoruz.
O agacin her yapraginda bizim oldugumuz ama yapamiyoruz.
Cunku bir gun o agacin kesilecegini ikimizde cok iyi biliyoruz.
Imkansiz olanlarin gerceklesmeyecek hayaller kurmanin ne kadar aptalca
oldugunu bildigimiz halde keske boyle olmasaydi demekten alamiyoruz
kendimizi.
Gercektende askin zamani yokmus.
Beyinde bir suru soru birakip gidiyormus.
Eger bu sorularin cevabi olsaydi demek ki ask olmazmis.
Sevgi insana keder ve dertten baska bir sey getirmezmis gelirken
yaninda.
Sevgi bir sekilde kalbe girerken mantik ucup gidermis beyinden.
Zaten mantigin oldugu yerde sevginin isi de yok.
Kalbimi senin ellerine birakirken hic korkmamistim.
Bir hamur gibiydim beklide istedigin gibi yogurup daha sonrada bana
bakip iste benim eserim diyebilirdin.
Ama ikimizde cocuk degildik ve olanlarin farkindaydik.
Bu ask bastan sona kadar imkansizdi ve biz imkansizi kovaliyorduk.
Bunun sonu da bir yenilgiden baska bir sey degildi.
Sevgi ilk defa yenilecekti ve bizim bunu kaldirabilecek gucumuz yoktu.
En guzel care sevgimizi kalbimize gomup uzaklasmakti.
Coskun dereler gibi caglayan kalplerimizi susturmaktan ve o sevgi agacinin yapraklari sararip solmadan bu aska bir son vermeliydik.
Zaten yarini dusunmuyorduk ki.Bizim yasadigimiz bugundu ve yarinin
hayatimizda yeri de yoktu.
Cunku bu ikimize de uymazdi.
Bizim sevgimiz konusmaktansa susmayi tercih ederdi tipki bizim gibi.
Zaten sevgimizde bu yuzden yenilmedi mi?
Her seyin ilaci olan zaman bizim sevgimizin agrisini bile kesmedi,
kanayan yarasini durduramadi.
Ve rapor sonucunda da yazdigi gibi kanayan kalbimiz daha fazla dayanamadi oda sevgimiz gibi mucadeleye yenildi ...