SEVGİLİMİ ANLAYAMIYORUM

Bilinmeyen bilinir .!.:

Öncelikle selam ilk kendimden bahsetmek istiyorum arkadaşlar ben çok güler yüzlü bir insanım yani hep gülümserim eğlenceliyim çok konuşurum çevremdeki insanların anlatımı ile bıcır bıcır bir kızım kin falan da tutamam. Hoşlandığım kişiyle onun kuzeni aracılığıyla tanıştık ondan hoşlandığımı biliyor bir flört dönemimiz oldu ama o bana fazla zıt. Düz surat kolay kolay gülmez bir kaç kelime anca konuşur kolay sinirlenen bir tip ve karşısındakini annesi de olsa kardeşi de olsa kim olursa olsun kendi doğrularına ters bir şey yaparsa yoldan geçen birine konuşur gibi sert konuşuyor. Sık tartışıyoruz her seferinde de sinirlenen ben oluyorum o sakin sakin beni dinliyor uzak kalıyoruz yine barışmak için ilk ben adım atıyorum resmen kendim küsüp kendim barışıyorum. Kendimi artık aptal gibi hissetmeye başladım ama ondan kopamıyorum da. Koruyor kolluyor iyi güzel huyları da var ama bu kadar umursamıyor gibi davranması öyle hissettirmesi beni kırıyor. Çevresindeki herkes annesi kuzeni kardeşleri bana özel olmadığını onun küçüklükten beri öyle olduğunu alışmam gerektiğini söylüyorlar. Böyle birine alışır mı? Her insan belli eder mi umursadığını yoksa bazıları içinde mi yaşar duyguları? Bir ömür geçer mi bu çocukla kafam çok karışık. Hata mı yapıyorum sizce hem küsen hem adım atan taraf olarak?

Genişletmek için tıkla...

twinky .!.:

Konuyu bdvye açsaydınız daha çok insan görürdü burası alakasız olmuş. Kendinizin aptal yerine konulduğunu hissettiğiniz bir ilişkiye neden devam ediyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Bilinmeyen bilinir .!.:

Öncelikle selam ilk kendimden bahsetmek istiyorum arkadaşlar ben çok güler yüzlü bir insanım yani hep gülümserim eğlenceliyim çok konuşurum çevremdeki insanların anlatımı ile bıcır bıcır bir kızım kin falan da tutamam. Hoşlandığım kişiyle onun kuzeni aracılığıyla tanıştık ondan hoşlandığımı biliyor bir flört dönemimiz oldu ama o bana fazla zıt. Düz surat kolay kolay gülmez bir kaç kelime anca konuşur kolay sinirlenen bir tip ve karşısındakini annesi de olsa kardeşi de olsa kim olursa olsun kendi doğrularına ters bir şey yaparsa yoldan geçen birine konuşur gibi sert konuşuyor. Sık tartışıyoruz her seferinde de sinirlenen ben oluyorum o sakin sakin beni dinliyor uzak kalıyoruz yine barışmak için ilk ben adım atıyorum resmen kendim küsüp kendim barışıyorum. Kendimi artık aptal gibi hissetmeye başladım ama ondan kopamıyorum da. Koruyor kolluyor iyi güzel huyları da var ama bu kadar umursamıyor gibi davranması öyle hissettirmesi beni kırıyor. Çevresindeki herkes annesi kuzeni kardeşleri bana özel olmadığını onun küçüklükten beri öyle olduğunu alışmam gerektiğini söylüyorlar. Böyle birine alışır mı? Her insan belli eder mi umursadığını yoksa bazıları içinde mi yaşar duyguları? Bir ömür geçer mi bu çocukla kafam çok karışık. Hata mı yapıyorum sizce hem küsen hem adım atan taraf olarak?

Genişletmek için tıkla...

Bilinmeyen bilinir .!.:

Öncelikle selam ilk kendimden bahsetmek istiyorum arkadaşlar ben çok güler yüzlü bir insanım yani hep gülümserim eğlenceliyim çok konuşurum çevremdeki insanların anlatımı ile bıcır bıcır bir kızım kin falan da tutamam. Hoşlandığım kişiyle onun kuzeni aracılığıyla tanıştık ondan hoşlandığımı biliyor bir flört dönemimiz oldu ama o bana fazla zıt. Düz surat kolay kolay gülmez bir kaç kelime anca konuşur kolay sinirlenen bir tip ve karşısındakini annesi de olsa kardeşi de olsa kim olursa olsun kendi doğrularına ters bir şey yaparsa yoldan geçen birine konuşur gibi sert konuşuyor. Sık tartışıyoruz her seferinde de sinirlenen ben oluyorum o sakin sakin beni dinliyor uzak kalıyoruz yine barışmak için ilk ben adım atıyorum resmen kendim küsüp kendim barışıyorum. Kendimi artık aptal gibi hissetmeye başladım ama ondan kopamıyorum da. Koruyor kolluyor iyi güzel huyları da var ama bu kadar umursamıyor gibi davranması öyle hissettirmesi beni kırıyor. Çevresindeki herkes annesi kuzeni kardeşleri bana özel olmadığını onun küçüklükten beri öyle olduğunu alışmam gerektiğini söylüyorlar. Böyle birine alışır mı? Her insan belli eder mi umursadığını yoksa bazıları içinde mi yaşar duyguları? Bir ömür geçer mi bu çocukla kafam çok karışık. Hata mı yapıyorum sizce hem küsen hem adım atan taraf olarak?

Genişletmek için tıkla...

Bilinmeyen bilinir .!.:

Öncelikle selam ilk kendimden bahsetmek istiyorum arkadaşlar ben çok güler yüzlü bir insanım yani hep gülümserim eğlenceliyim çok konuşurum çevremdeki insanların anlatımı ile bıcır bıcır bir kızım kin falan da tutamam. Hoşlandığım kişiyle onun kuzeni aracılığıyla tanıştık ondan hoşlandığımı biliyor bir flört dönemimiz oldu ama o bana fazla zıt. Düz surat kolay kolay gülmez bir kaç kelime anca konuşur kolay sinirlenen bir tip ve karşısındakini annesi de olsa kardeşi de olsa kim olursa olsun kendi doğrularına ters bir şey yaparsa yoldan geçen birine konuşur gibi sert konuşuyor. Sık tartışıyoruz her seferinde de sinirlenen ben oluyorum o sakin sakin beni dinliyor uzak kalıyoruz yine barışmak için ilk ben adım atıyorum resmen kendim küsüp kendim barışıyorum. Kendimi artık aptal gibi hissetmeye başladım ama ondan kopamıyorum da. Koruyor kolluyor iyi güzel huyları da var ama bu kadar umursamıyor gibi davranması öyle hissettirmesi beni kırıyor. Çevresindeki herkes annesi kuzeni kardeşleri bana özel olmadığını onun küçüklükten beri öyle olduğunu alışmam gerektiğini söylüyorlar. Böyle birine alışır mı? Her insan belli eder mi umursadığını yoksa bazıları içinde mi yaşar duyguları? Bir ömür geçer mi bu çocukla kafam çok karışık. Hata mı yapıyorum sizce hem küsen hem adım atan taraf olarak?

Genişletmek için tıkla...

Bilinmeyen bilinir .!.:

Öncelikle selam ilk kendimden bahsetmek istiyorum arkadaşlar ben çok güler yüzlü bir insanım yani hep gülümserim eğlenceliyim çok konuşurum çevremdeki insanların anlatımı ile bıcır bıcır bir kızım kin falan da tutamam. Hoşlandığım kişiyle onun kuzeni aracılığıyla tanıştık ondan hoşlandığımı biliyor bir flört dönemimiz oldu ama o bana fazla zıt. Düz surat kolay kolay gülmez bir kaç kelime anca konuşur kolay sinirlenen bir tip ve karşısındakini annesi de olsa kardeşi de olsa kim olursa olsun kendi doğrularına ters bir şey yaparsa yoldan geçen birine konuşur gibi sert konuşuyor. Sık tartışıyoruz her seferinde de sinirlenen ben oluyorum o sakin sakin beni dinliyor uzak kalıyoruz yine barışmak için ilk ben adım atıyorum resmen kendim küsüp kendim barışıyorum. Kendimi artık aptal gibi hissetmeye başladım ama ondan kopamıyorum da. Koruyor kolluyor iyi güzel huyları da var ama bu kadar umursamıyor gibi davranması öyle hissettirmesi beni kırıyor. Çevresindeki herkes annesi kuzeni kardeşleri bana özel olmadığını onun küçüklükten beri öyle olduğunu alışmam gerektiğini söylüyorlar. Böyle birine alışır mı? Her insan belli eder mi umursadığını yoksa bazıları içinde mi yaşar duyguları? Bir ömür geçer mi bu çocukla kafam çok karışık. Hata mı yapıyorum sizce hem küsen hem adım atan taraf olarak?

Genişletmek için tıkla...

Seytanolabilirim .!.:

Koruyor, kolluyor derken

Genişletmek için tıkla...