Kimseye söyleyemediğim için canım çok sıkkın olduğu için buraya geldim yine günlük. Bu gece sanki başka bir bunaldım, ağlayıp durdum. Bence güçsüz değilim bu psikolojiyle iyi dayandım. Ama çok mutsuzum. Bunu yazarken yine gözüm sulanıyor, sanki göz yaşı hemen hazır bekliyor gibi. Kalbimi odan uzak tutmaya çalışıyorum. İnşallah bu kendimi kandirmam, güçlü durabilirim yine. Her şey bu kadar üstüme gelmeseydi daha kolay yönetebilirdim belki bu süreci. Ama çok bunaliyorum. Hepsinin üstüne işsizlik beni çok yıprattı. Çok yalnız hissediyorum kendimi günlük. Bazi insanlar mutlu olmayı beceremiyor. Ben de onlardanım sanırım günlük. Daha doğrusu onlardandım. Ama ben çok değiştim ki. Ben acıya sıkı sıkı tutunmuyorum ki. Mutsuz, hüzünlü ne şarkı dinlerim ne film izlerim. Günlük hayatta olabildiğince sakinlikten yanayken neden bu kadar huzursuz hissediyorum? Neden boguluyormus gibi hissediyorum? Duvarlar üstüme geliyor. Tamam evet sorunlar var bunların neticesinde bu duyguların olması belki normaldir. Ama ben bu sorunları nasıl düzelteyim? Elimde olmayan sorunları nasıl düzelteyim günlük? Boğuluyorum. Bu huzursuzluk, bu mutsuzluk hissinden çok yoruldum. Çok mutsuz hissediyorum.