Evlendiğimizden beri tık yok kocamda. Sanki zorla evlendi benle silah dayadılar başına. Önceleri kendimi suçladım. Adam yanıma yanaşmıyor çirkin miyim tipsiz miyim vs ama aslında hiçde öyle değil. Bakımlıyım, temizim, gösterişliyim, seksiyim, becerikliyim. Kariyerimde iyi. Her neyse hiç tık yok bahanesi hiç bitmedi. Başım ağrıyor, tırnağım batıyor, hava soğuk, hava sıcak, uykum var, yoruldum, birde zaten geç geliyordu işten geldiğinde de durum bu. Birde kişisel bakım günleri var tırnak keser 2 saat çıkmaz banyodan. Bir bebeğimiz var şimdi. Durum aynı. Hep bekledim, hep konuşmaya çalıştım. Her hevesim içimde kaldı. Çocukları çok seviyordum zar zor 4 sene sonra çocuk yaptım. Zar zor. Şimdi anladım ki her şeyden onun için vazgeçiyorum. Hevesim kaçıyor. içimde var annelik çok çocuk istiyorum. Evlilikten tek beklentim çocuklar bebeğime kardeşler. Yalnız büyümesin. Bu arada ilk bebekte tüp bebek tabi bir türkü yapamadık bir şey. ama oda Benim ki değişmedi bahaneleri bitmedi. Hiçbir zaman gerçek bir karı koca olamadık. Eşim artık kocam değil sadece çocuğumun babası. Planım yok, umudum yok. Gittiği yere kadar böyle gider sonra da boşanmak istediğinde boşanırız. Yani açıkçası eşimin kadına ihtiyacı yok o yüzden de ilgisi sevgisi anlayışı yok. Hem beklentim olmazsa üzülmem diye düşünüyorum. Kardeş kardeş takılacaz artık ne yapalım. Hiç bir ortak noktamız yok. Hiç hobisi yok. Zevki yok. Eğlence anlayışı yok. Sohbet bile edemezsin. Saçma sapan konuşuyor konuştuğunda. Neden sonuç ilşkisi falan yok adamda. Sanırım tam olarak tanıyamadık birbirimizi. Az konuşuyordu anlayamadım. Şimdi napıcaz bilemiyorum. Artık cinsellikte önemini yitirdi benim için bulaşmasın konuşmasın başka İhsan istemez. Saçmalıklarına cevap vermek yoruyor artık beni. Bencil bir insan zaten. Bakalım 9 aylık bebeğimi ve beni nasıl günler bekliyor.