Günler var geçmek bilmiyor, haftalar, aylar birbirini kovalıyor, ama zaman geçmiyor sevgilim. Gerçek sevenler bir türlü kavuşamazmış. Bizimde kaderimiz bir türlü birleştiremedi bizi. Evlendik hala kavuşmak mümkün olmadı.
Sana yaptığım haksızlıkları düşündükçe kendime kızıyorum. Biliyorum beni çok seviyorsun, kediyle köpek misali birbirimizi yorsakta, çoğu sevgiden çok daha gerçek bizimki. Sırf kendi kariyerimi düşünüp bizi bu ayrılığa mahkum ettim. Üstüne sürekli seni suçluyorum. Ama aslında şunu çok iyi biliyorum. Senin yaptığın fedakarlığı kolay kolay kimse yapamaz. Seni çıldırtsamda, beni çıldırtsanda, biliyorumki ufacık bir nefret birikmez içimizde. Kendimden daha çok sana güvenirim sevgilim...
Elinde çantanla benim için tüm hayatını bırakıp geldiğin gün, elimde çantamla işim için herşeyi bırakıp gittiğim gün. Ben hep mantık adamı oldum, sen hep sevgi insanı. Hep kendimi haklı buldum, hep kendimi savundum. Ama şunu itiraf edemesemde çok iyi biliyorumki ben bir seçim yaptım, sırf kendi hedeflerimi gerçekleştirebilmek adına ilişkimizi ikinci plana attım. Bazen pişman oluyorum, bazen değermiydi diyorum kendi kendime.
Seni çok özlüyorum sevgilim. Hiçbir hayalimiz gerçekleşemedi, yaşadığımız tüm mutluluklar boğazımıza dizildi. Benim öfkem sana değil aşkım, öfkem hayatıma, şuan bulunduğum duruma. Ama acısını senden çıkarıyorum biliyorum.
Artık herşey güzel olacak lafını içimden gelerek söylemiyorum. Hiç inancım yok kavuşacağımıza dair. Günler, haftalar geçiyor. Ve biz en güzel olması gereken günlerimizi acı içinde geçiriyoruz.
Şurda ne kaldı zaman geçer nolcak diyenlere tahammül edemiyorum. Ne var sanki bu kadar büyütülcek diyenlere hiç katlanamıyorum. karşıdan bakmak kolay, kim nerden bilebilirki bizim içimizde kopan fırtınaları. Kim anlayabilirki yaşamadan bunu. Market reyonları arasında saatler geçirmişlermi hiç bomboş eve dönmemek için?
Her acı iz bırakırmış, ama birgün kavuşursak olan biteni o anda tamamen silmek istiyorum hafızamdan. Bu günlere dahil en ufak birşey hatırlamak istemiyorum...